RSSBNRF 2007, dag 7: vijf voor de prijs van vier
Op het Blue Note Records Festival hadden ze gisteren besloten om het weekend vroeg in te zetten. Om vier uur al liet Jerboa zijn beats los op de tent. Het mooie weer speelde hem ongetwijfeld parten. Onder het motto “we zijn met weinig maar maken groot lawijt” liet hij dat echter niet aan zijn hart komen. Hij kon alvast rekenen op welwillende dansbewegingen in het het publiek. Jerboa liet zich voor de gelegenheid omringen door mooi volk. Ik wandelde de tent binnen op de slotakkoorden van Trixie Whitley, spijtig genoeg gemist. Later kwam Johannes Verschaeve voor vocale versterking zorgen. In tegenstelling tot bij The Van Jets kon hij me deze keer echter matig bekoren. Jerboa deed daarna meer dan de schade beperken en liet de gevoel achter met “later op de avond zou dit nogal eens iets geven.”
Ik ken Baloji als Balo, één van de rappers van Starflam. Gisteren putte hij uit zijn nieuwe album Hotel Impala dat eind augustus in de winkels ligt. Hij omschrijft het zelf als een autobiophonie. Het eerste nummer begon als gezapige rap tot het plots losbarstte. Als een bokser bewoog hij over het podium, wat onze fotograaf bijzonder apprecieerde, daar een linkse, en dan verrast hij met zijn rechtse. Ik vang de woorden Congo en Union minière in één lied op en besef dat de klappen niet enkel muzikaal worden uitgedeeld. Entre les lignes gaat over identiteit en origine. “Depuis le temps blanc, je fais semblant…. Maar vergis u niet, hij weet een feestje te bouwen. Voor het optreden in een dipje dreigt te verzanden, grijpt hij terug naar een vertrouwd recept: een rifje van Depeche Mode gezongen door het achtergrondkoor. Meteen is het publiek weer bij de pinken. L’autre côté de la mer gaat er vlotjes in. Hij noemde Gent zijn tweede stad en dat komt goed uit want op 19 juli kan u hem alvast zien op Boomtownlive (ter vervanging van Antibalas).
Zap Mama begon de set met een kwartier vertraging. Voor rampscenario’s over vrijdag de dertiende u door het hoofd flitsen, de gitarist vond gewoon zijn gitaar niet. Marie Daulne kwam als een diva het podium opgestapt, begeleid door een koortje “do you wanna see the brand new show of Zap Mama”, gekleed in een vest van groene namaakbont en een grote zonnenbril. Ofwel creëer je op deze manier torenhoge verwachtingen die je niet kan waarmaken ofwel warm je het publiek – en je stembanden – langzaam op voor een waar hoogtepunt. Ik heb even getwijfeld welke richting het optreden uit ging. Ik denk dat ik Zap Mama al twee keer eerder aan het werk heb gezien en ik herinnerde me zeker niet dat het er zo aan toe ging. In een ondertussen snikhete tent zag ik op het podium een hoog showgehalte en Marie als ware dramaqueen. Zap Mama is echter een goed geoliede machine wat ze demonstreerden met enkele mooi ingestudeerde danspassen. Improvisatie lag echter ook op de loer. Of vergis ik me en is het enkel een trukje om met een mannen- en vrouwennaam uit het publiek aan de slag te gaan? “Citoyen, citoyenne, j’ai le pouvoir de vous faire danser”, kondigde Marie plechtig aan en daar slaagden ze wonderwel in. De energie die van het podium afstraalde werkte meer dan aanstekelijk. Uw reporter staat al zo moeilijk stil, tegen de bezwerende woorden van Zap Mama was geen kruid gewassen. Als een kruidendokteres mengde ze de jing en jang van het publiek, het brouwsel werd gesmaakt. Het publiek wou meer en kreeg meer, allemaal wel binnen de afgesproken tijd.
Ik zag India.Arie vroeger al eens op de Lokerse feesten maar herinner me bitter weinig van haar muziek. Ik weet wel dat ik onder de indruk was van haar rijzige figuur gekleed in het wit met een tulband die ze later uitspeelde. Haar stem zal ook wel indruk gemaakt hebben want ik kocht achteraf beide cd’s Voyage to India en Accoustic soul. Ik leg die echter bitter weinig op. De christelijk geïnspireerde teksten zullen daar misschien wel voor iets tussen zitten. Haar derde en meest recente cd heb ik dan ook nog niet in mijn bezit.
Stevie Wonders you are the sunshine of my life was de muziek waarmee ze het publiek voorbereidde op haar komst. Deze keer had ze geen tulband op en zo groot zag ze me er toch niet uit als in mijn herinneringen. Ze opende haar set met I am not my hair, haar lange rechte lokken bleken een pruik te zijn. Toch een verkleedintermezzo! Later werd haar truitje nog even een haarband, voor ze de coulissen indook voor een oranje exemplaar.
Haar tweede liedje kondigde ze aan als een musical prayer en de schrik sloeg me om het hart. Na dit ene liedje verdween de piano al van het podium. Ze kondigde aan dat ze vooral uit haar laatste cd Testimony: volume 1 Love & relationships, de titel alleen al. De songs gaan over wat ze de laatste vier jaar allemaal geleerd heeft. Het kwam een beetje hoogdravend over maar ze gaf tegelijkertijd ook een heel sympathieke indruk, waardoor een mens wel iets door de vingers ziet. Ze mag dan al miljoenen cd’s verkopen, ze is blij als een kind wanneer het publiek de beginnoten herkent. Met de nodige zin voor dramatiek waren we plots getuige van een echtelijke ruzie (gespeeld), we hoorden geen woord maar de boodschap was duidelijk. This is where the testimony begins, zei onze dramaqueen. Ook tussen de liedjes bleef ze heel wat uitleg geven, op het melige af. “Love doesn’t make relationships last, it makes them happy.” “It doesn’t cost a thing to smile“, waarmee het Bond zonder Naam-gehalte van Gentblogt drastisch omhoog gaat. India.Arie is waarschijnlijk de enige die Nelson Mandela in verband weet te brengen met liefdesverdriet en daar dan ook nog een lied over schrijft. Maar uw reporter is niet vies van een portie dramatiek en kitsch. En in zo’n volle tent durf ik me wel eens te laten meeslepen door al die love and happy thoughts. Om niet te zeggen dat ik er serieus van genoten heb.
Met een cover van Crazy van Gnarls Barkley stelde ze haar band voor. Na een cover van Don Henley (the Eagles) dacht ik dat ze er met Strength, courage & wisdom uit Accoustic soul een eind ging aan breien. Ze liet het nummer overvloeien in Video, een loflied op vrouwelijke schoonheid in al zijn vormen waar ze ook haar naam regelmatig laat vallen, wat kan tellen als commerciële zet. Toen wist ze duidelijk van geen ophouden en kwam er nog het prachtige Brown skin. Allemaal heel herkenbaar. Ze eindigde zoals ze begonnen was met een musical prayer, het mooie ingetogen ready for love. Dankzij de grimassen van de presentator liet de organisatie zich vermurwen door het publiek en kon er nog een bisnummer af. Het werd Ghetto, uit een nieuwe cd. De cd hou ik nog even in beraad, maar u weet alvast wie de statistieken van onze last.fm groep in de war brengt als u de naam India.Arie plots ziet verschijnen.
Blue Note Records festival ging de nacht in met een eerder klassiek jazz geluid van een trompet. Het vraagteken in all that jazz? aandachtig werd dit instrument kracht ingezet met hiphop uit New York City. The Guru kan ondertussen putten uit vier volumes van Jazzmatazz en dat deed hij dan ook gretig. Het publiek kon het wel smaken, uw reporter is er stilletjes van onder gemuisd, een opkomende keelpijn indachtig.
Het Blue Note Records Festival vindt nog plaats tot 17 juli 2007 in de Bijlokesite. Dagtickets kosten 25 € in voorverkoop of 29 € aan de kassa –voor elke avond blijven er de dag zelf tickets te koop aan de kassa. Voor 63 € is er ook een driedagenpas beschikbaar. Meer details vindt u op de BNRF-site.
© 2007 GENTBLOGT VZW
wat voor een schertsvertoning was Sly & the Family Stone op zaterdag.
Sly Stoned ja!!