RSSGeneration Nincompoop
Gelukkig
Een denkoefening. Ik ga een stuk schrijven in één ruk. Zonder gommen. Ok . Ik denk na. Rustig PW rustig. De woorden vormen in mijn hoofd. Voorzichtig. Niet de return toets aanslaan en hele delen woorden wissen die het daglicht van de wereld nooit zullen gezien hebben.Schrijven is schrappen.
Maar kan ik ook schrappen in mijn hoofd? Ik stap buiten, de wereld in. De dag lacht. Ik ben fotograaf zonder camera; het beeld vormt woord en het woord vormt beeld. Een basketbal stuitert over een volledig leeg basketbalveldje, nee, dat heb ik niet gezien, een Marokkaanse jongen van jaar of 12 helpt zijn bejaarde buurvrouw geduldig tot de drempel thuis, draagt haar zware boodschappentas, ja, dat heb ik wel gezien, het is eens wat anders dan er mee weglopen, zo’n wrange humor wringt te veel, dat kun je niet schrijven, schrappen dus. Enfin, het gaat goed in Gent, ik koop 2 vissen op de markt, in hun geheel, ik ga ze thuis zelf kuisen, de eerste keer, een denkoefening, waar ga ik het mes zetten, snijden, met twee vingers voelen in de buikholte, de darmen eruit rukken. Het leven is mooi.
Op de bus, een nicotine-Gentenaar rochelt bijna zijn leven uit zijn longen, ik kijk diep in de wereld van zijn gegroefde gezicht. Naar huis. Daar is het warm.
Boos
Avond, we zitten, met een vis in de buik, in de donkere zaal te kijken naar de experimentele film, een filmmaker heeft zijn pellicule bewerkt met chemicaliën en in de tuinvijver laten rusten, het resultaat is sprookjesachtig, maar traag, ultratraag.
Een buslading pubers is in dezelfde voorstelling beland.Omdat ze moesten van school waarschijnlijk. De ondraaglijke filmische traagheid tart hun puisterige pubergeest, de cultuurzaal wordt het Abu Graib van hun nog niet volledig ontwikkelde geesten.
De bink naast mij heeft al een vijftal hartsgrondige zuchten laten horen, zitten schuifelen, hij voelt zich gevangen in het keurslijf van het moeten kijken naar iets wat er volgens hem niet is. Hij vind zijn ontsnapping in het spelen van snakes and ladders op zijn gsm. De lichtbron maakt me gek. Ik irriteer me. Ik word kwaad. Ondertussen zwelt het tienergefluister alom aan tot een gegiechel, ongegeneerd gebabbel en tussen de filmpjes door volgt er nog provocatie applaus. Dames en heren, we hebben een nieuw fenomeen ontdekt; de cultuurhooligan. De algemeen aanvaarde codes dat je in een filmzaal niet je mails erop naslaat bij wijze van spreken en dat niet geschreven wet dat je je bakkes kunt houden tijden een voorstelling zijn hierbij achteloos verwezen tot de vuilbak. Tot zover beschaving? Ik ga na de voorstelling de discussie aan. Maak mijn punt. Binkje kijkt me aan met minachtende gekrulde bovenlip. Doooh.yeah dude, right. Oh mijn god, mijn god, waarom hebt gij mij verlaten…
Een workshopje etiquette zo misschien gepast zijn op de scholen?
Enneuh, noem me maar reactionaire ouwe zak als je wil.
© 2006 GENTBLOGT VZW
Niet zo gemakkelijk hé, doorschrijven zoinder wissen, zelfs als je vinger eens twee letters tegelijk aantikt/
Her proberen waard voor iedereen …. eerste woord moet uiteraard “Het” zijn.
Proficiat als het zo werkelijk geschreven werd.
Workshop etiquette? Misschien eerst wat duiding geven over wat ze gaan bekijken, misschien zullen ze daardoor minder verveeld naar die film zitten kijken. Kijken naar iets wat je niet begrijpt wekt frustratie. Etiquette? Valt nog mee: de jongere naast jou gebruikt zijn gsm als substituut, in de zoo spelen de apen met wat anders als ze gefrustreerd zijn. ;-)
cultuurhooligans, ik snij ze open, ruk hun darmen uit hun lijf zonder te voelen en smijt hen in een donkergroene poel als voer voor de vissen ;-)
thx. rolan..d