RSSCentochiodi
Het is druk wanneer we donderdagavond in de StudioSkoop aankomen. Mensen wurmen zich door de aanschuivende massa naar de kassa’s, naar het café en terug naar buiten. Volop chaos dus in die kleine inkomhal. Een bijzonder gevarieerd publiek trouwens, zowel groepjes studenten als dames (en heren) op leeftijd. De man achter de kassa meldt dat alles uitverkocht is om een film na. Dan mogen we eindelijk naar binnen. Achter het kaartjescheurende meisje hangen koptelefoontjes. Ik kijk vragend, maar er wordt geen uitleg gegeven. Misschien voor de andere FilmFestivalfilm die hier vanavond draait? We hadden onraad moeten ruiken toen we meer en meer mensen met zo’n koptelefoon zagen verschijnen, maar omdat er ook veel mensen zonder zaten en we bovendien moe waren bleven we in onze zeteltjes zitten.
De film die we hadden gekozen, Centochiodi, is een Italiaanse film, met blijkbaar enkel Franse ondertitels, dus bevorderlijk voor onze zeer kleine talenknobbel was het in elk geval. Gelukkig is het een film waar heel weinig in wordt gesproken, en die het vooral moet hebben van sfeer en mooie beelden.
Het verhaal dan. In een Italiaanse universiteitsbibliotheek wordt een bizarre ontdekking gedaan. Het spoor leidt naar een jonge, gerespecteerde professor die er ondertussen vandoor is gegaan. De professor snijdt radicaal alle banden met zijn verleden door, ontdoet zich van zijn chique auto en zijn portefeuille en verdwijnt op het platteland. Tijdens zijn wandeltocht, die naar nergens lijkt te leiden, vindt hij langs de oevers van de Po de ruïne van een klein huisje, waar hij intrekt. Het ligt aan de rand van een dorpje. Zo’n typisch besloten plattelandsdorpje, waar de mensen een simpel leven binnen hun eigen kleine gemeenschap. Ver weg van de kennis en de drukte van de stad en de universiteit.
Ondanks zijn haveloze uiterlijk wordt de rare indringer die niets vertelt over zijn verleden toch direct in de kleine gemeenschap aanvaard. De mensen merken dat hij meer weet dat hen, en luisteren graag naar de weinige adviezen die hij geeft of verhalen die hij vertelt. Maar meestal zijn de rollen omgekeerd, en luistert hij naar hun accordeonmuziek, hun grapjes, hun verhalen. Hij gaat helemaal op in dit idyllische dorpsleven en lijkt gelukkig, tot het dorpje wordt opgeschrikt door projectontwikkelaars en onteigeningen en de dingen in een stroomversnelling terechtkomen.
Zoals eerder gezegd wordt er weinig gesproken of uitgelegd in de film. Af en toe springt het verhaal terug naar voren, en zo worden de dingen stilaan duidelijker, maar je moet wel een beetje geduld oefenen. Het tempo van de film ligt laag, en ook al gebeuren er op zich dramatische dingen, toch blijft de film uiterst rustig van toon, bijna onderkoeld. Je krijgt geen achtergrond over de personages, maar toch voel je vaak wel aan om wat voor mensen het gaat, wat hen bezig houdt, en wat er gebeurt. Ook al lijkt er soms zo weinig te gebeuren. En op die manier blijft de film je aandacht vasthouden, blijf je kijken, en blijf je genieten van de mooie, rustgevende beelden.
Er zijn nog enkele kaartjes vrij voor de vertoning op zondag 14 oktober om 17u30 in Studio Skoop.
© 2007 GENTBLOGT VZW
…misschien had je beter toch een koptelefoontje gevraagd…
Wij hadden ook geen koptelefoontje en het was wel jammer dat het geluid in de zaal zo stil stond dat je de koptelefoontjes van de mensen rondom kon horen.
Verder wel een mooie film.