RSSJavier Guzman komt naar Capitole
Het is en blijft een vreemd gegeven, humor in Vlaanderen. Er is tegenwoordig een aandachtsexplosie in de media, en toch vertaalt zich dat niet echt naar de zalen. Humorvoorstellingen blijven een buitenbeentje in de programmatie van culturele centra en er blijkt nog steeds enige reserve te bestaan omtrent het fenomeen. Het zal dan ook niemand verwonderen dat de Vlaamse komieken en masse naar Nederland trekken, waar het cabaret populairder is dan ooit. Wim Helsen, bijvoorbeeld, is pas sinds een jaar bekend in Vlaanderen, terwijl hij in Nederland al een hele tijd op handen wordt gedragen. Ook de jonge talenten begrijpen blijkbaar dat ze in Nederland potten kunnen breken: dit jaar stond er in de finale van elke grote Nederlandse wedstrijd minstens één Vlaming op het podium te schitteren.
Omgekeerd ligt het blijkbaar iets moeilijker: er komen nauwelijks Nederlanders in Vlaanderen spelen en de meeste Vlamingen staan ietwat sceptisch tegenover de Nederlandse cabaretiers. Zonder reden, zo beweren mensen die het kunnen weten, want er is nogal wat talent te vinden bij onze Noorderburen.
Eén van die grote talenten is ongetwijfeld Javier Guzman, en binnen een paar weken komt die (hoera!) naar Gent voor het Cabarettenfestival. Toen de organisatie ons uitnodigde om het programma van deze man te komen bekijken, sprongen Michel en ikzelf dan ook enthousiast in een minibus richting Rotterdam, daarbij vooral gemotiveerd door fragmenten op YouTube van Guzman’s vorige programma’s.
Javier Guzman, Spaans van origine en sinds zijn zevende in Nederland, kende een ongeëvenaarde start als cabaretier: nog studerend aan de Kleinkunstacademie won hij zowel de jury- als de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival. Hij leverde
datzelfde jaar de eerste van drie sinterklaasconferences af en ging op tournee met zijn avondvullende programma Bot. Zijn tweede theaterprogramma Ton Zuur kreeg fenomenale recensies.
Het liep goed met zijn carrière, privé ging het echter enkel bergaf. De nog geen dertig jaar oude cabaretier was de afgelopen jaren uitgebreid in de Nederlandse media: een uit de hand gelopen alcoholprobleem en een arrestatie na een vechtpartij maakten hem een dankbaar slachtoffer voor de boulevard-pers. Guzman haalde hen echter al snel de wind uit de zeilen door heel open over zijn problemen te praten. En net die openheid trekt hij nu door in zijn programma Delirium.
Delirium is Latijn voor “ontsporing”, en daar hebt u meteen het thema van de voorstelling te pakken. Alcohol, verslaving, ontsporing en de maatschappelijke problemen die dat met zich meebrengt.
De titel laat niet veel aan de verbeelding over, en dat doet de voorstelling evenmin. Guzman vertelt open over zijn verslavingsprobleem, over hoe hij is afgekickt en over zijn pijn. Niet dat we niet gelachen hebben, integendeel: de voorstelling is bijwijlen hilarisch. Maar toch zit er een wrange ondertoon, die je een beetje verweesd achterlaat. Onmiddellijk na afloop waren we dan ook allebei ietwat teleurgesteld. Niks geen ontspannen gevoel dat een mens normaal heeft na een humor-optreden. Vreemd.
Een half uur later zaten we met Guzman te praten in de foyer van het theater daar in Rotterdam, en langzaam begon het elk van ons te dagen wat voor voorstelling deze man eigenlijk heeft afgeleverd. Guzman blijkt ook naast het podium een gedreven verteller die gepassioneerd praat over zijn werk, zijn leven en zijn visie op onze maatschappij. Als hij op een bepaald moment zegt dat hij het vertellen van zijn verhaal belangrijker vindt dan de bulderlach, dan wordt duidelijk dat deze voorstelling bijzonder persoonlijk is. Wanneer daarnaar gevraagd wordt, antwoordt hij: 95% is realiteit.
En dat is best even slikken als toeschouwer.
Met zijn ziel onder de arm staat hij op het podium en kijkt zijn demonen in de ogen. En daarvoor kan een mens alleen maar bewondering hebben. Dat hij dit persoonlijk verhaal dan ook nog eens lardeert met scherpe observaties en een enorme podiumprésence, maakt Delirium echt powercabaret.
Wij gingen vrijdagavond kijken, nu drie dagen geleden dus. Delirium heeft me sindsdien nog niet echt losgelaten en mijn lichte teleurstelling van onmiddellijk na de voorstelling heeft plaatsgemaakt voor bewondering.
Onze kaarten voor 24 april in Capitole zijn besteld, en ik ben razend benieuwd hoe ik de tweede zitting zal ervaren. We laten het u ten gepaste tijde weten.
“Leven is niet iets waar ik goed in ben, maar ik kan er wel leuk over vertellen.”
Javier Guzman, 24 april 2007 in Capitole Gent. Tickets kosten 24 euro en zijn te bestellen op 077 37 38 39 of online
(Foto’s: Michel Vuijlsteke.)
© 2007 GENTBLOGT VZW
Inderdaad enorm motiverend, dat YouTube-filmpje. Zodanig overtuigend gebracht dat ik persoonlijk ongemakkelijk werd tussen de benen, wat dan weer goedgemaakt werd door het humoristisch kelen van de man :)
Ik vond Guzman eigenlijk niet zo erg grappig in dat YT ‘filmken’.
Ten eerste: ik heb ook al een buis in mijn fluit gehad, en eigenlijk vond ik dat wél grappig en helemaal niet zo pijnlijk. Ik heb geen niersten, ik was toen 18 jaar en had iets, maar dat bleek dan aan “een” vrouw te liggen. Tenminste, wat ze tussen aan benen had en aan mij heeft doorgegeven, toen. Wat een pussie, dacht ik de hele tijd.
Ten tweede (wat Tjoff hierboven schrijft en ik onderschrijf: dat “gekeel”)
Ik versta waarom d’Ohollanders hier niet zo populair zijn: juist wegens dat “gekeel”.
Inderdaad: schreeuwen om je “joke” kracht bij te zetten is zo passé. Komt daarbij dat in de film die gast de helft van zijn woorden inslikt, ik dus de pointe die hij zgz. wil vertellen niet versta, ik me dus (ergo) een domme Vlaming voel, pfft.. laat maar.
Heb hem aan het werk gezien tijdens de Gentse Feesten een drietal jaar terug (ongeveer) in de Mineral (Onderbergen). Er was denk ik een 18-tal mensen komen zien, de eerste drie rijen waren gevuld. Was niet schitterend maar dat het slecht was zal je mij ook niet horen zeggen. Wel raakte het niet echt van de grond… Misschien was het met een volle zaal anders geweest.