Gentblogt

Mijn eerste schooldag

dinsdag 4 september 2007 8u46 | San | 5 reacties
Trefwoorden: kinderen, school.

In principe was het gisteren uiteraard niet mijn eerste schooldag, ik ben al jàààren afgestudeerd, maar nu ik zelf kinderen heb maak ik die eerste schooldag toch opnieuw mee alsof het mij overkomt. Dus is het ook mijn eerste schooldag.

Sinds vorig jaar heb ik drie kinderen die hun eerste schooldag beginnen op 1 september, dit jaar dus op 3 september want de eerste, dat was een zaterdag nietwaar en op zaterdag is de school niet open.

Onze jongste gaat naar de eerste kleuterklas (hij ‘dubbelt’ want hij is dit jaar pas drie geworden), de tweede start dit jaar het eerste studiejaar en de oudste begint al aan haar derde studiejaar.

De laatste week hebben we toch regelmatig gesproken over het begin van het nieuwe schooljaar en zijn we beginnen aftellen. Enerzijds om de jongste opnieuw gewend te laten worden aan de gedachte dat hij nu niet meer thuis zou zijn en terug naar school moet. Anderzijds omdat de twee oudsten stonden te popelen om terug te gaan. Beiden leren ze graag en gingen ze tot nu toe heel graag naar school, niet in het minst om terug bij hun vriendjes te zijn.

Gisteren begonnen de zenuwen al een beetje. De kleinste was nog altijd niet enthousiast bij de gedachte van het nieuwe schooljaar. Het ene moment keek hij blij en vol verwachting, het volgende moment begon zijn lipje te hangen en wou hij absoluut niet terug naar school, maar uiteindelijk is hij toch zonder drama’s gaan slapen.

De oudste was opgewonden en ging niet kunnen slapen. Deze morgen vertelde ze me dan ook dat de laatste keer dat ze op het uurwerk had gekeken, het al 22u20 was. Niet verwonderlijk dan ook dat ze deze ochtend met moeite uit haar bed geraakte.

De tweede was er gerust in: niets zenuwachtig, gewoon blij bij het vooruitzicht om deze ochtend te kunnen vertrekken en hij is als een blok in slaap gevallen.

De ochtendroutine was er vandaag wel volledig uit na twee maanden vakantie en dus was het een klein beetje haasten, maar al bij al viel het nog mee. Uiteindelijk hebben wij op maandag een klein half uurtje extra (school begint pas om 8u50 i.p.v. om 8u30) en dat maakte dat ik relatief rustig bleef (want ja, het zijn niet de kinderen die last hebben van tijdsdruk ‘s ochtends, het is ikzelf). Uiteindelijk goed op tijd vertrokken en voor de eerste schooldag had ik het ‘afzet’schema omgedraaid: eerst ons allerjongste naar de onthaalmoeder, daarna onze kleuter en als laatste de twee oudsten.

Ondanks twee maanden thuis te zijn geweest maakte onze jongste er geen enkel probleem van toen ik haar bij de onthaalmoeder afzette. Een dikke kus en knuffel, haar overgedragen aan de onthaalmoeder en zonder een kik van haar kon ik haar achterlaten.

Daarna doorgereden naar de kleuterschool met een bang hart want onze kleuter was nog altijd niet al te enthousiast. Eens aangekomen is hij zonder problemen uitgestapt, maar toen we de deur binnengingen sloot hij zijn ogen want ‘hij zou niet kijken’ had hij in de auto gezegd en hij hield zich aan zijn woord. Het was wel grappig om zien hoe hij probeerde niet te kijken en zo het kleine trapje bij de voordeur bijna miste. Heel eventjes heeft hij zich achter mijn benen weggestoken en leek het erop dat het in een drama ging uitdraaien, maar toen hij de fietsjes zag wou hij, apetrots, tonen aan de juffrouw dat hij al zonder steunwieltjes kon rijden en zodoende was al zijn angst en terughoudendheid op slag verdwenen. Eén gelukkig kind afgezet.

Daarna ging het richting school van de twee oudsten. Ik vond een parkeerplaatsje iets verder van school en opgewekt stapten we dus naar school. De oudste huppelde van anticipatie en haar broer nam mijn hand vast en zei ‘ik ben nu wel zenuwachtig’ met een brede grijns op zijn gezicht. Ondanks de gietende regen zag de hemel blauw voor mij.

Op school toegekomen gingen we dan direct kijken naar de klasindelingen. Het derde kleuterklas bij ons op school is één klas. Die wordt in het eerste leerjaar opgedeeld in twee klassen en dus was het ontdekken welke vriendjes er nog in zijn klas zouden zitten dit jaar. En toen kwam de opdoffer. Een uppercut eerste klas: onze tweede zit niet alleen niet in de klas bij de meester waar hij wou bijzitten, al zijn vriendjes zitten wel bij de meester en geen enkel zit bij hem in de klas bij de juffrouw. Het zonnige weer in onze hoofden heeft zich direct aangepast aan het reële weer. Daar waar een minuut ervoor nog een grote glimlach op zijn gezicht te zien was, kwamen er nu tranen met tuiten. Mijn hart brak.

Wenend is hij dan meegegaan om te kijken naar de indeling bij zijn zus. Zij had er sowieso veel vertrouwen in. Vorig jaar had zij het (ook) meegemaakt dat ze van al haar vriendinnen was gescheiden, dus sowieso kon het niet erger zijn. Zij had geluk: zowel de juffrouw die zij verkoos als al haar beste vrienden en vriendinnen zitten dit jaar bij haar in de klas.

Het verlaten van de school deze ochtend was met een dubbel gevoel: enerzijds een dochter die amper de moeite nam om afscheid te nemen en doodgelukkig was met haar nieuwe klas, anderzijds een zoon die ik letterlijk zijn klas heb moeten insleuren omdat hij naar de andere klas wou. Hartverscheurend was dat.

Er zaten bij hem nog twee andere kindjes die net hetzelfde moeten doormaken: ook hun vriendjes zitten in de andere klas. Eén van hen was ook heel hard aan het huilen, de andere nam het nogal stoïcijns op. Om een beetje te bekomen van de emoties ben ik met één van die mama’s dan maar eerst nog een kopje koffie gaan drinken en samen hebben we de hoop geopperd dat het tegen vanavond wel allemaal beter zal gaan; dat ze beseffen dat, alhoewel ze niet bij hun vriendjes in de klas zitten, zij daarom hun vriendjes nog niet kwijt zijn.

© 2007 GENTBLOGT VZW