RSSFFF 13-14/10 – FilmFestivalFlash
Vandaag krijgt u meteen een weekendflash. We zijn waarschijnlijk net iets te laat om u nog Ekko aan te kunnen raden, maar hopelijk had u al begrepen dat dit een van de betere films van het festival is. Ondanks een aantal cheap tricks (voornamelijk in het begin van de film), weet de regisseur van Princess zich daraan te onttrekken om u een intrigerende en onderhoudende film voor te schotelen. U kan overigens meteen in dezelfde zaal blijven zitten –al zullen de vaak vriendelijke hostesjes van het festival u dat niet toestaan– om daarna naar The Mark of Cain te kijken. Deze film slaagt waar Sand and sorrow helaas faalt: een moeilijke materie interessant genoeg presenteren zodat mensen blijven kijken. Waar Sand and sorrow al te realistisch en dus redelijk droog de materie presenteert, biedt The Mark of Cain een verhaal aan. In wezen gaat het over de situatie in Irak, de Engelse aanwezigheid aldaar, en de folteringen. Er wordt weinig met de vinger gewezen, nog minder belerend of zwaar moraliserend tewerk gegaan, kortom, de toeschouwer behoudt de indruk dat hij voor vol wordt aanzien. Alweer een laatste kans voor dit filmfestival.
Met uw kinderen kan u vanmiddag naar Mijn naam is Eugène en met uw tieners naar Delirious. De eerste hebben we nog niet gezien, maar daar verwachten we onschuldiggewijs een kwalitatieve kwajongensfilm van; die tweede, wel, ik zeg het: geschikt voor uw tieners. Hoe dwaas u het zelf mag vinden, misschien brengt het hen onbewust nog wel eens wat betere waarden bij. Oh, en niet alleen hot topic dezer dagen, naar verluidt een zeer goede film is Klass, zoals Tom ook beschrijft.
Op hetzelfde moment speelt Nacido y Criado (Born and Bred), een film waarvan de synopsis beter klinkt dan het er uiteindelijk op het witte doek uitziet. De verhaal is zeer interessant, maar had beter kunnen worden uitgewerkt. De demonen waar hoofdpersonage Santiago mee worstelt, komen er net niet genoeg uit. Ik zou zelfs durven suggereren dat het begin beter het einde was geweest, en dat het keerpunt een telefoontje van Milli had moeten zijn. Dat zegt u niks als u de film niet hebt gezien, maar ga eens kijken, misschien bent u het wel met mij eens. Want, niettegenstaande mijn gezwets hierboven, is hij toch de moeite om te zien.
Noise van de Australische regisseur Matthew Saville is een erm eigenaardige film. Het is een thriller, maar dan weer niet, en doet eigenlijk nog het meeste denken aan het soort boeken dat verkocht wordt als ‘literaire thriller’. Vaak mondt dat uit in mossel noch vis, en dat is ook hier een beetje van toepassing, vrees ik. Het begint nochtans veelbelovend, maar kabbelt daarna gewoon verder. Of het moet zijn dat het gewoon mijn ding niet is.
Blade Runner – The Final Cut kent slechts twee vertoningen tijdens het festival, maar volgens ons pikt u er best toch (minstens) eentje van mee. Deze klassieker van Ridley Scott krijgen we eindelijk nog eens te zien, nu echt in de versie zoals ze door de regisseur was bedoeld –denken we. En als u zaterdag gaat, kan u alweer blijven zitten, want in dezelfde zaal kan u daarna naar Vexille de –als we het goed voor hebben– traditionele manga dit jaar –met muziek van Paul Oakenfold!
El Desierto Negro wordt vertoond zonder ondertitels. Mijn kennis van het Spaans is onbestaande, maar de dialoog in deze film is uiterst schaars, en eigenlijk van weinig belang. De beelden daarentegen, die zijn verschrikkelijk goed. Ik heb mij geen moment verveeld, al heb ik voor de vorm wel een paar keer bij het licht van mijn GSM de Engelse vertaling mee gevolgd die op een hand-out werd meegegeven. Het blijkt het weekend van de laatste kans, want ook dit is de laatste vertoning tijdens het festival. En de kans is helaas klein dat deze film ooit in de Belgische zalen komt.
Vivere is nog zo’n film die waarschijnlijk de weg naar de zalen niet zal vinden. Patricia vond dat alvast jammer, en gezien haar smaak in film kan ik hem u daardoor blindelings aanraden.
Morgenavond kan u dan weer kiezen tussen In memoria di me en Nadine, twee films die in tandem worden aangeboden, maar waarin de keuze volgens ons heel eenvoudig is. Saverio Costanzo’s In Memoria di me is gebaseerd op de roman Lacrime impure – Il gesuita perfetto van Furio Monicelli. Dat wist ik niet toen ik de film ging bekijken, maar tijdens de vertoning kon ik me niet van de indruk ontdoen dat dit net het soort film was dat we in het middelbaar op Sint-Barbara zouden te zien krijgen als bezinningsfilm. Volgens ons is die dan ook enkel genietbaar wanneer u overweegt als novice een kloosterorde binnen te treden, of als u de onweerstaanbare drang voelt aan uw (pseudo-)intellectualistische zelf toe te geven, of als u al jezuïet bent. Tijdens het filmfestival te bekijken op 14, 17 en 19 oktober. Daarna hopelijk niet meer. Nadine is daarentegen een degelijk in elkaar gestoken film, met midden begin en einde, al hoeven die niet chronologisch hetzelfde te zijn. De film is een soort roadmovie –stel u daar vooral geen saaie autoritten bij voor– gevoed door een aantal flashbacks die de reden en oorzaak van het gebeuren mooi in kaart brengen. Maar liefst drie actrices vertollen dezelfde (!) hoofdrol, het einde is interessant, vanzelfsprekend zonder voorspelbaar te zijn, gevoelig zonder sentimenteel te worden. Kijken!
In elk geval, er is genoeg om zien. Prettig filmweekend!
© 2007 GENTBLOGT VZW