RSSSome notes are
Of hoe beschrijf ik iets waar moeilijk woorden of zelfs geen woorden voor zijn? Mensen die nog kaartjes hebben, lezen misschien best niet verder. Niet weten wat je te wachten staat, lijkt me prettiger voor dit soort voorstellingen.
In de Vooruit worden we in de Domzaal in een ruimte afgescheiden door zwarte gordijnen geleid. De ruimte is leeg. Aan de ingang staat Heine Rosdal Naval. Hij heeft rode plakband rond een stoelpoot geplakt en draait cirkeltjes. Het lijkt alsof hij een hond uitlaat. Op de achtergrond horen we een monotoon tikkend geluid. Onwennig schuiven we de ruimte binnen en verspreiden ons langs de vier zijden. Yukiko Shinozaki en Christoph De Boeck, de andere leden van Deepblue, zitten op de grond en turen naar hun computerscherm. Het publiek kijkt elkaar aan. Wordt dit heel de voorstelling zo? De danser met wit t-shirt en de kraag, manchettes en knopenrij van een donker hemd draait verder rondjes met de stoel. Wat wordt er van ons verwacht?
De danser, met een opleiding aan de Noorse Statens Ballethogskole en P.A.R.T.S. in Brussel mag ik hem zo wel benoemen, ook al zijn zijn bewegingen allesbehalve typisch, richt zijn aandacht op een stapel rode plastieken stoelen. Eén voor één plaatst hij ze in een bepaalde volgorde. Soms met repetitieve bewegingen, soms willekeurig of zo lijkt het toch. Als publiek bewegen we nu vrij in de ruimte, soms hebben we ook geen keuze. Sommigen kijken gefascineerd, anderen licht geërgerd. Wat is dit? Dit is toch geen dansvoorstelling? Waar is de muziek? En wat met die felle TL-lichten? En dat geluid van die ouderwetse typmachines?
Plots gaat het licht uit. We horen geluiden achter het scherm, waar de tribune zich normaal bevindt. Bevinden we ons straks op het podium midden in een voorstelling? We fluisteren zenuwachtig. Enkele dapperen gaan alvast ostentatief zitten op een stoel. You are about to do something you shouldn’t is misschien niet voor niets de slogan van the game is up. Wanneer het scherm omhoog gaat, zien we een lege tribune. Luidsprekers onder de stoeltjes! Ze hebben ons erin geluisd! We mogen een plaatsje uitzoeken en maken ons op voor een meer traditionele voorstelling. Wat volgt, is een spel met stoeltjes, plakband, projecties, rare geluidjes, weinig zeggende zinnetjes die herhaald worden met verschillende stemmetjes,… toch niet zo’n traditionele voorstelling dus.
Wanneer we bijna anderhalf uur later buitenkomen, vraagt mijn vriend wat ik er van vond. Hij heeft er niks van begrepen. Tja, begrepen heb ik het ook niet en misschien was dat ook wel niet nodig. Ik heb wel met verwondering zitten kijken en ben enigszins verbaasd dat het al zo laat is. Een goed teken lijkt mij.
Vrijdag, de laatste dag van het festival is er nog een voorstelling van Some notes are en voor de liefhebbers, Deepblue komt ook volgende week naar de Vooruit. Deze keer met de voorstelling Hibi, een aftasten van de grenzen van het lichaam tussen twee dansers die contact houden via een blog.
Some notes are van Deepblue/Heine Rosdal Naval, gezien op donderdag 15 februari 2007 in de Vooruit.
© 2007 GENTBLOGT VZW