Gentblogt

Eva De Roovere is geen plagiaat

donderdag 13 december 2007 21u56 | Joke Renneboog (tekst), Charles Strijd (beeld) | 12 reacties
Trefwoorden: Capitole, Eva De Roovere.

Ondertussen zijn we al ruim een week na de heuglijke feiten, met name het uiterst memorabele concert van Eva De Roovere in de Capitole. Allerminst zonde van de tijd was dat optreden en sta mij toe in dit artikel nog het één en ander ervan te recapituleren.

Ik neem in mijn allereerste zinsneden al een paar superlatieven in de mond. Met recht en rede. Wie er namelijk niet bij was heeft wat voor mij het concert van het jaar was, gemist.

Gentblogt had in aanloop naar het concert reeds het genoegen om met deze bevallige dame van gedachten te wisselen. Zo vlotjes en gevat ze tijdens dat interview al was, des te meer kwam dat tijdens haar optreden tot uiting.
Voor de gelegenheid gehuld in zo’n bandeloos topje, had ze een beetje moeite om haar vrouwelijkheid daarin in bedwang te houden. Het optrekken van haar decolleté doorkruiste dan ook het optreden als een grappige rode draad.

Op het menu stonden voornamelijk liedjes van De Jager, haar debuutalbum.
Fantastig toch bijvoorbeeld, is een staaltje tekstuele fijnproeverij, niet in het minst omdat het op het eerste zicht/gehoor zuivere nonsens lijkt. Ik ontneem u niet graag een voorsmaakje daarvan; bij deze dus:

Ik wou dat ik die woorden zelf had uitgevonden en ze in de oren van mijn lief had kunnen fluisteren alsof het de mijne waren. Om hem daarna natuurlijk te vragen of ik zijn lied mag zijn, dat spreekt voor zich.

Naast haar eigen oeuvre passeerden ook een aantal covers de revue. Nu ja, covers zou ik ze eigenlijk niet mogen noemen want het ging in een aantal gevallen meer om een gevatte vertaling dan om een zuivere cover.
Een beetje zoals wat Yasmine met de liedjes van Leonard Cohen deed een tijdje terug.
Zo deed Eva bijvoorbeeld Regina Spektor, Kurt Cobain en Suzanne Vega, weliswaar telkens met haar hoogsteigen insteek.
Nog hongeriger naar een live cd kan een mens op den duur niet meer worden.

Deze getalenteerde dame bespeelt overigens moeiteloos drie instrumenten (gitaar, xylofoon en harmonica) en heeft een band rond zich staan die zich vrij symbiotisch om haar heen beweegt. Minder dan dat verdient ze eigenlijk absoluut niet want haar liedjes zouden hetzelfde niet zijn zonder het instrumentale arrangement dat errond zit.

Het hoogtepunt van de avond was een song waarvan de titel mij — in afwachting van die nieuwe cd die er hopelijk zeer snel komt — nog altijd onbekend is.
En dat maakt van mij niets anders dan een gefrustreerde vrouw. Gefrustreerd omdat ik die nieuwe parels niet kan herbeluisteren omdat die nieuwe cd er nog niet is. Nog niet is. Nog altijd niet is. Niet. Duidelijk? Hopelijk wel.

Ik mag bij deze overigens ook hopen dat Eva Gentblogt in gedachten houdt wanneer haar nieuw werk aan de horizon verschijnt. Met heel veel graagte wijden wij daar dan een review aan, dat is evident.
Iets dat als “Gezien de leeftijd” door het leven gaat, staat daar hopelijk op te blinken; net als dat geniale Spaansachtige liedje.

Wie mij tot slot de titel kan geven van het Herman de Coninck-versje dat ze ergens halverwege declameerde, trakteer ik hoogstpersoonlijk op een pannenkoek. Kernwoorden waren poëzie, poes, piano en dahlia’s.
Google was hier niet mijn vriend; vooral de dahlia’s bleken een teer punt.
Massa’s dankuwelletjes dus aan het adres van de betere Herman de Coninck-kenner.

Wie erbij was, zal het ongetwijfeld met mij eens zijn dat ze de zaal die niet volledig gevuld was, niet had verdiend.
Ongetwijfeld zat de feestdag van Sinterklaas daar voor iets tussen.

Het publiek krijgt evenwel een herkansing op 29/12, dan speelt ze immers opnieuw in de Capitole in het kader van een kerstconcert voor kinderkankerpatiëntjes.
Tenminste, dat is wat haar eigen site ervan zegt. Bij de Capitole is daar (nog) niks van terug te vinden.

© 2007 GENTBLOGT VZW