Gentblogt

Het geheim van de Vismijn

dinsdag 18 september 2007 11u02 | Tessa | 6 reacties
Trefwoorden: archeologie, Vismijn.

Sinds 6 augustus graven archeologen opnieuw dieper in het verleden van De Oude Vismijn. Ze zullen blijven spitten, tot ze op grondwater stuiten. Pas dan is het aan NV De Nieuwe Vismijn, die met de Stad Gent een overeenkomst afsloot voor de renovatie van de site. Maar voor het zover is, speelt de Oude Vismijn open kaart met de archeologen.

Het archeologisch onderzoek legt zich toe op het gebied tussen de Leie en de barokke toegangspoort op het Veerleplein. Op de plaats waar nu café’s en restaurants staan, stond vroeger de Sint-Veerlekerk. Niet toevallig zijn de meest zichtbare sporen op de onderzoeksite afkomstig van die kerk. Een bakstenen muur en een watertrap geven de archeologen een idee van de inplanting van de kerk in het gebied.

De Sint-Veerlekerk was een kruiskerk: een dwarsbeuk scheidde het koor van het schip. De vierkante ruimte die het schip en de dwarsbeuk gemeen hebben, is de viering. Huis nummer 2 op het Veerleplein komt overeen met de viering en de dwarsbeuk. Het koor stond op de plaats waar nu de Kleine Vismarkt is. Wat weinig Gentenaars weten is dat aan de kant van de Leie nog delen van de muur van het koor te zien zijn.

De kerk was opgetrokken uit Doornikse kalkzandsteen en had 3 beuken. Sinds 1999 legden archeologen grote delen vrij van de westkant, de middenbeuk en de zuidkant. In de periode voor en na de beeldenstorm werd een deel van de kerk afgebroken, werden huizen op de vrijgekomen stukken gebouwd en een veel kleinere kerk opnieuw opgetrokken.

Hoewel er al vroegere sporen zijn, is uit geschreven bronnen bekend dat de Sint-Veerlekerk in 1216 werd gewijd. Er was vanaf dan sprake van een heuse parochie. In en om de kerk mochten er vanaf dan mensen begraven worden. Af en toe stoten archeologen dus op een handvol botjes, of zou ik beter een curverbox botjes zeggen? Identificeren zit er niet meer in, maar dat het niet om Jan met de pet gaat, is zeker. Enkel bewoners, kanunniken, ambtenaren en hoge functionarissen van het grafelijke hof hadden het voorrecht hier begraven te worden.

De Sint-Veerlekerk was een onderdeel van het Gravensteen, een grafelijke kerk die werd bediend door kanunniken. Het hele graafschap verhuisde in de 14de eeuw naar Hof ten Walle, het latere Prinsenhof, maar bleef haar parochiekerk trouw. Simon de Mirabello, vriend van Jacob van Artevelde en rijke bankier, was een bekende mecenas van de kerk. Helaas, het baatte niet: de Sint-Veerlekerk is vandaag, op enkele muren na, volledig verdwenen. En als de archeologen uiteindelijk het grondwater bereiken, verhuizen de ‘mobiele’ delen naar de Zwarte Doos, maar is de rest voltooid verleden tijd.

Meer informatie over de opgravingen: Archeoweb.gent.be

© 2007 GENTBLOGT VZW