RSSBNRF 2007, dag 9: Het betere bochtenwerk
BlueNote Records Festival is onvoorstelbaar onvoorspelbaar. Het bonkt en het botst, het gonst en het veert, het jankt en het keelt. En wij botsen en bonken, gonzen en veren, janken en kelen mee. Geen probleem. Graag gedaan. Want zo lang als wij nu en dan getuige mogen zijn van een excellent concertje, laten wij ons graag en makkelijk in bochten wringen. Het optreden van Sly Stone van gisteren mag daar de gedroomde getuige van zijn. En laat het parcours vandaag ook maar weer eens uitzonderlijk kronkelig geweest zijn. Maar dat had u al geraden.
Chroma-pianist en componist Karel Van Marcke deed vandaag op het podium een bescheiden poging zijn BigBand Jambangle te doen vergeten, door de composities te brengen die hij schreef voor een kleine bezetting, en ook – helemaal nieuw voor Van Marcke – door met vocalisten te werken. Op zijn jongste plaat Radea zingen Ingrid Weetjens, David Linx en Geike (Hooverphonic) Arnaert mee. En ja hoor, die laatste kwam op het festival enkele nummertjes meezingen met Chroma. We kennen Van Marcke voor zijn lastig te spelen en heel beredeneerde muziek, en Arnaert is nooit een jazz-zangeres geweest, dus we hielden toch enigszins ons hart vast. Maar goed, al heeft Arnaert aan vastberadenheid nog wat te leren, ze brengt Van Marcke’s liedjes met een verrassend naturel. De composities die we vanavond te horen kregen waren dan ook niet van Van Marcke’s lastigste of meest geïnspireerde, en wij hopen dat hij er voor Chroma en Arnaert nog wat extra’s uitperst.
Bocht 1 – Richard Bona bracht in de tent een sfeertje dat je nog het best met een ‘Best of Sfinks festival’ kan vergelijken – en daar scheuren we meteen ook mee door bochten 2, 3, 4 en 5. De Kameroenees leerde basgitaar plukken door mee te spelen op het Weather Report – werk van Jaco Pastorius, maar deed daar dan op zijn laatste plaat eigenlijk helemaal niks meer mee. Integendeel: wat Bona nu opneemt is op zijn minst leuk om te beluisteren, en zelfs nu en dan meer dan dat, maar het gaat hem vooral om zijn ietwat iel stemgeluid, dat hij in heel subtiele, mooie, registers kan brengen. Zijn set had min of meer de samenhang van onze allereerste teddybeer na 24 jaar intensief gebruik, maar Bona bleek toch een zeer getalenteerd muzikant. Eén tip: hij mag niet, zoals een hele hoop andere Afrikaanse artiesten, in de val van de overproductie trappen.
Cristina Branco dan, met voorsprong onze meest geliefde fadozangeres, om de eenvoudige reden dat het de eerste is waar wij kennis mee maken. En dat zelfs pas vandaag. Van een haarspeldbocht gebroken: wij denken zelfs op de tijd van één enkel optreden fadoliefhebbers te zijn geworden, maar we twijfelen nog om daar voluit voor uit te komen, want misschien blijkt het een one night stand. Nee, zonder dollen, Branco heeft een fantastisch mooie en treurige stem, très fado qua, en hoewel wij overal lazen dat ze het oude en verwelkte genre van de Portugese blues wat nieuw leven wil inblazen door te breken met een aantal vastgeroeste tradities, vonden wij dat ze toch redelijk dicht bij het archetype bleef. Maar terecht hoor, want dit optreden was heel erg mooi en heel erg echt. Al hoeft u ons niet te geloven, want eigenlijk… wij en fado… da’s toch nog maar prille liefde.
Geen idee of er al een wassenpop bestaat van Willy Deville, maar indien wel, dan hebben wij grenzeloos respect voor de beeldhouwers. Wat een verschijning zeg. Een man die op dezelfde weg was als Sly Stone, maar op het juiste moment de knoppen omschakelde, en nu nog als een brok vuur op podium staat – kan staan. ’s Mans performance was ietwat wisselvallig, met een schijnbaar ter plekke geïmproviseerde playlist, maar de momenten waarop de concentratie wat verslapte werden hier probleemloos verteerd door het gehalte aan echte blues dat de man bij tonnen in zijn schuiven heeft zitten. Spanish Stroll en andere klassiekers klonken op het podium van het BlueNote Records festival in 2007 alsof ze al een heel leven achter de rug hebben, right so, want dat is ook inderdaad het geval. Morgen gaan we weer voor de niet in vraag gestelde jazz. Bocht elfendertig, nog één nachtje slapen.
Het Blue Note Records Festival vindt nog plaats tot 17 juli 2007 in de Bijlokesite. Dagtickets kosten 25 € in voorverkoop of 29 € aan de kassa –voor elke avond blijven er de dag zelf tickets te koop aan de kassa. Meer details vindt u op de BNRF-site.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Moh – dát was Willy Deville dus. Ik nam een foto van hem toen hij aankwam in het Novotel maar wist begot niet wie de man was die met enige fanfare naar de ingang begeleid werd.
En wat was nu het probleem met Geike’s jurk?