RSSBNRF 2007, dag 8: Sly has left the building
Een echte opwarmer had het Blue Note Records Festival gisteren niet echt meer nodig; daar had de warme zon ondertussen al voor gezorgd. Ondanks het mooie (terrasjes)weer was er om vijf uur al veel volk op de been voor de eerste act van de avond: Blunk en frontman N8N. Het optreden start met een stevige jamsessie die onmiddellijk op het enthousiasme van het publiek kan rekenen. Wanneer zanger N8N – Italian looks, in trendy pak en met flashy zonnebril – op het podium verschijnt, is de zaal dan ook meer dan klaar om te swingen en te shaken. De openers (I’m Your) Hoochie Coochie Man en Soul Funk Coming zetten meteen de toon: Blunk brengt stevige, funky blues. Het blijkt een wondermooie samensmelting van de ervaren Blue Blot-muzikanten en het jong geweld van N8N, die zich ontpopt tot een ware performer met een geweldig stemgeluid. Vooral de trompettist Loui Johnson en saxofonist Lenny North kunnen op mijn persoonlijk handgeklap rekenen.
Tussen het publiek bevinden zich enkele ex-Blue Blot-fans die bij het horen van oude nummers danig uit hun dak gaan. Bridge To Your Heart, een hommage aan overleden Blue Blot-zanger Luke Walter Jr., kan dan ook op heel veel bijval rekenen. Naast Blue Blot-plaatjes brengt Blunk natuurlijk ook meer nummers uit hun EP The Blunk Sessions, onder andere Hold On, hun meest recente single. Bij de cover I’ve Got a Woman van Ray Charles toont N8N wat hij allemaal in zijn mars heeft. Het publiek smaakt deze nieuwe Blunk wel; de toon voor de avond is gezet.
De volgende groep, The Rhythm Junks, is van een heel ander kaliber en hoeft geen echte introductie. Het eerste nummer Monk It Up, een cover van Thelonious Monk, toont meteen waar The Rhythm Junks voor staan: energieke funkyjazz met een stevige bluesachtergrond. De groep rond harmonicaman Steven De Bruyn en drummer Tony Gyselinck is duidelijk op heel wat podiumervaring gebouwd. De groep kan rekenen op een uitgebreide, muzikale en instrumentale bezetting, waar een grote rol is weggelegd voor de harmonica en de bas, bespeeld door de jonge Jasper Hautekiet (zoon van Jan) Wanneer De Bruyn een slaapliedje aankondigt, dacht ik meteen dat The Rhythm Junks even de rustige tour opgingen. Niets is minder waar. Het nummer begon rustig en dromerig, maar ontspon zich na enkele tonen tot een ware sound explosion! De stevige blazers – sax, trompet en bugel – en de drumsessies brengen de nodige power in de nummers. Wanneer De Bruyn en Gyselinck op harmonica en drums samen een nummertje brengen, wordt duidelijk hoe deze twee ervaren rotten op elkaar zijn ingespeeld. Het aanstekelijk reggaeachtige If You Wanna Move With Us, Join The Bus is een ideaal zomerse song en illustreert de veelzijdigheid aan genres die The Rhythm Junks brengen. Enkele bisnummers later zoekt een tevreden publiek de bar op.
DJ Grazzhoppa en zijn vrouw Monique zijn geen onbekenden in de Gentse muziekscene. Ik had hen echter nog nooit samen aan het werk gezien en was dan ook enorm benieuwd naar wat dit duo voor ons in petto had. Zangeres Mo komt op in ware diva-stijl: een kort en strak zwart pakje, grote oorringen en opvallende zilveren stiletto’s. Anders dan anders is dat Mo & Grazz deze keer met een volledig band, compleet met backing vocals, piano, drums en bass, op het podium staan. Dat Mo een geweldige stem heeft, wordt dankzij deze bezetting nog extra in de verf gezet. Haar stem straalt power en soul uit, maar kan ook moeiteloos de meer rustige nummers aan. Deze dame uit Philly heeft bovendien veel présence en interageert vaak met het publiek dat haar dan ook onmiddellijk op handen draagt. Mo is duidelijk de leading lady van de groep en soms lijkt het zelfs alsof Grazz niet eens op het podium staat. Nochtans bepaalt hij het ritme & de beat van de songs en vormt hij zo de spil van de groep.
Voor het nummer Don’t Try To Analyze This wordt gasttrompettist Bart Maris op het podium geroepen. Hij zal later ook zijn bijdrage leveren in Another Day. In Move On en Some Things Never Change, beiden singles uit Mo & Grazz’debuutalbmu Fallin’ Upon Def Ears, komt de mix van hedendaagse soul en hiphop het best tot zijn recht. Ondertussen heeft de concerttent zich tot de nok gevuld en onder de tonen van You Can’t Miss What You Never Had staat de hele zaal te dansen en mee te brullen. Mo & Grazz gaan er uit met een klapper van formaat met het nummer If There’s a Chance, I Want You to Dance. Geen loze woorden, want de hele zaal beweegt en zingt mee. Mo & Grazz kunnen op zo’n enthousiasme rekenen dat de set zelfs langer duurt dan voorzien. Niemand die zich dat beklaagt. Mo & Grazz live, dat moet je meemaken. Voor mij is dit tot nog toe één van de beste performances die ik al Blue Note zag.
Over de afsluiter van de avond, Sly and The Family Stone, kunnen we kort zijn. Niet dat het optreden niet lang duurde; integendeel: het duurde enorm lang. De groep die om elf uur geprogrammeerd stond, begon pas om kwart voor twaalf aan het optreden. De reden? Frontman Sly was vergeten dat hij moest optreden en zat nog rustig in zijn hotelkamer. Terwijl iemand spurtte om hem naar Blue Note te brengen, bracht The Family Stone (zonder Sly) wel al enkele nummers. Het openingsnummer en grootste hit Dance To The Music liet ons even vergeten dat we al zo lang aan het wachten waren en het zag er veelbelovend uit. Voor Sly and The Family Stone waren heel wat die hard fans naar de Bijloke afgezakt. Ik was zelf ook enorm benieuwd naar deze memorabele groep uit de jaren ’70.
Wanneer Sly uiteindelijk iets na middernacht ten tonele verschijnt, kan hij rekenen op een mengeling van juich- en boegeroep. De man moet ooit een geweldig performer geweest zijn, maar wat nu op het podium staat (een oude man met de verkeerde sterallures), lijkt in de verste verte niet op de Sly die we kennen. Na een blitzbezoek duikt hij alweer de coulissen in en een groot deel van het publiek druipt teleurgesteld af. The Family Stone probeert de meubelen nog te redden en speelt toch nog – tevergeefs – een swingende set. De meesten onder ons zijn ondertussen al huiswaarts gekeerd en maken de korte acte de présence van Sly niet meer mee. Sly and The Family Stone, zonder Sly best ok, maar misschien was de groep toch beter gestopt op hun hoogtepunt. Laat ons dit optreden misschien maar snel vergeten…
Het Blue Note Records Festival vindt nog plaats tot 17 juli 2007 in de Bijlokesite. Dagtickets kosten 25 € in voorverkoop of 29 € aan de kassa –voor elke avond blijven er de dag zelf tickets te koop aan de kassa. Meer details vindt u op de BNRF-site.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Goede review!
De toppers van de avond waren voor mij (en onze companie) zonder enige twijfel Mo & Grazz. Niet alleen muzikaal zat hun optreden onvoorstelbaar goed, de présence & de communicatie met het publiek van Mo gaven het optreden nog wat meer glans.
Over Sly & the family Stone kan ik erg kort zijn: schandalig. (ik had nog wat meer geschreven, maar dat leek bij nader inzien overbodig)
en, was Larry Graham mee met The Family Stone. Alleen al daarom leek het me de moeite waard om ze aan het werk te zien
sly & family stone was geweldig: drie kwartier spanning opbouwen, stoere verhalen in de coulissen horen over Sly die weigert buiten te komen uit het Sofitel, een groep die vertwijfeld het schip probeert te redden terwijl de kapitein ergens aan het braken is waarschijnlijk, en dus in een versnelling hoger gaat spelen. Behoorlijk getwijfeld tussen medelijden met Sly of toch maar lachen met het feit dat het een show op zich was (en gekozen voor het laatste), vooral op het moment dat hij plots terug komt door de tent zelf, omringd door een tiental crewleden die ervoor zorgen dat hij niet valt wanneer hij als een bejaarde man over het nadarhek kruipt.
‘This morning i woke up and decided i was an old man. So i take a break now’. Beste Sly, take a great break, je verdient het.
+ respect voor de oudere tantes aan boord van het schip: de trompetiste was fantastisch!
ja, dat was de positieve noot: dat we waarschijnlijk binnen 10 jaar nog vertellen over weet ge nog die keer met sly & family stone op blue note?
:)
Het was hilarisch en triestig tegelijk. Het boe-geroep was er wel over vond ik. We spreken hier wel over Sly Stone, het levende bewijs dat druggebruik meer kapot maakt dan je lief is. Dan weet je toch dat je zo’n toestanden kan verwachten, en moet je niet verontwaardigd zijn als hij een uur te laat is.
Ik was al lang blij dat ik een VIP kaart had voor die avond, en dus geen 30 euro moest neertellen voor die hele schertsvertoning aka Sly & The Family Stone. Voor de muziek moest je het zeker niet doen – lang leve Mo&Grazz – maar anderzijds was het wel allemaal behoorlijk rock ‘n roll! Hebben we tenminste eens berucht optreden gezien, hè, er zullen wel gans de Feesten straffe verhalen over verteld worden. Ook al is het schandalig dat hij nog geboekt wordt. Had overigens een beetje medelijden met de Henk (Rijckaert) die het eerste boegeroep over zich heen kreeg. Dont take it personal, Henk, you rocked!!!
Sly & The FS waren inderdaad fan_tas_tisch ! Ongelofelijk ! Wat een show ! Alle mogelijke gevoelens werden bij het publiek losgemaakt ! Een legendarisch optreden, dat niemand die erbij was ooit zal vergeten !
Ik vond vooral het laatste Sly moment za-lig. Toen “The Family Stone” funkgewijs langdradig (funky as hell) afsloten met de gebruikelijke solo’s had den Sly er na twintig minuten blijkbaar genoeg van, strompelde nog eens op het podium, de band verbaasd dat hij nog eens opdaagde, allemaal vol verwachting wat er gebeuren ging : waarop Sly met twee woorden een nieuw nummer inzette en de FANTASTISCHE band naadloos volgde ! ! Hemels !
Ik was beschaamd over het Gentse publiek, een monument als Sly Stone verwelkomen met boe geroep… En waarom ? Omdat een troep anaal gefixeerde whiteys vindt dat een legende zich aan hun schemaatje moet houden, sterk ! En dan nog verwonderd zijn dat de vibe niet goed zit…
Amai Thierry, rocksterren zijn goden ofwa? Los van de fun, mag een publiek toch iets meer verwachten voor zijn centen dan welgeteld – ik heb het getimed – 12 minuten present geven op een podium, een paar flarden effectief goed gezongen tekst, naast wat onwaarschijnlijk treurig pianogepingel en gemompel… (waarom denk je dat die soundtechnieker NIET de piano terug kwam inpluggen of die micro??? of waarom denk je dat beide amper te horen waren? omdat Sly nog zo fantastisch is?)
of volstaat het feit dat iemand die ooit goed was nu te oud/seniel/stoned/zat/versleten geworden is om nog deftig op te treden, om daar dan maar geld naar te smijten??? De opa’s van de rock/funk/blues/soul and what have you, zullen het graag horen: kassa kassa…
Whats next? Iemand gewoon in een rolstoel het podium oprollen om daar dan een beetje te zitten kwijlen en af en toe eens een pamper te laten verversen, en dat dan laten doorgaan voor een optreden?
Boegeroep is altijd belachelijk, tenzij men uitdrukkelijk gekomen is om boe te roepen.
Boe
ik wist dat ik sly niet moest gaan bewonderen maar
laten rusten en het houden bij het mooie dat deze man heeft gedaan! godzijdankniegeweest!!!!!…..
Van iemand die al ruim 20 jaar geen teken van muzikaal leven gegeven heeft en van wie vooral bekend is dat hij op zijn zachtst gezegd een redelijk drugsprobleem heeft verwachten dat hij springlevend en zoals 30 jaar geleden op het podium zou staan, da’s op zijn minst redelijk naïef.
Het was eigenlijk al een klein wonder dat hij er stond.
Dat de Family Stone zeer degelijk en bij momenten uitstekend speelde vergeet men blijkbaar gemakkelijkheidshalve ?
Mensen die optredens of appearances gaan timen getuigen vooral van een kruideniersmentaliteit en horen voor mijn part niet thuis op muziekoptredens. Net zomin als de leukerds die tijdens een rustig nummer van pakweg India Arie op de 3de rij luid staan te GSM-en of te tateren.
Voor mij persoonlijk was “If You Want Me To Stay” een fantastisch moment, waarbij al het voorgaande snel vergeven was, ook al omdat ik geen hoge verwachtingen had vooraf.
En tenslotte : als een optreden mij niet bevalt ga ik naar huis en voel ik niet de behoefte om “boe” te roepen.
Want behalve dat het het optreden verknalt voor de mensen die wél genieten, en ook totaal onterecht is voor de band die wél goed speelt, denk ik niet dat Sly echt wakker ligt van wat Jacob’s Creek zuipende Belgen die vinden dat hij niet genoeg seconden op het podium heeft gestaan, of er niet snel genoeg was. Ik heb >20 jaar gewacht op een show van Sly, die 45 minuten extra konden er echt wel bij.
En Bertrand Flamang hoeft niemand z’n ticket terug te betalen of een “sorry” aan te bieden. Sly boeken betekent nu eenmaal het risico dat hij niet opdaagt of slechts een paar nummers doet. Ook in Puglia én op North Sea gebeurde hetzelfde.
Het schijnt dat Blue Note een klacht overweegt.
Blunk vond ik idd lekekr leuk lijken op blueblot, alleen een stuk frisser, hoewel dergelijke muziek mij eerder wat zwaarder meot overkomen leifst met een tenor en ook liefst et een ietwat krachtiger stem dan die van de frontman. aan de andere kant: een alt en een jonge poppy frontman is eens iets anders en zal mss ook wat jonger volk aanspreken. typische bluesy deuntjes met leuke orchestrale ondersteuning
the rhythm junks vond ik dan weer schitterend! hoe zou INXS geklonken hebben met steven de bruyn of smoelschuiver? denk ik soms…de trompettiste Marian ofzo was dan weer de jazz-lerares van mijn zus en haar lief ;-)
Mo & grass vond ik echt wel goed! ondanks dat ik op het eerste zicht ook niet zo voor dj’s te vinden ben, von dik haar presence haar performance haar humor en haar doorzielde stem enorm pakkend!
een ontdekking live toch, gisterne in de auto hoorde ik haar op de radio en ‘tklonk gelijk al minder kleurrijk
sly: een curisoum, belachlijk en zielig voor velen, maar bekijk het positief en zie hem als een karikatuur en een show op zich…
alle grote sterren zouden moeten stoppen wanneer ze aftakelen, maar sommigen gaan door tot het bittere eind!
sly is denk ik dat eind ook al een eind vorobij maar goed ;-)
onze vriend Sly had eerst nog een priveconcert gegeven in den dikken boom wat de reden was voor zijn laattijdigheid. excuses voor eventueel opgemak.
ps het optreden van sly in dikken boom was fantastisch
Mo & Grazz waren zonder enige twijfel pure klasse.
Toch wel even iets rechtzetten: het sluitnummer was niet “If There’s a Chance, I Want You to Dance” [grappige maar foutive quote van het refrein], maar wel de soul classic van Kindred: “Rhythm Of Life”.
Het is u vergeven…Peter Lesage beaamde na afloop van het optreden nog mijn stelling: “Het aantal die-hard soul lovers in Vlaanderen is spijtiggenoeg nog op je 10 vingers te tellen, maar Monique en Grazz kunnen hier zeer zeker verandering in brengen…”
Wat Sly betreft…het was geen voorbeeld van “waardig ouder worden”.
“Intriest en zielig” zou kan je best zijn act de présence beschrijven…
Hij zag er trouwens uit als den bompa van Flavor Flav. :-)
Leuk om te weten het Gentse optreden staat reeds vermeld op de Wikipedia:
http://en.wikipedia.org/wiki/Sly_Stone
Sly is simply the best fucking funkiest ever been!
Enjoy the rest of your life Sly.
Het blijkt dus dat nostalgie dodelijk kan zijn. En slechte programmatie ook: waarom kan een jazz-festival niet gewoon jazz brengen? Omdat ze niet uit de kosten geraken? En dat ze dan maar naar zgz. ‘grote’ namen uit andere genres grijpen? (Niet dat dat geen goede optredens kunnen zijn, Willy DeVille is altijd goed, en Allen Toussaint zal vermoedelijk hoogstaand zijn). Let’s face it: er is geen publieksbasis om een goed en vernieuwend jazzfestival in België te organizeren, zonder massieve publieke steun plus hopen sponsoring, laat staan meerdere. Geen kwaad woord over de muzikanten overigens, die zijn vaak heel erg goed en boeiend.
yep
WonkaGrrrl(de naam, hihi), nie overdrijven hee meiske, als je een vipticket hebt gekregen via één of andere sponsor zal je wel niet met veel overtuiging naar de optredens gekomen zijn. De meesten die een ticket gekocht hebben – 25 à 27 euro – zijn toch wel gekomen om Sly en the Family Stone te zien. Daar moet toch wel een reden voor zijn hee. Dat de helft van het publiek is weggegaan na pakweg een uur is natuurlijk begrijpelijk, na zo een groteske vertoning van de Sly zelf. Hij was beter gewoon in zijn hotel gebleven en had de groep z’n gang laten gaan, want die was dus wél goed. Nummers als ‘Thank you’ en ‘Wanna Take you higher’ blijven toch catchers, zelfs na 40 jaar. Spijtig van de slordige setlist en opa die alles in de war stuurde, maar diegenen die de moed hadden te blijven hebben de laatste drie kwartier toch van een schitterend stuk psychedelic funk kunnen genieten…