RSSISTF op zaterdag
Gisteren was het zonnetje Gent gunstig gezind, ideaal om in het centrum wat straattheater mee te pikken. Ik bleek niet de enige te zijn met dit idee. Om vier uur zocht ik me een plaatsje bij Sint-Jacobs voor Tutu much!, één van de deelnemers voor de grote prijs Internationaal Straattheaterfestival. Richard en Vince zijn twee Engelsmannen, keurig in pak. Ze brengen hun show met de typische Britse humor en nuances, wat het ook voor volwassenen aantrekkelijk maakt.
Ze hebben een speciale manier om volk te lokken, kinderarbeid zouden sommigen het noemen. “At one moment during the show a child will cry, it happened before, it will happen again.” Ik heb geen enkel kind horen huilen tijdens de eerder traditionele act met één-wielfiets en jongleeracts (twee kanjers van messen en een appel, kegels, ballen).
Het geheel wordt echter met zoveel Engelse flair gebracht dat je zonder problemen blijft toekijken. Participatie van het publiek is een absolute noodzaak en maakt ook dat elke show anders is.
Deze Engelsen zijn op zondag 22 juli 2007 (vandaag dus) nog te zien op het Emile Braunplein (17u en 19u).
Daarna was het tijd voor Tête perdue van Sitio Mobil, een act die tot de verbeelding sprak omwille van de locatie: de ondergrondse gangen van de Duitsers onder het Belfort. De voorstelling werd vijf keer per dag georganiseerd maar telkens slechts voor vijf personen omwille van veiligheidsredenen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de ticketjes gegeerd waren. Ik ging naar één van de laatste voorstellingen kijken. Ook op zondag zijn er nog voorstellingen, maar hopeloos uitverkocht, vrees ik.
Onze gidsen Evelyne Verhellen en Annelies Van Hullebusch, studenten aan de Toneelacademie van Maastricht, voorzagen ons van een witte helm. Ik kan u verzekeren dat we nogal wat bekijks oogstten op ons rondje rond het belfort, om nog maar te zwijgen van de vrouwentoiletten van het belfort waar de toegang tot de ondergrondse gang achter een zware vergrendelde deur schuilt. Ik was eerder al in de gang geweest en was dus min of meer voorbereid op wat me te wachten stond.
Met ons vijven mochten we op een klein trapje gaan zitten, in het donker, wat nogal beangstigend kan overkomen. We kregen de tijd om te wennen aan het donker op een achtergrond van gekwebbel in de vrouwentoiletten. Ons oriëntatievermogen werd op de proef gesteld met lichtflitsen en allerlei geluiden, die ik niet altijd kon thuisbrengen. Nadien werden we één voor één, of in mijn geval met twee, op sleeptouw genomen.
In het donker schuifelen door een mysterieuze gang, op een stoeltje moeten gaan zitten en dan in het quasi donker achterblijven met de achtergrondgeluiden van het feestgewoel, het heeft wel iets. Gedurende een klein halfuurtje zien de feesten er compleet anders uit, het is nadien wennen aan het zonlicht en het gewoel.
Wij zochten ons een plaatsje op de tribune van het Emile Braunplein voorzien van een broodje en drank. Duizend messen in één nacht van de Belgen Abu en Habib is ook geselecteerd voor de grote prijs. Maar kon mij allerminst bekoren, na een klein halfuurtje hielden we het dan ook voor bekeken, en we waren niet de enigen. Abu en Habib spreken een mengelmoes van Nederlands, Frans en Engels. De grootmeester Abu komt uit Algerije, zijn knecht Habib uit Egypte. La magie d’Algérie was redelijk inspiratieloos met een kaartentrukje, een mes die een arm doorsnijdt, degenslikken… Toen wij vertrokken leek het wat in rondjes te draaien. Een apotheose zat er niet meteen aan te komen, maar ik hoop dat ik me vergis en dat ze toch nog iets uit de mouw geschud hebben. U kan ze niet meer in Gent aan het werk zien, maar collega’s Huug en Britt maakten een filmpje over straattheater waar ze ook in verschijnen.
© 2007 GENTBLOGT VZW
u vergist zich niet Рvrienden van mij hebben Duizend messen in ̩̩n nacht uitgekeken en hebben er de hele avond lang over zitten klagen ;)