Gentblogt

Värttinä vat vuur

zondag 11 november 2007 14u37 | Jeronimo | 9 reacties
Trefwoorden: dance, folk, optreden.

Het was haast per toeval dat ik het in de mot kreeg dat de Finse folkband Värttinä optrad in de Handelsbeurs. Er zijn niet zoveel bekende Finse exportproducten, maar die paar die ik ken, zijn van uitstekende kwaliteit.
Zo nam ik gisterenavond plaats vooraan in de theaterzaal, full metal jacket.

Verdikke, weer een zittend concert en dat voor zo’n band. Soms begrijp ik het niet. Een concert moet kunnen swingen, niet alleen op het podium maar vooral vóór het podium. Hoewel het zeker tien jaar geleden moet zijn dat ik nog eens muziek van het toen een stuk traditioneler klinkende Värttinä beluisterde, kon ik me vooral de aanstekelijk swingende deuntjes voor de geest halen. Ik wachtte hoopvol af tot de drie blonde dames ten tonele zouden verschijnen en had op dat moment nooit kunnen denken dat het concert mijn verwachtingen zo zou overstijgen.

Susan Aho, Mari Kaasinen en Johanna Virtanen schreden elegant en sierlijk naar de rand van het podium. Allen platinablond, Johanna met sexy dreadextensions, in een wit-rood Fins herderinnetjesjurkje. Hun muzikanten omringenden hen langs de achterzijde van het podium maar niet minder in de spotslights.

Ze zetten meteen de toon van het concert door het publiek in het Fins toe te ratelen en dan vragend: “akkoord?” te knikken. De vertaling van de hele rimram vol leuk klinkende harde klinkers en nadrukkelijke medeklinkers bleek: “wij zijn wasmachines” te zijn… en hup daar gingen ze.

Perfecte samenzang, afwisselende harmonische meerstemmigheid, dansend, wervelend, lachend over het hele podium.

Vraag me geen namen van songs, maar de leuke melodietjes, de prachtige meeslepende arrangementen en de schitterende begeleiding op drums, fiddle, guitar en zingende accordeon palmden de handelsbeurs in geen tijd in. Menig toeschouwer had volgens mij zin om te dansen. Värttinä is geen luistermuziek om gezellig bij te tafelen of om je bij in slaap te laten wiegen, nee het is een één dansfeest!

Wat een presence hebben deze dames, wat een aanstekelijk enthousiasme. Professioneel tot en met.

Na een klein uurtje dat in een mum van tijd voorbij gevlogen leek, verdwenen de dames even van het podium en konden we genieten van de percussiekunsten van drummer Jaako Lukkaninen. Wat een virtuositeit. Menig jazz- en rockdrummer kan hier nog wat van leren, me dunkt, nazicht op de site leerde me dat hij inderdaad een jazzopleiding achter de rug heeft. Geitenwollensok dartelende herderinnetjes? Ze dartelden dan wel blootsvoets met bloedrood gelakte nageltjes over de planken, ze verstaan de kunst om traditionele folksongs uit desolate uithoeken van Finland om te toveren in dynamische moderne vocale rocksongs.

Uiteindelijk leek het contrast van de dynamiek op het podium en de statische zaal ook hen te groot en leerden ons een liedje meezingen. Tot hilariteit van de meesten kon de zaal van dat Fins geratel enkel voorzichtig wat klanken nabootsen en na de vierde keer riep het publiek udan toch uit volle borst mee.
Alsof dat nog niet genoeg was en nee, het was nog niet genoeg, lieten de dames de hele zaal waves doen. De performance kreeg eindelijk de respons die ze verdiende.

Het mag niet verbazen dat de zaal minutenlang bleef applaudiseren om Värttinä terug te roepen. Het volk had dan ook niet zoveel aanmoediging nodig om uit die vervelende zitjes te komen en ook de dames sprongen van het podium om zich tussen de eerste rijen te mengen.

Dit was entertainment van de bovenste plank, klasse!

© 2007 GENTBLOGT VZW