Gentblogt

Sint-Baafskouterpark

zaterdag 18 augustus 2007 10u37 | San (tekst), Hans Dekeyser (beeld) | 8 reacties
Trefwoorden: park, Rozebroeken, Sint-Amandsberg, Sint-Baafskouter.

Toen ik laatst tegen collega O. zei dat ik het GroeneValleipark wel wijs vond, maar het ergens toch jammer vond dat zo veel van ‘de wildernis’ teniet is gedaan, zei hij iets in de aard van: Jamaar, dat GroeneValleipark is niets in vergelijking met het Sint-Baafskouterpark. Dàt is pas een mooi park waarbij ze een goed evenwicht hebben gehouden tussen wildernis en aangelegd park.

Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Gezien de kinderen graag naar parken gaan zijn we er dan ook eens een bezoekje gaan brengen.

Het park werd officieel geopend op 7 juni 2007 en de aanleg zelf heeft een hele tijd geduurd, maar het resultaat mag gezien worden.

Voor dit park is het geheel onmogelijk om ook maar enig soort parcours te beschrijven. Wij zijn binnengegaan langs de kant dichtbij het zwembad Rozebroeken (niet de ingang van het zwembad zelf, maar er vlak naast) en kwamen direct bij een cafetaria met speelplein, achteraan het zwembad gelegen en naast het sportcomplex.

Ik beloofde de kinderen dat ze later wel zouden mogen spelen en dus zijn we eerst het park gaan verkennen. Na een valse start waar we een toertje rond de verschillende sportvelden maakten, vonden we de ingang naar het ‘echte’ park.

We liepen op een asfaltweg tot we een zijweg in kiezel zagen. Daar sloegen we op goed geluk in, en dat was de aanzet van de rest van onze wandeling. We volgden gewoon het pad en telkens er een splitsing kwam kozen we op goed geluk links of rechts. Sommige paden waren in kiezels/stenen, andere waren dan weer (relatief) afgemaaide grasstroken. Om elke hoek bleek er wel ergens een soort pleintje te zijn met een houten platform of stond er wel een bankje opgesteld. Op een andere plaats was er een vijver waarover je langs een brug ging of er gewoon rondom kon lopen.

De hele sfeer is er een van puur natuur. Je hebt de indruk dat jij de eerste bent die net dat pad of net die inham ontdekt. Telkens je een hoek omgaat kom je op een nog mooier ‘onontdekt’ plaatsje dan het vorige. De aangelegde stukken in het verwilderde park zijn zo goed ingebouwd en gaan zo mooi op in het landschap zodat het lijkt alsof ze daar horen. Of het zo moet zijn.

Op het eind van zo’n pad vonden we dan een soort uitkijktoren met daaronder een platform dat aan touwen vasthing zodat het platform heen en weer kon bewegen. Het lag op een kleine heuvel en de toegangen ernaartoe waren om ter steilst. Op een heuveltje verder lagen dan omvergevallen boomstammen waarover de kinderen konden klimmen en de verbindingen tussen de twee werden gemaakt met platgestampte paden maar ook met een klimparcours waarbij de kinderen over boomstammen (met touwen ernaast voor steun) dienden te balanceren.

Ik denk dat we nog niet tot halfweg het park zijn geraakt toen ik merkte dat wij al terug moesten, tot grote teleurstelling van de kinderen. Om terug te gaan hebben we het meest eenvoudige ‘pad’ genomen, zijnde de asfaltweg die door het park loopt. We zijn nog een speeltuintje tegengekomen en een pleintje met drie zandbakjes, en we zagen nog de luifel en het kunstwerk van het park.

Wij gaan zeker nog terug. We hebben nog niet alles gezien en er valt vast nog veel meer te ontdekken. Volgende keer pakken we dan onze boterhammen mee.

Nog meer info over dit park.

© 2007 GENTBLOGT VZW