Gentblogt

Ik draag water naar het knooppunt
Van vier wegen waar ik wacht
Op wat een zeepijn mij vertelt

Over wat mij nooit zal zijn gegund:
De zachte vinger van de nacht
Die mij de volle omvang van de hemel meldt.

Daarom: bezoek mij in mijn uitgedund
Bestaan, genees mij van de zwaartekracht,
Geloof in mij, betaal mij toch met kruis

En munt. Voor wat mijn oog herkent.

Mijn oog herkent de wereld
Van de stof en accepteert
De diepe vezels van de vrouw,

En van de mannen op het speelveld
Van de liefde overwicht en uit zichzelf gekeerde
Drang. En ik die mijn lichaamsbouw

Verstoppen moet, mijn handen samensmelt
In bede, boete en bedwang, begeer
Het kruis, maar toon berouw.

Ik draag mijn dag.