RSSJindabyne
Ooit al geklaagd omdat bij de verfilming van een boek de helft van het verhaal overboord werd gegooid om een film van een aanvaardbare duur te krijgen? Niets van dat bij Jindabyne, een film die afklokt op meer dan twee uur en gebaseerd is op een kortverhaal (Raymond Carvers ‘So much water so close to home‘), dat ook al verfilmd werd in Short Cuts van Robert Altman.
Na vorige week das Leben der Anderen gezien te hebben, verwachtte ik me niet opnieuw aan een duister stukje cinema. Toch is de sfeer van deze film van de eerste seconde beklemmend, en dat blijft zo gedurende de volledige film.
Het verhaal begint bij de moord op een jonge vrouw, als een thriller. Na die eerste, griezelige beelden ontplooit het verhaal zich echter veel meer als een film over vriendschappen en relaties.
Vier vrienden vinden een lijk op de eerste dag van hun jaarlijkse visuitstapje. Zonder echt kwade bedoelingen, besluiten ze hun hoogtepunt van het jaar niet te onderbreken en wachten ze twee dagen eer ze de politie op de hoogte brengen. Eens thuis, barst de hel los.
Hun vrouwen begrijpen niets van deze inschattingsfout. Oude wonden worden opengereten en verdrongen gevoelens spelen weer op. De koppels lijken harmonieus naar de buitenwereld toe, maar hoe meer je ze leert kennen, hoe meer opvalt hoe elk van deze mensen zijn littekens meedraagt en op zijn beperkingen stoot. Zo vecht hoofdpersonnage Claire tegen een depressie en het onbegrip van haar man Stewart hiervoor. Stewart heeft dan weer de tijd niet verteerd toen Claire hem en hun zoontje in de steek heeft gelaten en depressief naar haar zus vluchtte. En zo worstelt elk personage wel met spoken uit het verleden, waar ze liever niet meer te veel over praten, maar die daarom niet verdwenen zijn.
Regisseur Ray Lawrence heeft van een kortverhaal een ingewikkeld, gelaagd verhaal gemaakt waarbij hij maar heel geleidelijk geheimen prijsgeeft. Als kijker moet je wat geduld hebben. Je voelt dat er veel speelt, maar nooit worden de dingen expliciet benoemd. Toch begin je gaandeweg meer te begrijpen over de personages en de situatie waarin ze zich bevinden. Net als het leven zelf eigenlijk, dat ook niet voor alles meteen een uitleg heeft. Zo blijft de moordenaar van het meisje in beeld opduiken, zonder dat er ooit wordt ingegaan op wie die man is, of waarom hij doet wat hij doet.
Langzaam aan pelt de regisseur verschillende laagjes af, tot de film ook een raciale tint krijgt. Het vermoorde meisjes was immers een aboriginal, en de mannen die haar vonden blank. De verschillende gemeenschappen blijken behoorlijk gescheiden van elkaar te zijn, en meteen komt er agressie, onwetendheid en onbegrip naar boven. En langzaam aan ook meer en meer schuldgevoelens.
Jindabyne is geen luchtige film. Je komt de cinemazaal uit met het gevoel dat er een goederentrein over je heen is gedenderd, traag maar zwaar. Toch is het een aanrader. De acteurs zijn schitterend, met in een glansrol de woeste Australische natuur. De film werd terecht al verschillende keren bekroond, zowel in Australië als in het buitenland. Het is een film die je verre van onbewogen achterlaat, zeker na de verontrustende slotscène.
Jindabyne, te zien in Sphinx, Sint Michielshelling 3.
© 2007 GENTBLOGT VZW