RSSCuqui Jerez en Ivana Müller breken de regels tijdens The game is up!
Met al dat feestgedruis vrijdag zouden we nog bijna vergeten dat ook The game is up! vrijdagavond in Vooruit zijn laatste adem uitblies.
Eerder las u reeds wat Patricia van “Some notes are” vond. Bij deze schotelen we u nog snel enkele multimediale impressies voor van “The Real Fiction” van Cuqui Jerez en van Ivana Müller’s “While we were holding it together”.
Het is uiterst moeilijk om geen warm gevoel aan Cuqui Jerez over te houden. Op het podium stonden namelijk twee zotte madammen die alles schijnbaar spontaan helemaal in het honderd deden lopen. En stunteligheid zorgt altijd voor hilarische toestanden; zo masochistisch zijn we dan wel weer.
Hun vorige voorstelling A Space Odyssey in het Leuvense STUK dateert reeds van 2003 maar met The Real Fiction leverden ze een performance af die op maat van The game is up! leek geknipt te zijn; in die zin dat u misschien maar beter uw vooroordelen over podium- en theaterkunst thuisliet om hiervan te kunnen genieten.
Het podium werd getransformeerd tot een wit “stilleven” vol van – initieel lege – rechthoeken en vierkanten waarin uiteindelijk allerlei objecten kwamen te staan. De objecten kregen het tijdens de voorstelling hard te verduren en werden een aantal keer van hot naar her versleept. Het geheel van objectmanipulaties werd dan telkens opgenomen met een videocamera op afstandsbediening.
Uiteindelijk wordt het natuurlijk duidelijk dat er een heel opzet zit achter alles wat er op het hectische podium gaande was. Desalniettemin bleef er bij mij echter nog altijd een zweem van onzekerheid hangen… Was dat nu zo voorzien of was dat echt per ongeluk? Zijn ze er nu mee aan’t lachen of is het gemeend? Zijn dat nu echte extra’s/figuranten of niet? Zouden ze er nog een vijfde keer voor gaan of is het genoeg geweest?
En in die zin is het enigszins evident dat The Real Fiction op The game is up! te zien was. Vergeet de traditionele logische verhaallijn die in de meeste performances zit, vergeet de “regels van de kunst”, gooi al uw verwachtingen maar overboord want u zou wel eens gigantisch teleurgesteld kunnen worden.
Cuqui Jerez toont op een van humor doordrongen manier dat al die spelregels waaraan kunst heden ten dage onderworpen is, ook ooit tot stand kwamen door conventie. Voor het overige is er eigenlijk geen enkele reden waarom we ons aan die conventies zouden moeten houden.
Conventies zijn er om – bij momenten – doorbroken te worden en bijgevolg is The Real Fiction uiterst confronterend voor de regelmatige theater- en performanceganger omdat je hele verwachtingspatroon door elkaar wordt geschud en je daardoor een beetje wezenloos wordt achtergelaten. Maar ook dat kan af en toe eens fijn zijn.
Conceptueel enigszins gelijkaardig – maar dan uiteindelijk toch weer helemaal niet – is While we were holding it together van de Kroatisch-Nederlandse kunstenares Ivana Müller. Tijdens haar vorige voorstelling How heavy are my thoughts bewandelde ze al de piste van nieuwe theatrale vormen en deze keer gaat ze op datzelfde elan verder.
Vijf compleet statische performers nemen de toeschouwer met hun ambigue verhalen in het ootje en net toen u dacht dat ze hun houding tijdens één van de verduisteringsintervallen in de zaal toch wel eens zouden gewijzigd hebben (gewoon voor het lichamelijk gemak en zo) floepen de lichten terug aan om de vijf acteurs in alweer dezelfde roerloze pose te onthullen. Wat een fysieke uitputtingsslag moet dat geweest zijn…
Een paar keer zien we toch enige dynamiek op het podium ontspruiten maar die wordt telkens weer snel in de kiem gesmoord door de houdingen die als rode draad door het hele stuk lopen. De houdingen fungeren als aanzetten: het is alsof je telkens het eerste beeld van wat ooit een volledige scène zou moeten worden, te zien krijgt en van daaruit kan het eigenlijk alle kanten uit. Het was gerust toegestaan om de teugels van je eigen verbeelding iets losser te laten.
Het onderstaand YouTubefilmpje is een fragment uit While we were holding it together dat bovenstaand van enige visuele verduidelijking voorziet.
Om u nog snel even de sfeer van The game is up! te laten opsnuiven, laten we nog rap even twee slideshows de revue passeren…
De foto’s bij dit artikel zijn van de hand van Giannina Urmeneta Ottiker, de huisfotografe van Vooruit.
The Real Fiction van Cuqui Jerez, gezien tijdens The game is up! in de Minard op 10/02, en “While we were holding it together” van Ivana Müller, gezien op 13/02 in de Domzaal van Vooruit.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Weet je wat ik ook tof vond? die ijsberg onder de Vooruit, fascinerend dat je die sonde kon bewegen en allerlei beelden te zien kreeg.
Wist je dat Vooruit daarvoor een speciale toelating aan Monumentenzorg moest vragen om dat gat in de vloer te mogen boren?