Gentblogt

Eerste schooldag ten onzent

dinsdag 4 september 2007 22u15 | Veerle | 1 reactie
Trefwoorden: school.

Maandagochtend 3 september. 6.35 u. De wekker loopt een eerste keer af. Oh neen, nu al! Toch nog maar even omdraaien. Gelukkig bestaat er snooze.
Ten onzent is het reeds de 16de eerste schooldag op rij en die gaat dus niet meer met grote emoties gepaard. Ook een eerste schooldag wordt blijkbaar routine. Bovendien is ons kroost al heel wat groter, dus die trekken hun plan wel. Maar dat vroege opstaan, dáár moeten we weer aan wennen. Het is zelfs nog donker en tot overmaat van ellende regent het (oh neen, ook dat nog: de dakwerker moet een lek in het dak komen repareren en die zal nu niet komen. Later blijk ik nog gelijk te krijgen ook, maar we dwalen af).

Ondanks de routine is het toch een ietwat andere eerste schooldag. De voorbije jaren moesten we eerst één, dan twee, dan drie en uiteindelijk vier kinderen klaarstomen voor school, en dit jaar waren het er weer maar drie. Onze oudste begint eind deze maand immers aan haar eerste universiteitsjaar (ze beleeft dan haar eigen toch weer bijzondere eerste schooldag) en mocht zich nog eens lekker omdraaien. Ze heeft ons dat dan ook meermaals doorgestoken.
De jongens zitten in het middelbaar: de ene in de richting audiovisuele vorming (SKI, Ottogracht) en de andere gaat voor het eerst naar de richting humane wetenschappen (Atheneum Wispelberg). Zij trokken ruim op tijd met de fiets (al vloekend op de regen maar wel zonder jas, zo bleek achteraf) schoolwaarts. Alleen de jongste wordt nog gebracht. Zij gaat naar het zesde leerjaar (De Harp, Bagattenstraat) en had vrijdag het nieuws gekregen dat haar meester, waar ze ook vorig jaar bijzat want ze zitten in graadklassen, in een andere school directeur was geworden. Ze krijgt nu een nieuwe juf. Heel erg bleek ze dat niet te vinden maar ze had toch wel een ietsiepietsie graag gehad dat we meegingen naar de klas. Door gebrek aan parkeerplaats en door het feit dat het daarvoor al iets te laat was (ik moest zelf ook op tijd zijn), is dat helaas niet gelukt. Slechte moeder, ik weet het (en om heel eerlijk te zijn, zag ik ook op tegen de klim naar de vierde verdieping). Bovendien kom ik nu pas tot de vaststelling dat het onze allerallerallerlaatste eerste schooldag op de lagere school was. Verdorie, een gemist moment dus. Toch te veel routine.

In de loop van de werkdag zat ik wel af en toe met mijn gedachten bij ons kroost: op zo’n moment zou ik een vlieg willen zijn, gewoon om zo eens te kunnen gaan piepen om ze in een andere omgeving bezig te zien en te kijken hoe ze het stellen.
Bij thuiskomst ’s avonds weet ik inmiddels ook waaraan ik mij kan verwachten, routine, weet je wel: kinderen met enthousiaste en minder enthousiaste verhalen over uurroosters (“Zeg mama, weet je hoe ons rooster er op donderdag uitziet, allé, dat is toch niet te doen!”) en leerkrachten (“we hebben die voor Frans” en “dedie voor Nederlands” en “onze klastitularis is wel te doen” en “gelukkig hebben we dendiene niet voor wiskunde”) en grootte van de klas en wie bij hen in de klas zit en wat ze nog nodig hebben en ga zo maar door. In een fractie van een seconde moet ik beslissen wie eerst aan de beurt mag komen en wie moet wachten tot het laatst, want ze beginnen allemaal tegelijk te vertellen, en daar krijg ik hoofdpijn van.

Na de lekkere spaghetti die mijn wederhelft op tafel toverde, begon het huiswerk. Want dat blijft een traditie: op 1 september is het huiswerk vooral voor de mama’s en/of de papa’s.
Ik ben maar begonnen met het vervelendste karwei: formulieren invullen! Ik ben de tel kwijt hoeveel keer ik onze naam, adres- en telefoongegevens e.d. ingevuld heb. Gegevens die ik vorig jaar al ettelijke malen ingevuld heb en het jaar daarvoor ook en het jaar daarvoor … Akkoord, soms wijzigt er wel eens iets, maar die wijzigingen geef je normaal gezien toch ook door aan het secretariaat? Kunnen ze op school nu echt geen centraal dossier aanleggen waar de leerkrachten dan de nodige gegevens kunnen bekomen. Gelukkig heb ik mij geen enkele keer vergist en telkens netjes de naam van het juiste kind op de papieren van de juiste school ingevuld. Misschien moet ik mij zo eens vergissen en zien hoelang het duurt voor iemand het merkt.

Boeken en schriften kaften doe ik wel graag, zodanig zelfs dat ik er nooit toe kom om het de kinderen zelf te leren. Soms is het ook worstelen met hardnekkig opkrullend kaftpapier en ‘zevendehandsboeken’ (ze krijgen hun boeken van school) met een niet meer zo vastzittende rug en een kaft die aan de hoeken elk jaar meer afgesleten is. Kapotgestudeerd, zullen we maar denken.
Om diverse redenen viel er dit jaar een hoop minder te kaften, dus was ik na een klein uurtje klaar. Een gezellig uurtje, want terwijl ik zo zat te kaften, was onze jongste zoon in zijn boeken aan het snuisteren en kreeg ik een hele uiteenzetting over wat ze het volgende jaar allemaal zullen leren.

Ze zijn er weer helemaal klaar voor en ook de eerste schooldag 2007 is in een zucht voorbijgevlogen. Als alles goed gaat, hebben wij nog zes “1 septembers” te gaan. Ik heb zo de indruk dat we ouder worden, of verbeeld ik me dat alleen maar?

© 2007 GENTBLOGT VZW