RSSPatricia’s Banquet
Nee, dit wordt geen egostrelend stukje over mijn kunsten als keukenprinses. Ik had gisteren een kaartje bemachtigd van Banquet, de nieuwe voorstelling van mijn naamgenote Patricia Portela. Ik keek er enorm naar uit. Twee jaar geleden was ze reeds te gast in de Vooruit met een compleet geschifte voorstelling. De flatlandtriologie gaat over een eendimensioneel figuurtje dat jaloers is op de mensen en daarvoor heel ver gaat. Hij ontvoert zijn publiek, letterlijk. We werden een bus opgeduwd en weggereden naar een leegstaande loods, waar de politie ons uiteindelijk kwam redden. Heel spectaculair en vol grappige showelementen. Toen ik de naam van de Portugese zag opduiken in de seizoensgids, twijfelde ik dan ook geen seconde. Hier moest ik bij zijn.
Toen we naar de balzaal gingen, kwamen de kriebels pas goed opzetten. We kregen een drankje en een sticker met het nummer van onze stoel. “Er komen nog vrienden, we zouden graag samenzitten,” hoorden we meer dan eens. Maar het bleken ijdele pogingen, uiteindelijk kon ik niet verder van mijn metgezel zitten dan we zaten. Dat werd spannend, een avond in gezelschap van illustere onbekenden en niet goed weten wat te verwachten.
We werden vriendelijk welkom geheten op de conferentie en de acteur waar ik Flatland in herkende, hoopte op een boeiende, leerrijke avond. Het had iets van een internationaal congres. We hoorden getuigenissen in Engels met een vreemd accent. Misschien kent u het gevoel: u wil luisteren want u weet het is interessant maar het accent houdt u tegen om u echt te kunnen concentreren. Er liepen twee verhaallijnen door elkaar: een conferentie van vogels over de mensen en een verhaal over een man en een vrouw die een belangrijke archeologische vondst hebben gedaan. Het lukte me niet steeds om alle details te volgen, ook al omdat het eten of de bediening voor de nodige afleiding zorgden.
En dat is allesbehalve negatief te nemen. Er werd gespeeld met lichtinvloeden, geuren, smaken,… De waarschuwing van onze gastheer dat taal vaak een te arm instrument is om onze zintuigelijke waarneming te beschrijven bleek gerechtvaardigd. We kregen uiteenlopende dingen voorgeschoteld. Soms zag het er vertrouwd uit, maar leek de smaak niet te passen. Soms zag het er allesbehalve vertrouwd uit, maar smaakte het wel zo. Ik vind mezelf een allesbehalve moeilijke eter, maar ik was enorm verbaasd van de invloed van licht of de manier van serveren. Alles had een sterk wetenschappelijk, clean laboratorium-kantje wat wel bij het verhaal van de archeologische vondst paste. Ook wel grappig was dat niet iedereen hetzelfde leek te smaken. Was het nu kaneel of kokos? Of toch iets anders?
In het menu dat we toegestopt kregen werd alvast één ding verklapt: Yuzu, u weet wel, de chocolatier uit ons alfabet, ewel die Yuzu heeft dus een speciale praline gemaakt voor de voorstelling die ook op andere momenten in hun collectie zal verschijnen. Niet iedereen had het menu gelezen en hij was dan ook de ideale proefpersoon voor die test. Achteraf konden we hem enkel gelijk geven. De Portela (praline van pure chocolade met blauwe kaas) smaakt heerlijk.
De volgende keer dat ik Patricia Portela’s naam zie opduiken in een programma twijfel ik zeker niet meer en ik denk niet dat ik mijn metgezel zal moeten overtuigen. De tweede voorstelling die ik van haar meemaakte was anders, minder uitbundig, minder showelementen, bijna intiem, maar zat even knap in elkaar. Het is een heel boeiende avond geworden. Het leek onwezenlijk dat het effectief drie uur geduurd heeft.
Banquet van Patricia Portela gezien op 23 november in Vooruit. Ook nog op 24 november, maar uitverkocht.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Dit pastte perfect in de week van de smaak! Tamarinde, sake, kippebouillon, een lekkere maaltijd opgediend in een lotusblad, … origineel! Door de bewuste wetenschappelijke presentatie stond je spontaan langer stil bij wat je at, als een onderzoeker, nieuwsgierig, terwijl vogels intussen de mens beschouwend beoordelen, best grappig. Eeeaassyyy chicken! Zintuigen tekort …