Gentblogt

Dagen Zonder Lief

dinsdag 17 april 2007 10u01 | Jeronimo | 7 reacties
Trefwoorden: filmbespreking.

Je zou denken dat de meeste mensen liever terrasjes zouden doen op een zomerse vrijdagavond die bovendien de laatste vrijdag van de paasvakantie was, maar velen verkozen net als wij om eerst een filmpje te gaan zien. Al bij al viel het nog mee van de drukte in zaal 6, al zaten er op de eerste rij van enkele puberende puistenkoppen met hun gsm te spelen en te giechelen en te juichen toen eindelijk de blote tiet van de protagoniste op groot scherm te zien was. Verder had de film niets te maken met blote tieten. Wel met vervlogen vriendschappen en de tijden van vroeger met de mensen van nu. Melancholisch word ik er van.

De film van mijn leven, zo vatte een maat van me de film Dagen Zonder lief in een boutade. Felix Van Groeningen had me jaren geleden al aangenaam verrast met “Steve & Sky” en nu de trailer van de film me ook al aansprak, was het moment gekomen.

We stappen het leven in van vijf Sint-Niklase eind twintigers-begin dertigers, zo de generatie waartoe ik stilaan behoor. Frederik (Jeroen Perceval) zet zijn lief op de bus die een volleybaltoernooi moet gaan spelen in het buitenland. Wanneer hij naar zijn auto wandelt over de verlaten grote markt van Sint-Niklaas ontmoet hij onverwachts zwarte Kelly (Wiene Dierickx), een vriendin van hem die drie jaar geleden naar New York vertrok en nu opeens onaangekondigd terug is.

De film geeft de kijker gewoon een blik op het dagelijkse leven van de even alledaagse personages en hun reactie op zwarte Kelly, die een confrontatie met de demonen uit het verleden lijkt. Zwarte Kelly maakt de vrienden van vroeger precies wat zenuwachtig en brengt verdrongen herinneringen terug naar boven.

Kurt (Pieter Genard) die ooit iets met zwarte Kelly was begonnen voor ze opeens naar New York vertrok, is getrouwd met Blonde Kelly (An Miller) en heeft een kindje en een zieke hond. Niek (Koen De Graeve) heeft nog altijd zijn danscafé en lijkt de meest normale van de bende, aan de ander ekant zit hij nog steeds vast in zijn liederlijk jeugdleven.

De vrienden van vroeger gaan terug uit, feesten tot een gat in de nacht, maar uiteindelijk beseffen ze toch ergens dat het niet meer is zoals het is geweest en nooit meer zo zal zijn. De banden blijken toch niet meer zo hecht. Ze beginnen zich zelfs te bezinnen over hun leven. Frederic die met zijn Ingrid een toekomst in Brussel had, probeert even los te komen van zijn uitgestippeld leven en Kurt begint opeens te flippen.

In het begin had ik moeite om me te vereenzelvigen met de personages. Op het eerste zicht zijn ze wat marginaal, seutig en truttig of zelfs wat achterlijk. Beetje bij beetje komt de kijker in het verhaal en wordt hij meesleept in het dagelijkse leven van de protagonisten. Iedereen heeft wel eens nostalgische buien of kan melancholisch worden bij de het denken aan de vrienden van vroeger.

Het is geen soap waar je naar zit te kijken. Veel dingen worden niet uitgelegd en blijven ongezegd. Wat gebeurde er drie jaar geleden en waarom staat zwarte Kelly hier opeens terug? Dat er niet veel wordt uitgelegd stoort niet. De acties van de personages zeggen genoeg om te beseffen wat er ongeveer aan de hand zou kunnen zijn. Je gevoel wordt aangesproken.
En dan net als je lekker aan het mijmeren bent met een licht melancholische nostalgische zweem van verleden tijden die nog nawerken in het heden op een prachtige piano-interpretatie van “Something” van Lasgo, rolt de eindgeneriek over het scherm.

Dagen Zonder Lief van Felix Van Groeningen. Te zien in Kinepolis (Decascoop – Ter Platen) en Studioscoop (Sint-Annaplein).

© 2007 GENTBLOGT VZW