Gentblogt

Spinvis op Boomtown

zondag 22 juli 2007 16u17 | Koen Vandendriessche (tekst), D. (beeld) | 5 reacties
Trefwoorden: Boomtown, festival, Oude Beestenmarkt.

Een wat vreemde keuze vond ik het vooraf: Spinvis op zaterdag als afsluiter op Boomtown. Spinvis (Erik de Jong) is een eigenzinnige en uit pure melancholie opgetrokken veertiger die in 2002, na jaren van knippen en plakken in de studio, Nederland en ook Vlaanderen verraste met zijn gelijknamige debuut. Een erg intieme plaat met samples en catchy popmuziekjes, maar vooral met erg intrigerende, poëtische teksten over herinneringen, dood en verlangen. Een serie mooie zinnen eigenlijk. Ik merk dat ik mezelf moet dwingen om van dit stukje geen aaneenschakeling van enkele pareltjes te maken.

Toch eentje misschien: “Alles is zo mooi en de wolken zijn zo groot / ik zweer dat ik een pony zag, misschien ben ik wel dood”. Het zijn zinnen als deze die maken dat ik steeds met een glimlach deel in de weemoed van Spinvis. De tweede plaat, ‘Dagen Van Gras, Dagen van Stro’, heeft zich intussen een waardige opvolger getoond, met meer van hetzelfde recept én enkele uitstekende songs zoals Het Voordeel Van Video en Ik Wil Alleen Maar Zwemmen. Ik was heel benieuwd of dit ook op de Gentse Feesten zou werken. Ja dus.

Live is Spinvis een heuse band met zeven leden, maar ze doen het evengoed zonder bombarie. Haast elk nummer begint erg klein: iemand tokkelt op een duimmuziekje of de xylofoon gooit het op een atonaal akkoordje en daaruit wordt het nummer dan langzaam opgebouwd. Ze spelen geen reproducties van hun studiowerk maar compleet nieuwe versies. Wat plagerig worden de meest gekende nummers uitgekleed tot er slechts tekst en een begeleidende gitaar overblijven. Andere nummers krijgen een volledig nieuw elan: hun versie van Staat Van Narcose en Ik Wil Alleen Maar Zwemmen waren in dat opzicht echte voltreffers. Ook al vanwege de knappe solo’s van de xylofonist en van celliste en publiekslieveling Saartje van Camp. Ondanks deze frivoliteiten blijft Spinvis-live gevoelsmatig erg dicht bij de melancholieke sfeer van hun platen. Zélfs wanneer zanger de Jong aankondigt: “Opgelet! Nu komt het vrolijke liedje” (Wespen Op De Appeltaart), dan nog blijft de vrolijkheid heel erg ingehouden – of samengevat in een leuk zinnetje: “Ik hoop maar dat er roze koeken zijn”.

De grote festivalweides zullen ze er wellicht nooit mee platspelen, maar op een volle Oude Beestenmarkt kon het wél. Zelden heb ik in openlucht zo’n aandachtige en rustige massa gezien. Ondanks de drukte was het publiek bereid om te luisteren en wat ze hoorden kon bekoren. Enkele keren kreeg ik de indruk niet op een plein in Gent te staan maar in een kleine, donkere club – een biotoop die het vreemde dier Spinvis van nature beter past.

Afsluiten deed Spinvis met Astronaut, een nummer van hun debuut met veel drive en een nummer waar ik vooraf naar had uitgekeken. Een vreemd nummer eigenlijk – bij de eerste luisterbeurten vond ik er niets aan, maar ik constateerde al snel dat het zich ergens in mijn hoofd had genesteld en het van plan was te blijven. Spinvis speelde voor de gelegenheid een leuke lange versie: plagend werd het nummer weer helemaal uitgekleed, de aanstekelijke drive werd gewoon ‘vergeten’, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met een extra stevig eind. Het beeld dat ik altijd al had bij het nummer kwam me zo weer voor ogen: een astronaut op ruimtewandeling raakt los van zijn schip en zweeft ontiegelijk snel de oneindigheid in – en dat vindt hij helemaal niet erg. Dat maakt dat de glimlach die ik zo met Spinvis associeer de rest van de lange nacht niet meer van mijn gezicht verdween en diezelfde lach zag ik ook terug bij vele andere bezoekers. Ik ben tevreden gaan slapen: Spinvis speelde, zonder grandioos te zijn, een prima optreden in Gent.

© 2007 GENTBLOGT VZW