RSSFestival van Vlaanderen: Gardiner groots
Een bijna volle zaal gisterenavond in de Bijloke. Er stonden dan ook grote namen op het programma. John Eliot Gardiner was present samen met zijn beroemde Mondeverdi Koor en de English Baroque Soloists en dus niet zijn andere ensemble het Orchestre Révolutionnaire et Romantique, zoals aangekondigd op de festivalsite.
Op het programma een aantal van de talrijke J.S. Bach cantates afgewisseld met enkele cantates van de neef van de vader van J.S. Bach, Johann Christoph Bach (1642-1703). De cantates van J.S. Bach stonden in het teken van Sint Michiel en de engelen.
Heel wat muzikaal wapengekletter dus op dit programma, waarmee de strijd van Sint-Michiel tegen de draak verklankt wordt. Daar krijgen de trompetten een glansrol bij die ze ook helemaal waarmaken. Hetzelfde kan worden gezegd van het hele orkest dat zowel in solostukjes als in samenspel schittert en daarbij zowel diepte als klankkleur weet te etaleren.
Een eerste hoogtepunt vormt het motet Ich lasse dich nicht (Motet BWV Anhang 159). Het koor begeleid op basso continuo geeft blijk van grote soepelheid en helderheid. Dit motet is overigens pas recent aan J.S. Bach toegeschreven (in plaats van aan J.C.) Eerst had die Johann Christoph het concert meer dan waardig ingezet met Es erhub sich ein Streit. De hele avond gaat door op dit hoge niveau.
Voor het koor en het orkest niets dan lof. Als er al een punt van enige kritiek mogelijk is, dan betreft het de solisten. De tenor James Gilchrist houdt goed stand tegenover het orkest, maar hetzelfde kan niet altijd worden gezegd van de bassen. Een deel van het probleem ligt ongetwijfeld bij de veelbesproken akoestiek van de Bijloke.
Gardiner dirigeert met soepele authoriteit. Koor en orkest zijn perfect op elkaar ingespeeld — Gent komt aan het einde van een korte tournee. De focus van de uitvoering is die van een concerto, een logische keuze als je deze van oorsprong religieuze muziek in een concertzaal brengt.
Het publiek bedankt met een staande ovatie.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Een staande ovatie die meer dan terecht was !
Na Herreweghe en Masur in de kathedraal was dit een derde hoogtepunt van het Festival.
Indrukwekkend was vooral de manier waarop Gardiner het koor ‘manipuleerde’, tot in uiterst heldere pianissimo’s toe.
Dit was een op en top romantische en emotionele Bach, een contrast met de eerder rationele benadering van Herreweghe.
Het beleven meer dan waard !
“Bijna volle zaalâ€. Voor een voor Gent uitzonderlijk concert met Gardiner was elke lege plaats er een te veel, zoals het handengeklap middenin Bachcantates. En solisten zijn inderdaad niet gediend met deze problematische ruimte, ondanks alle technische snufjes die een deel van het prachtig gebinte vullen, en ondanks alle accommodatie die aan deze middeleeuwse ziekenzaal werd toegevoegd. Maar dit diende misschien wel het gekozen thema: de strijd tussen de aartsengel en de draak. Zet Gardiner en zijn ensembles in een stationshal, dan nog is hij in staat weergaloos muzikaal vuurwerk te leveren waarvoor men inderdaad 100 km of meer zou willen afleggen.
Je découvre votre blogue. Il est très bien et le contenu aussi, surtout.
Très intéressant, merci pour l’information.
Gardiner zelf was zowel tijdens de repetitie als na het concert heel enthousiast over de akoestiek van de zaal – hij was vooral te spreken over het feit dat de “technische snufjes” de natuurlijke kwaliteiten van de zaal, namelijk de mogelijkheid om heel analytisch te musiceren en te luisteren niet teniet doen, op een perfecte manier aanvullen.