RSSVlaanderen zingt Hazes
Net vóór de Gentse Feesten: de avant-première van Gent zing Hazes. André De Smet (Luk De Bruyker), kaartjesverkoper in de Capitole, vertelt zijn leven en dat van André Hazes; Luc Caals zingt een magistrale Hazes. De korte bespreking zoals we ze toen schreven, waar eigenlijk niet zo veel aan toe te voegen is: “Ik heb gelachen, ik heb geweend, ik heb uit volle borst meegezongen. Koop nù uw kaartjes.”
Zo dachten nog bijzonder veel mensen er over, blijkbaar: Luk De Bruyker en Luc Caals hebben de hele Gentse Feesten lang de Capitole doen zinderen. Niet één avond dat de mayonaise niet pakte, niet één avond dat het niet fantastisch was.
Dat brengt de mensen op gedachten, natuurlijk. En kijk: vanaf volgende week is het niet meer Gent zingt Hazes maar Vlaanderen zingt Hazes: een nieuwe voorstelling in Gent, en daarna in Antwerpen.
Luk De Bruyker in de Grote Stadsschouwburg in het Grote Antwerpen? Luk De Bruyker? Kennen ze die daar wel in de Metropole? In ‘t Stà d? Gaan ze hem daar wel begrijpen, om te beginnen? Wij trokken vrijdag naar ‘t Vrijdagsgevoel op de Vrijdagmarkt, voor een gesprek.
U kent Luk De Bruyker wellicht het best als Pierke Pierlala. Het lijkt soms alsof hij in Gent alomtegenwoordig is, maar uiteindelijk is hij er enkel tijdens de Gentse Feesten, op de nieuwjaarsreceptie en op een paar andere grote evenementen. En daar houdt hij zich dan nog vooral bezig met de vertolking: de teksten worden grotendeels door Freek Neyrinck geschreven.
Als we Luk vragen wat dan zijn eigenlijke werk is, antwoordt hij zonder aarzelen: Theater Taptoe. Met dit gezelschap speelt hij zo’n 150 Ã 160 voorstellingen per jaar, vooral in het buitenland — volgende maandag vertrekt hij trouwens alweer voor vijf weken naar Frankrijk en Spanje. Na de recente strubbelingen rond subsidies en convenant staat Taptoe er weer helemaal: ze gaan opnieuw meer in Gent zelf spelen, en we moesten alvast 26 januari 2008 opschrijven, dan vieren ze hun veertigste verjaardag in de Opera!
Vlaanderen zingt Hazes lijkt achteraf misschien een gegarandeerd schot in de roos, maar dat was vóór de avant-première absoluut niet zo evident. Een hommage aan André Hazes (een Hollander!) gelardeerd met een lang niet altijd even opgewekte monoloog, gezongen door Luc Caals (een Antwerpenaar!): niet iedereen was er even overtuigd van dat dit aan het Gentse Feestenpubliek zou verkocht geraken.
Luc Caals, daar kunnen we kort over zijn. Ja, hij komt uit Schoten, da’s bij Antwerpen. Inderdaad, zijn werk is niet altijd het meest gesofistikeerde dat er is. Misschien kent u hem enkel van het Echt Antwaarps Theater, het Witte Paard, den Bompa, of als kabouter Smul. Vergeet dat alles, en wel nu meteen. Luc Caals is ook al zijn hele leven zanger en muzikant, bijzonder getalenteerd, een complete professional, een sympathieke mens, fenomenaal bezield, én wij kunnen ons geen betere Hazes-vertolker voorstellen – kijk gerust naar het filmpje bij ons vorig artikel als u zich dat niet kan voorstellen. Het moet hem ongelooflijk deugd doen dat hij nu ook door de “serieuze” critici ernstig genomen wordt.
Het theateraspect dan: Luk De Bruyker schreef een aangrijpende monoloog over het leven van André De Smet, geboren in de Muide, opgegroeid in het café van zijn ouders, taxichauffeur, twaalf stielen en dertien ongelukken, caféhouder, aan de drank, mislukt huwelijk, programmaverkoper, en grootste fan van Hazes. Wat wij helemaal niet wisten, was dat Luk helemaal niet zo veel ervaring heeft als schrijver. Hij is de man van het spel en de productie, schrijven was tot nu niet écht zijn ding, meer nog: Gent zingt Hazes was de eerste grote productie waar hij alle tekst voor zijn rekening nam.
Het hielp natuurlijk wel dat hij, net zoals De Smet en Hazes, zijn prilste jeugd in een volkscafé heeft doorgebracht, en dat hij dus voor een groot deel uit zijn persoonlijke ervaring, uit zijn jeugd en door kennissen, heeft kunnen putten, maar toch.
Dit smaakt naar meer, voor Luk. Wat het precies wordt, zien we dan nog wel, maar het blijft zeker niet bij enkel deze ene monoloog. Vooral dialogen liggen hem, heeft hij gemerkt. Als we mogen afgaan op Gent Zingt Hazes – het schoonste vond hij als hij de hele zaal van lachen naar muisstil kon krijgen – en op zijn járen van scenografisch werk – het juiste object, de juiste beweging, minimale sobere middelen met maximaal effect – belooft het de moeite te zijn.
Buiten Gent optreden, in het Gents gesproken, daar is Luk wel wat nerveus voor. In Gent is hij een monument, en als hij op het podium stapt, weet het publiek meteen wie en wat hij is, en ongeveer wat ze mogen verwachten. Hij moet het natuurlijk wél nog altijd waarmaken bij elke voorstelling, maar het helpt enorm dat hij al van de eerste minuut gekaderd is.
In Antwerpen zal dat helemaal niet het geval zijn. Daar is het Luc Caals die voor eigen publiek speelt, en die Luk De Bruyker zal moeten “verkopen” aan “zijn mensen”. Eerst had Luk trouwens overwogen om niét zelf te spelen, en zich te beperken tot het coachen van een vergelijkbare Antwerpse “André”. Dit plan werd snel opgeborgen (gelukkig, wat ons betreft), en in de plaats werd besloten om de voorstelling lichtjes aan te passen: het hoofdpersonage blijft uiteraard Gents, maar wordt wat meer de underdog.
In Gent is hij programmaverkoper in de Capitole – de prestigieuze Capitole! niet de Minard! – maar in Antwerpen wordt het een klein Gentenaartje dat naar de grote stad getrokken is. Hij blijft Gents spreken (géén Leo Martin-toestanden, de verrader!), en hij gaat zich niet inhouden (“als er hier plaats is voor al die Marokkanen, zal er toch wel plaats zijn voor één Gentenaar”), maar hij zal het bijvoorbeeld hebben over de Wezenberg in plaats van de Van Eyck. Begrijpelijk, uiteraard, al vindt Luk het wel spijtig dat daar soms mooie dingen mee gaan sneuvelen: hij spreekt in het origineel bijvoorbeeld over de verkoop van inboedels op de Kouter – wat uiteraard veel en veel schrijnender is dan “gewoon” openbaar verkopen in de Antwerpse versie.
Maar dat zijn kleinigheden: uiteindelijk is het verhaal van André De Smet net als de muziek van André Hazes universeel, en kan het overal aanslaan.
Gaan ze ermee naar Nederland? Nee, dat dan weer niet. Luk denkt dat het misschien wat pretentieus zou kunnen overkomen, om als kleine Belgen plots Hazes te leren kennen aan de Nederlanders. Niet dat het niet zou kunnen: er zijn in Gent ook veel Nederlanders komen luisteren, en het zou wel mooi zijn om iets te doen in pakweg Amsterdam, met de na-ijver Jordaan/Pijp, maar het ligt nu een beetje gevoelig. Luc Caals heeft de rechten op “Hazes De Musical”, Rachel (Hazes’ laatste vrouw) is daar niet zo mee opgezet want zij heeft de rechten op een musical verkocht aan Joop van den Ende, enfin… het is niet het moment.
Het is wel uitdrukkelijk de bedoeling om in 2008 echt Vlaanderen zingt Hazes te doen: niet alleen Gent en Antwerpen, maar heel Vlaanderen rond. In die zin zijn de komende voorstellingen een soort test case voor wie geïnteresseerd is: mensen van de ruime streek rond Gent kunnen in de Capitole de waren komen inspecteren, en van overal elders mogen ze de sfeer in Antwerpen gaan opsnuiven.
Oh, en boekingskantoren, culturele centra, programmatoren – als het niet duidelijk genoeg was: wij hebben gelachen, wij hebben geweend, wij hebben uit volle borst meegezongen. U en uw publiek zullen dat ook doen. Boek nù uw Vlaanderen zingt Hazes.
Info:
Vlaanderen zingt Hazes
Oorspronkelijke, Gentse, versie: 16 november 2007, Capitole, Gent (tickets)
Aangepaste, Vlaamse, versie: 18 november 2007 Stadsschouwburg Antwerpen (tickets)
© 2007 GENTBLOGT VZW
Zeer uitnodigend!
Prachtige foto’s ook.
De portretfoto is heel geslaagd, ook hier weer: heel naturel.