RSSOnomatopee
Gisteravond werd mijn cultuurseizoen alvast sterk ingezet. Onomatopee mag dan een chaotisch stuk zijn, ik heb er enorm van genoten.
Het stuk is een samenwerking van verschillende theatergezelschappen. Het meest bekend voor mij waren Peter van den Eede (de Koe, en vooral meester Moens in Terug naar Oosterdonk) en Damiaan De Schrijver (Tg Stan, en ook al in Oosterdonk). Naast hen bestond de cast nog uit drie Nederlanders, zijnde Matthias de Koning, Gillis Biesheuvel en Willem de Wolf van de gezelschappen Dood Paard en Discordia.
Het stuk is anders dan ik gewend ben, vanaf de eerste seconde. Zo nemen we niet plaats op de tribune, maar op houten klapstoeltjes die op het podium staan opgesteld, in een cirkel om de acteurs heen, die zelf op een rijtje zitten met als minipodium enkele op elkaar gestapelde planken. Allemaal dragen ze een witte, besmeurde vest en een zwarte broek, en zien er een beetje uit als vieze, verfomfaaide obers.
In het eerste deel van de voorstelling wordt er veel gediscussieerd over triviale dingen, soms gewoon door elkaar, van de hak op de tak springend, associatief van het ene in het andere onderwerp belandend. Het hoofdonderwerp lijkt de muntthee te zijn, maar evengoed duizend andere dingen. Steeds keert ook de vraag terug of ze nu zouden beginnen, of al begonnen zouden zijn. Chaos, improvisatie, heel associatief, maar toch is het geen ‘moeilijk’ theater. Ook zonder duidelijk verhaal valt er te genieten van deze voorstelling en ben je mee.
Na een hele tijd gepraat, komt er een soort slapstick gedeelte. De acteurs raken verward in kabels, tafels en stoelen, een soort schilderij valt naar beneden, er wordt op en onder elkaar geklauterd, de muntthee vliegt in het rond. De hele zaal zit te lachen, maar zelfs sommige acteurs kunnen zich niet altijd serieus houden bij het zien van zoveel overdreven geklungel. Heel aanstekelijk!
Dan volgt er weer een –schijnbaar- serieuzer stuk, waarin twee van de Nederlanders het woord nemen en veel zeggen zonder daarom iets te vertellen. In feite is het onmogelijk om dit stuk te beschrijven, je moet het gewoon gezien hebben…
Na die rustigere periode, barst de chaos volledig los. Theater wordt plots een zeer fysieke aangelegenheid; lawaai, rijstkorrels die worden rondgesmeten en die avond nog uit mijn kleren vallen in de badkamer, de geur van het bier dat in het rondspat, de muntthee, het stof dat opvliegt. De acteurs gaan totaal loos. Opgezette dierenhoofden priemen plots door het decor, voor ze het helemaal vernielen. Wanneer alles helemaal in stof is gehuld en niets nog rechtstaat, verandert de toon weer drastisch, en weerklinken plots lieflijke vogelgeluiden.
Dan, helemaal beduusd, worden we verzocht op te staan en naar de andere kant van het podium te stappen, in de andere theaterzaal. Het podium wordt duister, en opnieuw rustig. Een voor een brengen de verschillende acteurs nu een stukje. Een ingetogen gedicht, een aaneenschakeling van liedjesklanken, een stukje tekst. Tot ze allemaal samen verstillen in een dans zonder muziek.
Na dik anderhalf uur is de voorstelling ten einde, en het publiek is enthousiast. Ik heb bijna de ganse voorstelling door zitten lachen, en ik was zeker niet de enige, van grijns tot schaterlach ging het. Er was misschien geen verhaal, geen duidelijke lijn, maar de acteurs waren stuk voor stuk schitterend. Het was pretentieloos en daardoor puur en mooi. Origineel en grappig. Het bewijs dat theater niet steeds onbegrijpbaar of net supersimpel hoeft te zijn. Maar verschrikkelijk lastig om iets over te schrijven, dat wel!
Onomatopee, nog op vrijdag 28 en zaterdag 29 september in Vooruit (Minard).
Beelden: Sanne Peper
© 2007 GENTBLOGT VZW