RSSCitadel verteld
Op een avond steekt iemand een klein briefje in mijn brievenbus. Vertellingen in het Citadelpark, klinkt leuk, maar om de één of andere reden lukte het me niet om de midzomernachtvertellingen van Al gehoord mee te maken. Op de site zag ik dat ze ook op de Gentse feesten wandelingen in het Citadelpark deden en ik greep mijn kans.
Ik had mijn twijfels deze morgen, na de storm van deze nacht vreesde ik al dat de wandeling in het water zou vallen. Gelukkig laten Yves Verstraete, de gids en Veerle Ernalsteen en Frank Degruyter zich niet zomaar uit hun lood slaan. Onze gids wees op de moeilijke taak van de man die de wolken meet die op het dak van het SMAK staat, en hoewel ik er al honderden keren ben gepasseerd is dit kunstwerk van Jan Farbre me nooit opgevallen. Ik bleek niet de enige te zijn. We waren klaar voor wat een gezellige wandeling zou worden in wat Gentenaars ‘t gruut park plegen te noemen.
Officieel staat het natuurlijk bekend als het Citadelpark, wat alles te maken heeft met de citadel die er in 1826 gebouwd werd (11 jaar na Waterloo staat boven de poort te lezen). Dit gebouw in de vorm van een tienpuntige ster reikte een heel stuk verder dan de huidige grenzen van het park. Zes à tienduizend soldaten waren er gelegerd. Het gebouw werd omringd door droge grachten en kazematten. Deze bescherming tegen de Fransen werd vanaf 1870 omgevormd in een park in Engelse landschapsstijl. Hierbij maakten ze dankbaar gebruik van de kazematten om rotspartijen te imiteren. Tot 1908 was er een kazerne in het Citadelpark gevestigd, wat ook de reden is dat we de groep van de rondleiding in de Leopoldkazerne kruisten.
Met de wereldtentoonstelling in 1913 werden de floraliën op het vroegere binnenplein van de Citadel geopend. Er was een warme en een koude serre. De warme serre is in 1963 omgebouwd tot het kuipke waar nu de zesdaagse gereden wordt, terwijl de rest van het gebouw wat staat te verkommeren. Ook van de twee restaurants Azaléa en Casino royale kunnen we nu alleen nog maar dromen. De Franse rozentuin, een cadeautje na de wereldtentoonstelling, heeft ook al zijn betere tijd gehad.
Uiteraard beklommen we de heuvel tot het standbeeld van het ‘t Moorken waar de gids zich verraadde als lezer van deze stadsblog (ik kan er dus van uit gaan dat hij mijn eventuele fouten in de commentaren wel zal rechtzetten) met het verhaal van de verdwijning. Hij liet ons ook de griffioenen en nike-figuren zien op de kiosk waar vroeger veel concerten werden gegeven maar die nu te prooi is aan vandalen. Hij had ook een tekening van de châlet suisse bij, deze châlet stond vroeger tegenover de kiosk en men kon er iets gaan drinken voor of na het concert.
Even later daalden we de trapjes af in het openluchttheater. Hier stond ooit een beeld Prometheus maar niemand weet waar het naar toe is. Verdwenen in de oorlog? Gebombardeerd? Ondergegraven? Het eerste stuk dat in dit openluchttheater werd opgevoerd was Driekoningenavond van William Shakespeare. Onze verteller Frank Degruyter nam ons in dezelfde stijl mee naar 21 juli 1907, de laatste avond van de Gentse feesten, voor een passioneel verhaal met een dramatisch einde.
Behalve de historische feiten, vergasten Veerle Ernalsteen en Frank Degruyter ons ook op “bijna-echt-gebeurde” verhalen over twee arme kinderen in het Rabot die naar de generaal in de Citadel trokken, een andere kijk op het verhaal van Noah, het verhaal van de Russische windhond die zijn standbeeld kreeg aan de pergola bij de ingang van het park,…
Wist je trouwens dat de man en de vrouw in de grote vijver symbool zijn voor de Leie en de Schelde? De kindjes zijn dan weer de kanalen. We spotten er ook een roodwangschildpad, een migrant in Gent. Wie liever in het Citadelpark loopt in gezelschap kan een hond ophalen in het dierenasiel. Een bezoekje in de bunker was niet mogelijk maar wist je dat er civiele bescherming er een knop had om alle sirenes in de provincie te laten afgaan op de eerste donderdag van de maand?
De organisatoren hadden wel een andere verrassing voor ons in petto: een bezoekje aan de mysterieuze grot. Heel wat rotsen zijn eigenlijk omgebouwde kazematten en in één van die rotsen bevindt zich een grot, compleet met stalagieten. Een idyllisch wit bankje leek op ons te wachten maar om veiligheidsredenen moesten we het stellen met een kort bezoekje. Vroeger was er zelfs een aquarium in die grot zodat bezoekers aan het Citadelpark zich zeker niet verveelden. Er was ook een châlet Matadi en een waterglijbaan, een echt pretpark was het Citadelpark.
Achteraf konden we alvast genieten van een glaasje van het buurtcomité Rond het citadelpark i.s.m. Wijk aan Zet.
Citadel verteld van Al gehoord meegewandeld op maandag 16 juli 2007. Ook nog op woensdag 18 en donderdag 19 juli, maar spijtig genoeg volzet.
© 2007 GENTBLOGT VZW