RSSDez Mona, duivels en dromerig
Op 3 maart heb ik Dez Mona gezien in de Botanique in Brussel, in de geweldige Rotonde, de zaal waar ik ooit nog Tom McRae zag voor een publiek van pakweg 200 toeschouwers. Ik zal maar direct met de deur in huis vallen: het is van diezelfde Tom McRae geleden dat ik nog eens zo omver ben geblazen door een stem, door een persoonlijkheid, door een geluid. En het is dan nog Vlaams ook deze keer! Ik kende de groep al een tijdje, ik zag Dez Mona ooit als voorprogramma van (een toen zwakke) Yann Tiersen in Hof ter Loo in Borgerhout. Toen ontlokte het geluid wenkbrauwgefrons bij mij. Maar ik was ook gefascineerd. Nu ben ik gevallen.
Dez Mona (bezoek de mooi gestileerde site!) was indertijd een duo. In 2005 kwam er een eerste plaat, “Pursued sinnersâ€, opgenomen in een kerk in Antwerpen. Toen was Dez Mona nog enkel Gregory Frateur (ook backing vocalist bij Daan) en Nicolas Rombouts, door Frateur “het hart van Dez Mona†genoemd.
Het geluid en het duo stond toen geboekstaafd als iets avant garde, underground misschien zelfs en kon al op een schare liefhebbers rekenen uit de alternatieve Antwerpse scene. Intussen is de groep een kwintet geworden, met een nieuwe plaat, voluit getiteld “Moments of dejection or despondencyâ€. Heerlijk bombastisch, heerlijk barok die titel. De groep is nu aangevuld met accordeonist Roel Van Camp (DAAU), drummer Steven Cassiers en pianist Bram Weijters. Het zorgt voor een vol en krachtig geheel, in die typische sfeer van het vijftal.
Hoe dan, wat dan? De styling van de cd zegt eigenlijk alles. Sepia, oude tinten, dromerig, licht duivels, half somber (herinner je Desdemona, de vrouw uit Shakespeares ietwat donkere “Othelloâ€). Op het podium bijvoorbeeld drinkt Frateur water dat uit een karaf omringd door kaarsen komt. Die teneur, die stijl.
Het is een plaat geworden met 11 titels, die het hele Dez Mona-universum bestrijken. Van teder over intiem, tot dramatisch, jazzy, androgyn, krachtig, melodisch-melancholisch. Om te eindigen met adjectieven als passioneel, aangrijpend en duister. Al dagen dwaalt “Forgive my tears†in mijn hoofd en tussen mijn oren (filmpje hieronder). Het hart in gezang en muzieknoten vertaald is dat.
Opener “Arid song†is ook zo een doorleefd nummer, net als eigenlijk alle andere nummers. “Flawless daughter†(een duet met Sjoerd Bruil) is wellicht de meest toegankelijke song, maar als je ‘t mij vraagt ook het minst sterke nummer van de plaat. Omdat het totaal uit de Dez Mona-gedragspatroon springt, ietwat licht poppy is en me iets teveel mainstream aanvoelt. Wat je de Antwerpse groep op zich verre van kan verwijten. Maar laat het een kurkentrekker zijn die toegang biedt tot de rest van het muzikaal areaal.
Tja, het geluid van Dez Mona voor niet-ingewijden omschrijven? Moeilijk, het is niet te vatten en te definiëren, wat eigenlijk een compliment is. Laat ons zeggen dat een aura van het volgend lijstje afstraalt op de groep: Pavlov’s Dog, Anthony (die van bij The Johnsons, ja), Gavin Friday, Kurt Weill, Chet Baker, The Velvet Underground, Marc Almond, Jeff Buckley, ook wel wat Brel en wat Stef Kamil Carlens eigenlijk. Zelf linkt de groep op z’n site naar DAUU, Diamanda Galas, Mauro Pawlowski en Meredith Monk. Het geeft een beeld waar je ‘t moet en kan situeren.
Maar eigenlijk ook niet. Het is allemaal zo eigen, zo typisch Dez Mona. Het is authentiek en net niet “er overâ€. Excentriek en dandy, met een zanger met een heel eigen persoonlijkheid. Een intrigerend iemand eigenlijk. De sfeer van rokerige Parijse kroegen en bars, waar een geur van kinkyness in de lucht hangt. Met een man aan een vleugel, een stem op het podium, een blauwe spot op het gezicht en schichtige, uitnodigende blikken overal. Maar bedwelmd door een decente beleefdheid. Licht verdwaasd, half verdoofd, bezonken en bedronken. Forgive my tears, rahaa…
Op vrijdag 6 april speelt Dez Mona in de Charlatan. Wij zullen er zeker zijn!
(Foto: Vincent Tillieux)
© 2007 GENTBLOGT VZW