Gentblogt

Een Beke vieren kan nooit te veel zijn

zondag 24 december 2006 14u31 | Els Van Eeckhaut | 10 reacties
Trefwoorden: Frank Beke, Freya Van den Bossche, Gent, Karin Temmerman, politiek, Vooruit.

De Hommage

Zitjes op de eerste rij. Wat een meevaller. We spreken 22 december anno 2006, vier over zessen. Plaats van het gebeuren is de theaterzaal van cultuurtempel Vooruit, een historisch gebouw in Gent, een grote stad in het kleine land België. Kort voordien waren we nog op zoek naar onze eigen kompanen. En we zijn trots. Want aan kaartjes geraken voor het feest voor Frank Beke was al niet gemakkelijk, maar om toegang te krijgen tot de hommage aan onze burgemeester, voorafgaand aan het feest, dienden wij beroep te doen op onze nooit eerder gebruikte kwaliteiten voor het beroep van professioneel lobbyist. Terecht, want vele kaartjes werden voorbehouden voor militanten en vrienden. We zijn dus content, in de Theaterzaal van het Feestpaleis van Gent. En naast content zijn we ook omringd, namelijk door klein en groot Gents rood dat, net zoals wij, onbevangen wacht op wat zou gaan gebeuren.

Dat boezemvriend Luc Van den Bossche zou speechen werd al vooraf gefluisterd. De Biac-topman nog eens horen spreken was hartverwarmend, de wereld is immers niet geplaveid met goede redenaars. De weg naar de hel mogelijk wel, maar laten we dit even buiten beschouwing laten. Van den Bossche schetste het begin van Beke’s politieke loopbaan , doorspekt met fijne anekdotes en Gentse zegswijzen en kwinkslagen. De omhelzing tussen de staatsman en de “stadsman” kreeg een staande ovatie. Misschien omdat vriendschap in de politiek een zeldzaam gegeven is.
De geprojecteerde film met beelden en woorden van vrienden, moaten, personeel en collega’s was steengoed. Heerlijke, nostalgische zwart-wit stijl, opnames van mensen vanuit ‘die hoek’ waar ze er het meest zoals zichzelf uitzien. Voor de afwezigen zou het leuk zijn mocht deze film ooit op TV getoond worden.

Beke zou tijdens zijn eigen woordje achteraf zeggen dat de documentaire veel waarheden bevatte, en ook enkele onwaarheden. Zo ontkende hij met klem dat hij ooit zestien pinten op een halfuur had gedronken. In ieder geval: vanaf heden zal het drinkgedrag van Beke deel uitmaken van de mythevorming rond zijn persoon.

Andere anekdotes kwamen van Beke-fan en vice-premier Freya (ook Van den Bossche) en Schepen Karin Temmerman. Beiden begonnen ze hun politieke loopbaan in het kabinet van Frank, waar ze trouwens een bureautje deelden.
Fien Sabbe praatte met de gasten en deed dit onberispelijk.

Met Patrick Ysebie, expert in ruimtelijke ordening en rechterhand van Schepen Temmerman was het gemakkelijk keuvelen, zowel over het inhoudelijke, als over het menselijke : Ysebie en levensgezel van de Gentse Europarlementariër Anne Van Lancker wonen in de stationsbuurt, en ooit deden ze dat ‘tussen’ het gezin Beke en het gezin Van den Bossche, en dat was gezellig.

De anderen gingen, Anne en hij bleven, en maar goed ook, want de dag van vandaag is Ysebie “the man” naast Temmerman als het over de problematiek rond het Sint-Pietersstation gaat.

Sabbe draaide en keerde – een beetje geïrriteerd?- tijdens het gesprek
met Jan Hoet. Zelfs minder oplettende toehoorders had na dertig seconden begrepen dat Hoet op zeer subtiele wijze over zichzelf aan het praten was in plaats van over de gelauwerde.

Hoet eindigde met een ontzettend spannende anekdote die de eeuwigheid zal ingaan als bevattende geen pointe, geen clue, en zelfs niet echt een einde. En toch was Jan grappig, het is een kunst. Maar dat is dan ook ‘s mans branche.

De speech van opvolger Daniël Termont was zoals onze toekomstige burgemeester zelve: gedreven, grappig en bijwijlen intens en ontroerend.

Termont loofde vurig feit dat extreem-rechts in Gent een halt werd toegebracht door het beleid van Beke. Onze nieuwe burgerbaas belichtte het verschil in stijl tussen zijn voorganger en zichzelf, maar maakte gelijktijdig duidelijk wat hen bindt. En dat is de strijd tegen sociale onrechtvaardigheid en de liefde voor Gent.

Het geschenk dat de burgemeester en zijn wederhelft Pat op het einde ontvingen uit handen van Piet, de minzame en immer hoffelijke chauffeur van de burgemeester en Freya, de Gentse socialiste die het tot op heden het verst geschopt heeft was een city-trip naar een warme stad in een koud seizoen:Rome in januari.
Minpunt: een levensgevaarlijk trapje naar het podium (mensen van Vooruit: hoe komt u erbij?!) waarop ik een aantal gasten net niet een val richting Eeuwige Jachtvelden zag maken. Na de hommage kregen alle genodigden een receptie in geheel socialistische stijl: witte wijn, rode wijn, fruitsap, en stukjes belegd brood. Bij het zien van deze uitgelezen soberheid verdwenen de nationale mandatarissen spoorslags, zodat deze drink in de concertzaal van de Vooruit al snel een Gentse aangelegenheid werd.

Het feest
Onze kleine persoonlijke wetenswaardigheid van de dag was dat, om van de concertzaal naar het café te gaan, de lift kan genomen worden tot aan de vierde verdieping.

Vandaar vervolgden wij de weg richting Theaterzaal. “Onder de Torens” is een los samenwerkingsverband tussen verschillende Gentse theaters. Samenwerken werpt vruchten af, het was absoluut genieten van dit programma. Arne Sierens sprong er -aldus wijzelve-uit met een prachtige, authentieke ode aan “zijn” Schaverdijnstraat in de Brugsepoort in Gent, de straat waar ook Beke zijn eerste levensjaren doorbracht. Gent heeft aan Sierens een groot theatermens, en een groot literator. Als hij ooit gehuldigd word, wil ik er bij zijn.
Drummen was het daarna om terug op tijd in het café te geraken. Dorst! Pierke Pierlala zag ik helaas maar van verre, aangezien zijn blitz-bezoek plaatsvond op het podium aan de voorkant van de Vooruit.

In de Balzaal deden de Skyblasters en hun maten dingen die goed klonken, maar die wij niet konden zien. De hitte die terugsloeg op onze intussen een beetje afgepeigerde lijven en het feit dat al die mensen bereid waren om daar te blijven staan overtuigden ons ervan dat het a) oké was b) geen zin had om deelgenoot te willen worden van dit gebeuren.

Leunend over de balustrade van de wintertuin mensen kijken. Soms een prettig tijdverdrijf, maar gisteren af en toe noodzaak om vrienden terug te vinden en bekende mensen te spotten, al was het maar om hun namen alhier neer te ploffen: Nic Balthazar, die naast zowat alles ook de broer is van de kersverse Schepen en Voorzitter van de sp.a Tom. En bij nader inzien nog heel wat andere mensen die wettelijk het recht hebben om de naam Balthazar te dragen.

Politici, met bakken! Bijna alle Gentse socialistische mandatarissen, en heel wat collega’s met een ander kleurtje. Al zag iedereen er die avond even kleurrijk uit. De jonge wolven van de socialistische fractie waren ook meer dan zichtbaar: Braeckevelt,
Tapmaz & zijn stoet vrouwelijke fans, Bruno Matthys (en een hoop anderen die ik niet gezien heb) vervulden zich enthousiast van hun nieuwe en belangrijkste politieke taak: er zijn.

Journalisten, met hopen! Kunstenaars!

Herwig De Weerdt, die de nobele taak had dit feestje te coördineren. Honderd keer geprobeerd om hem goeiendag te zeggen, ons daarna neergelegd bij het feit dat de man echt wel andere dingen aan zijn hoofd had.

En vooral: feestvierders, fans, vrienden.

En dan, de kleine opdonder van de avond, Wouter Deprez, en wel met de bedoeling iets te doen op het podium. Dit keer niet van plan om daar ook maar een seconde van te missen, wat gelukt is. Wouter Deprez slaagde er voorwaar in het publiek een klein beetje helemaal stil te krijgen, hehe.

Enkele kwinkslagen en twee liedjes voor de burgemeester.

Voor diegenen die er niet bij konden zijn en bij machte zijn de oorspronkelijke taal van Deprez te begrijpen, dit citaat uit zijn tweede liedje:

ge zit ollik nog nie versleetne
ge moe moar een bitje gezonder eten
ge zi nog alsom snelle beke
bluf bie oes nog joarn reke
de zunne skienk nie zonder joe

Heel sterk en goed, alleen, het mocht best wat meer zijn. Niettemin: ook een hoogtepunt van de avond.

Bij de aanvang van de openingsdans van de fuif (ik hou van u! ik hou van u!) waren wij intussen toe aan enig zinloos gekeuvel onder intimi. Niettemin bleven we rondkijken, in het achterhoofd zoiets van…waar kennen we dit van? Tot we ons realiseerden dat we blijkbaar een time-warp gemaakt hadden naar het café van Vooruit tijdens haar hoogdagen. Een volle kroeg met enthousiaste gelijk- en anders gezinde mensen onder elkaar. En pas op, dat kwam niet door de alcohol, want ik was zo nuchter als een konijn op zondag.

Vreemd, maar ik had het gevoel dat meer mensen dan anders hun auto thuis hadden gelaten. Alsof ze hun burgervader niet wilden beschamen met het eigen dronken rijgedrag na zijn feestje.

Vreemd, maar nadat ik een toertje rond had gereden om één van die mensen naar huis te brengen, realiseerde ik me alweer een markant wapenfeit. Minstens zeshonderd handen had ik geschud, achthonderd wangen gekust, gewaaid, gewuifd, en gegroet.

Uiteindelijk bleef er nog één mens die ik gedurende de hele tijd niet benaderd had om te groeten. U raad het al. En de gelauwerde niet groeten, dat is onbeleefd.

Vandaar, vanuit cyberspace, durf ik voor één keer in alle bescheidenheid te spreken voor iedereen die van dicht of ver iets met deze bescheiden stadsblog te maken heeft te spreken :

Mijnheer de burgemeester,

U hebt dat goed gedaan.
We kruisen elkaar nog op een fiets- of ander pad.

Merci!

Beelden: Senta Kochanek

Oja, onze collega’s van Allesovergent hebben een wijze fotoreportage over het feest, zie hier.

© 2006 GENTBLOGT VZW