RSSInstinct: open repetitie
Op 16 november gaat Instinct in première in het NTG. Het stuk is gebaseerd op het boek Double indemnity, dat onder de gelijknamige titel ook verfilmd werd. Het verhaal is simpel: een verzekeringsagent sluit een ongevallenverzekering af met een rijke meneer. Samen met de echtgenote, die toevallig de minnares is van de verzekeringsagent, beramen ze een moord, dat als een ongeval moet lijken. Daarna willen ze de dikke premie opstrijken en met hun beidjes naar betere oorden trekken. Het plan draait echter anders uit…
Dit was zowat het verhaal dat Matthias Dusesoi, coördinator Publiekswerking, ons schetste voor hij ons in de open repetitie binnenloodste. Ons is in dit geval 5 mensen die de publiekswerking een mailtje gestuurd hebben om een open repetitie bij te wonen en op dat moment vrij waren. Het repetitieschema wordt pas een week op voorhand opgesteld, het is dus soms een kwestie van geluk. Met de open repetities wil het NTG het publiek tonen hoe een stuk tot stand komt. De bedoeling van dergelijke kleine groepjes is dan weer acteurs niet het gevoel te geven dat ze voor een publiek spelen zodat ze nog voluit kunnen en durven gaan. Het mag er dan al bij al serieus aan toe gaan, een kwinkslag kan zeker en kan ook al eens inspiratie geven over hoe de scène of het personage in elkaar zitten.
Matthias gaf ook uitleg bij het hele creatieproces van zo’n theaterproductie, wat wel handig was om alles in perspectief te plaatsen. De acteurs hebben een intensieve zangtraining achter de rug. Het volledige stuk werd al eens doorlopen en nu wordt scène per scène in detail uitgewerkt. De scène die wij te zien krijgen zit ergens in het begin van het tweede deel.
In de film wordt gewerkt met flashbacks en dit overbrengen naar theater is niet evident. Maar zoals we kunnen vaststellen vloeien de verschillende tijden vlot in elkaar over. Het stuk wordt met een relatief beperkte cast gespeeld, wat met zich meebrengt dat sommige acteurs meerdere personages spelen. Vooral voor Sanne den Hartogh is dit het geval. In de scène die we te zien kregen speelde hij maar 2 à 3 personages, maar Mathias beloofde bij de voorbespreking dat het op bepaalde momenten extreem wordt en hij in dialoog met zichzelf gaat. Als we kunnen voortgaan op wat we die avond zagen, doet Sanne den Hartogh dit met verve.
Matthias heeft ons op voorhand gewaarschuwd dat we eenzelfde scène meerdere malen te zien gaan krijgen. En hoewel ik de eerste keer dat we de scène zagen die al relatief als “af” beschouwde, op een aantal teksthaperingen na, bleek dit niet het geval. Johan Simons laste een pauze in om instructies te geven of zijn twijfels bij bepaalde stukken aan te geven. De acteurs brachten ook ideeën aan. Na dit korte intermezzo kregen we dezelfde scène een tweede keer te zien, maar dan rekening houdende met de opmerkingen of bepaalde dingen uitvergroot.
Het is vreemd om vast te stellen dat Johan Simons zelf luidop lacht met bepaalde stukken die hij de acteurs opgedragen heeft om anders aan te pakken. Wat me ook opvalt is dat Johan Simons het totale plaatje in de gaten houdt. Alle acteurs zin de hele tijd op scène maar ik moet toegeven dat ik enkel oog had voor Elsie de Brauw toen ze als weduwe ondervraagd werd door de directeur van de verzekeringsmaatschapij. Het leek me ook onmogelijk om ergens anders naar te kijken. Zo subliem! Maar Johan Simons maakte een opmerking over hoe Frank Focketyn op de bank zat. Iets wat me compleet ontgaan was. Bovendien wordt er bij de repetitie rekening gehouden met verschillen tussen het Vlaamse en Nederlandse publiek. Vlamingen zouden sneller afgeleid zijn door Frank Focketyn, die zowaar de slappe lach krijgt wanneer hij het opnieuw probeert. Hilariteit alom.
Op zich was het indrukwekkend om te zien dat drie weken voor de premi̬re een stuk nog volledig vorm kan krijgen. Mogelijk ziet de sc̬ne die ik zag er in het echte stuk nog compleet anders uit. Het beloven voor de acteurs nog lange dagen repetities te worden. Ook de dramaturg was aanwezig, dus ik vermoed dat er nog aan de tekst kan gesleuteld worden. Er werd op dat eigenste moment nog een liedje tussengegooid. Het lied klonk me Рzoals Matthias beloofd had Рrelatief bekend in de oren. Maar ik ging het zelf niet kunnen thuisbrengen. In eerste instantie werd geopteerd voor The singing detective maar uiteindelijk kwam men bij iets gelijkaardigs uit (de naam ontsnapt me). Voor de uitvoering heeft Johan Simons geopteerd voor close harmony maar dan ontdaan van alle franjes. In het fragment dat wij zagen, gaf dit het geheel een kwetsbaar karakter. De opgebouwde spanning werd even doorbroken. Voor wat daarna volgt zal ik echter moeten wachten tot half november als Instinct in het NTG wordt opgevoerd. Wat ik zag, zag er alvast veelbelovend uit.
Als u ook eens een open repetitie wil bijwonen, stuurt u best een mailtje naar de publiekswerking.
Als we willen vertrekken, geven we gewoon een seintje.
© 2007 GENTBLOGT VZW