Gentblogt

Stamnummer 962371 – kotverhalen (2)

woensdag 1 augustus 2007 10u19 | patricia | 13 reacties
Trefwoorden: kotverhalen, wonen.

Jeronimo’s oproep zorgde voor het nodige enthousiasme op de mailinglijst, Eve deed het ons voor maar haar overtreffen zal moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn. Ik heb in elk geval geen ambitie om het zelfs maar te proberen. Al was het maar omdat ik mijn hele kotleven (vier jaar als student en één als zogezegd student) op hetzelfde adres heb doorgebracht: Sint-Kwintensberg, die gruwel om naar boven te fietsen. Maar dat kon me weinig deren, ik was veel te content om daar te zijn. U moet weten dat ik in eerste instantie absoluut niet op kot mocht. Urenlange, wat zeg ik, dagenlange smeekbeden, beloftes, woede-aanvallen ten spijt, mij ma was niet te vermurwen. Tot ze op een dag thuis kwam van haar werk en aankondigde dat ze een kot voor mij gevonden had. Ik viel uit de lucht, waar was het addertje? Bleek dat de stagiaire op haar werk niet alleen een kot had in Gent, maar ook de meest fantastische kotbazen. Zij woonden (en wonen nog steeds) op de onderverdieping en deden regelmatig een beroep op het meisje voor babysit-activiteiten. De stortvloed aan verhalen over die twee deugnieten en hun ouders had blijkbaar een gevoelige snaar geraakt bij mijn ma en wij reden richting Gent voor een bezoekje.

Er was nog slechts één kamer vrij: uiteraard de kleinste en ik veronderstel dat die niet aan de huidige eisen voor de minimumoppervlakte van een kot beantwoordt. Het bed bevond zich boven de deur en dat was ook meteen de breedte van de kamer die de mijne zou worden. Onder het bed stond een tafel met ladenkast, het bureau. Een lavabo en een lage en hoge kast maakten het geheel af. De kamer had zicht op de tuin van de kotbazen en het terras van een studentencafé waar ook af en toe optredens georganiseerd werden, wist de vriendelijke man mij te vertellen. De gemeenschappelijke keuken was toen, wegens vakantie waarschijnlijk, proper en de badkamer was elementair, zouden we kunnen zeggen. Het probleem met het warme water ging opgelost worden met een nieuwe boiler, kondigde mijn toekomstige kotbaas aan. Ik slikte mijn hoogtevrees in en zei dat ik de kamer heel graag wou. Het vooruitzicht om op kot in Gent te gaan, deed dergelijke trivialiteiten snel vergeten. Voor de zekerheid drong ik toch aan op de aankoop van een slaapzetel, maar die heb ik uiteindelijk zelden gebruikt, althans wanneer ik in mijn eentje sliep. Maar ik dwaal af…

Het verhaal gaat niet over het eerste jaar op mijn kleinste kot, noch over de huisbaas die de buizen kwam controleren toen ik en mijn toenmalig lief er ook waren en liever niet gestoord wilden worden, noch over de jaarlijkse muizenplaag tijdens de Gentse feesten, noch over de vele problemen met de nieuwe boiler, noch over hoe lastig het is om te blokken met zicht op een overvol terras vol lachende studenten, noch over tupperware-dieven, noch over rondslingerende afwas, noch over de kuisvrouw die op donderdag iedereen in het gebouw teisterde met de vraag een vuilzak naar beneden mee te nemen, noch over kookexperimenten die het rookalarm deden afgaan,… Laat staan over de absoluut onmogelijke trap waar ik enkel in nuchtere toestand eens een trede heb gemist en wat een klein mirakel mag genoemd worden.

Nee, het gaat over mijn tweede of derde kotjaar. Ik had ondertussen van mijn privilege als reeds-huurder gebruik gemaakt, en dan vooral als huurder van het kleinste kot, om als eerste een keuze te maken uit de sowieso grotere koten die vrij kwamen. Ik verhuisde een verdieping hoger en wachtte benieuwd af wie de volgende huurder van het kleinste kot zou worden. Het bleek een bijzonder innemende jongeman te zijn, die ook dezelfde richting als mezelf aanvatte en die ik meteen aanbood om hem wat wegwijs te maken, aangezien ik mijn eerste kan op het nippertje in eerste zit doorkwam. Op het kennismakingsdrankje bij de kotbazen, een jaarlijkse traditie, bleek hij zijn weg in het Gentse nachtleven al goed te kennen. Hij draaide regelmatig in verschillende cafés maar beloofde zijn muziek niet te luid te zetten, we mochten het hem zeker zeggen als dat wel het geval was. De andere kotgenoten (waaronder mezelf) begonnen reeds luidop te dromen van een kotfuif en de kotbaas leek ook wel overhaald te kunnen worden onder bepaalde voorwaarden.

Al in de eerste maand liet mijn onderbuur van zich horen. Beats, vet maar nogal eentonig, haalden me uit mijn slaap. Ik schoot mijn kleren aan en ging vriendelijk kloppen. Geen probleem, hij draaide het volume van zijn draaitafel wat lager en ik begreep dat ook wel. Op café kon dat natuurlijk luider staan en als hij thuiskwam had hij wat tijd nodig om te wennen. Al gauw ging het van kwaad tot erger en werden het heuze afterparty’s. Hippe en jonge mensen allerhande kwamen onze onmogelijke trap op geklauterd. Ik voelde me een oude zeurkous, als ik weer eens ging kloppen. Op de duur deed ik niet meer de moeite om mijn slaapkledij te verbergen, dan hoorde ik wel eens “het meisje van boven wil slapen” op een lachend toontje van iemand die net het sanitair bezocht had als ik de trap afstrompelde, ik hoefde dus zelfs niet meer te kloppen. Maar ik was lang niet de enige die er last van had, bleek uit een kleine rondvraag. De nachten die ik zelf in de Gentse horeca doorbracht, ging een andere buur wel aankloppen. Onze dj-kotgenoot bleek echter ook steeds minder gehoor te hebben voor onze klachten. De muziek ging even stiller maar bij de volgende mix ging het volume alweer in de hoogte. Mijn toenmalige lief ging het verst in het uitdrukken van zijn ongenoegen. Toen bleek dat het volume niet lager werd gezet, nam hij zijn boeltje en trapte het af naar zijn eigen kot, niet zonder de elektriciteit in het naar beneden gaan af te zetten. Aanvankelijk hoorde ik verbazing onder mij, later vertaalde de woede-aanval zich in luide beats. Maar toen slaagde ik er al enigszins in om me af te sluiten van het geluid.

Toen wij dachten dat we alles wel al gehad hadden, hoorden we ‘s morgens rond een uur of elf een luid monotoon geluid dat zich langzaam van de eerste verdieping meester maakte. Tien minuten later ofzo had de nieuwsgierigheid zich over me meester gemaakt en daalde ik de trap af, alwaar een mede-kotgenoot in boxershort zijn ogen uitwreef. Nu was er geen twijfel over mogelijk: het geluid kwam van onze dj. Maar wat was het? Een uur later verdween het mysterieuze geluid. Een wekker, maar waarom staat hij op als hij er zelf niet is? Wij trokken nogmaals naar onze kotbaas met onze klachten. De communicatie met de persoon in kwestie was immers ernstig bemoeilijkt na het verbannen van zijn draaitafel door ons toedoen. Hij wist ons echter te melden dat onze mede-kotgenoot, na een ernstige waarschuwing van zijn kant, besloten had om zijn studies ernstig(er) te nemen en ook af en toe een les te volgen, vandaar het alarm. Alleen… de dj sliep er gewoon door. Het geluid mocht dan wel in heel het gebouw te horen zijn, hij had er niet de minste last van. De nachtelijke feestjes speelden zich steeds vaker buitenshuis af, waarna we ons ‘s morgens soms geconfronteerd zagen met de naweeën, een vriend die voor zijn deur in slaap was gevallen en de doorgang naar de trap ernstig bemoeilijkte, een reuzenpaddenstoel in papier-maché die aan het plafond werd opgehangen als trofee,… Ja, het kotleven werd dat jaar een stuk rustiger toen het huurcontract uiteindelijk door onze kotbaas opgezegd werd. Maar nieuwe perikelen met de boiler, een muizenplaag, beschimmelde afwas, liefdeshistories allerhande en dergelijke deden hun best om het nieuwe gespreksonderwerp te worden.

Heeft u ook een leuk of minder leuk kotverhaal en wil u dit met ons delen? Een adres: redactie@gentblogt.be met vermelding van kotverhaal en uw kotadres natuurlijk.

© 2007 GENTBLOGT VZW