Gentblogt

Onze eigen Statler en Waldorf – deel II

zaterdag 22 december 2007 14u29 | Steven Noels, samen met Els Van Eeckhaut (tekst), Hans Dekeyser (beeld) | 8 reacties
Trefwoorden: commentatoren, Gentblogt, Interview, jean-marie de wulf, rony coeckaerts.

U herinnert zich nog van vorige keer dat we Jean-Marie De Wulf en Rony Coeckaerts, de zelfverklaarde Statler en Waldorf van Gentblogt en onze vaste commentatoren voor onze microfoon gesleept hebben. We pikken de draad op van de vorige aflevering, met als thema voor dit deeltje vooral politiek, wijsheid met-de-jaren, en ook Gentblogt en zelfs een beetje porno.

…

(over hun stijl van commentaar geven)

JM: Ik probeer toch alles zo’n beetje gematigd te houden. Soms stook ik wel eens, dan durf ik wel eens een naald in iemand zijn achterste te prikken, maar wat ik vooral tracht te doen in de dingen te bedaren. Soms is dat wel nodig. En meestal lukt dat wel. En Rony doet dat eigenlijk ook, maar vanuit een andere kant.
RC: Juist. Ik zie de dingen vanuit een ander licht, maar gewoon het feit dat je ouder bent, kleurt natuurlijk ook wat je schrijft. Dat is logisch, het zou wel gek zijn om op je zestigste nog in zo’n Sturm und Drang periode te zitten van als je twintig bent. Het is ook gewoon dat je over een aantal zaken gewoon denkt “Jongens, daar heb ik al lang over nagedacht, hier heb ik ervaring mee.”
JM: Ja, de vraag is of ze dat geloven, die ervaring.
RC: Ervaring wil ook niet zeggen dat je slimmer bent.

EV: Misschien zijn het ook de bijna-veertigers die de oudere generatie sneller gaan geloven. Dertigers en veertigers zullen dat al sneller aanvaarden, dat senioren meer ervaring hebben. Twintigers zullen minder snel luisteren. Verwachten jullie dat nog?
JM: Nee, dat kunnen we niet verwachten. Ik zie dat met mijn twee gasten, de discussies van de zondagavond. De grootmoeder zat er toen bij, en die kreeg er zo’n hoofd van. Mijn gasten, dat waren mijn gauchisten. En intussen is er één superliberaal geworden, zoals zijn vader, de ander volgt meer de lijn van Di Rupo. Wat ik wil zeggen: die jonge generatie, die zijn niet identisch, die hebben elk hun kleur en zijn eigen visie.

SN: Jullie insinueerden er daarnet allebei op, dat jullie vanuit een andere invalshoek de dingen benaderen. Maar is gezien jullie gedeeltelijke leeftijd dat perspectief toch niet grotendeels hetzelfde?
RC: We komen uit dezelfde achtergrond, natuurlijk, Sint-Lukas met name. We zijn even oud, en we hebben voor een groot stuk de wereld op dezelfde manier meegemaakt. We hebben elk onze eigen richting gekozen, maar we delen wel de wereldlijke geschiedenis. We hebben – iets onnozels, maar toch – samen de GSM en de compactdisc uitgevonden zien worden.
JM: En we hoorden ooit allebei tot hetzelfde spectrum Рik was ooit ook gauchist op een bepaald moment. Als ik uit Sint-Lukas kwam, dan wilde ik wel eens gaan kijken hoe het in Oost-Europa zat, achter het Ijzeren Gordijn. Wat doen die mensen daar, vroeg ik me toen af. Er was er toen geen vervuiling, in tegenstelling tot hier, we wilden dat gaan bekijken ginder. Tot we in Hongarije en Tsjecho-Slowakije bewezen gezien hebben dat het uiteindelijk niet klopte Рvan geen kanten. En toen ben ik eerder rechts gaan denken, wat ook verkeerd is natuurlijk. Op die manier maak je uw eigen geschiedenis, uw eigen historie mee, net zoals een kunstenaar eigenlijk. Als een kunstenaar waardevol wil zijn, moet hij bijna de volledige kunstgeschiedenis zelf meemaken in zijn leven. Neem een Picasso bijvoorbeeld, die is van het meest klassieke naar het meest eigenaardige overgegaan. En iedereen is eigenlijk zo. Michelangelo ook: van heel verfijnde kunstwerken naar zeer grove beelden. En dat zijn de echte mensen. We maken een dergelijke evolutie door in ons leven, en als we iets ouder zijn, hopen we op het einde d̩ wijze mensen geworden te zijn. Maar bij ons is het nog niet zo ver.

RC: Het is wel zo dat ik een totaal andere conclusie getrokken dan hij. Ik ben links geweest van in mijn jeugd, ik ben ook enorm veel achter het Ijzeren gordijn geweest, zelf in gebieden waar geen buitenstaanders mochten komen – ik heb de Volksuniversiteit gevolgd in Oost-Duitsland, en ik heb ook gezien dat het ideaal daar ook nog niet bestond, maar ik heb daar niet de conclusie uit getrokken dat het linkse gedachtegoed verkeerd was. Ik wilde niet alles weggooien en ineens naar de andere kant gaan. Mijn conclusie was dat de ideale maatschappij niet bestaat, net zoals de ideale mensen niet. Nu bijvoorbeeld in China: wat daar gebeurt is afschuwelijk – een paar miljoen mensen laten verhongeren omdat je absoluut uw rijst wil verkopen aan Duitsland, en uw suiker gratis wil leveren als hulp aan Tsjechië – zo’n dingen zijn afschuwelijk, maar daarom mag je het links gedachtegoed niet gaan weggooien. In naam van rechts zijn er ook afschuwelijke dingen gebeurd.
SN: Wat me wel opvalt is hoe snel jullie generatie de sociaal-maatschappelijke problemen vertaalt naar een politieke invalshoek. Is dat ook niet wat de jongere generatie van de oudere onderscheidt: dat de jongere geen politieke kleur meer heeft, of er zich een aanmeet afhankelijk van het moment, of desnoods alle kleuren tegelijk vertoond.
RC: Maar er zou hier nog een andere zestiger mee aan tafel kunnen komen zitten, die zich bijvoorbeeld nooit in de maatschappelijke fenomenen geïnteresseerd heeft – en die zal daar zo snel niet mee beginnen, met die politieke polarisatie. Voor mij is dat maatschappelijke engagement er altijd geweest. Ik was leraar bijvoorbeeld, plastische kunsten. Voor hetzelfde geld had ik aan een academie kunnen gaan lesgeven, of op een atheneum. Maar ik heb er voor gekozen om altijd les te geven aan gehandicapten, bijvoorbeeld in revalidatiecentra, bij mentaal gehandicapten. Dat was mijn bewuste keuze, vanuit een bepaald engagement. Ik ben altijd lid van een partij geweest, lid van een partijbestuur zelfs. Ik was de ondervoorzitter van de overkoepelende oudervereniging van het gemeenschapsonderwijs. Het culturele centrum in Hamme: ik zetelde in het bestuur.

SN: Dus eigenlijk hebben dat maatschappelijke engagement, en dat politieke bewustzijn, niks met leeftijd te maken?
RC: Nee, gewoon met gemotiveerdheid.
JM: Ik herinner me een dame die me ooit uit de D-cursus gewipt heeft omdat ik te cynisch was. Dat heeft er altijd al een beetje ingezeten. Mijn theorie kende ik perfect, maar ze vreesde dat ik de kinderen een beetje te cynisch zou behandelen. En ik herken dat nu nog bij mezelf: ik ben een kritische denker. Soms pessimist, maar vooral kritisch.
RC: Ik ben op een bepaald moment ook uit het katholiek onderwijs gevlogen, en eigenlijk verwondert me dat niets.

SN: Hoe zijn jullie eigenlijk op Gentblogt gebotst?
JM: Ik denk via de Gentenaar. Er was een artikel waar er over jullie bestaan bericht werd. Toen ben ik eens komen kijken, en ik dacht onmiddellijk “dat zijn een bende leuke gasten”. In het begin bleef ik natuurlijk stil, ik reageerde niet, want ik had ook nog maar net met computer en internet leren werken. Jullie waren toen een zestal maanden bezig. Er was toen een zekere Iris, die ook wat ouder was, maar die is er nu niet meer bij. Ik maakte voordien al gebruik van internet, maar natuurlijk niet zo fanatiek als nu. (lacht) Mijn eigen website is er pas gekomen na het ontstaan mijn politieke ambitie. Mijn zoon heeft me toen uitgelegd hoe alles werkt, maar ik ben intussen alles vergeten en daarom blijft alles nu gewoon staan. Een slapende blog is natuurlijk spijtig, maar ik wil hem wel bijhouden want als je ergens een boodschap hebt, kan je die onmiddellijk delen. En Rony is er achter mij mee begonnen.
SN: Fanatiek, die indruk is er soms, inderdaad. Jullie geven de indruk dat jullie werkelijk alles lezen wat er op Gentblogt verschijnt.
JM: Bijna alles. Toneel interesseert me minder, muziek soms wel en dan weer niet, maar ik lees inderdaad alles over actuele en maatschappelijke thema’s in Gent. Ik ben daar al altijd mee bezig geweest – ook in SOS Gent bijvoorbeeld – een beetje een kritische versie van Les Ami(e)s du Vieux Gand destijds.
SN: En hoeveel tijd per dag stop je dan in het lezen (en becommentariëren) van Gentblogt?
JM: Wel, dat kan toch wel een uur of twee per dag zijn hoor. Op brugpensioen zijn geeft je dergelijke mogelijkheden – ik noem dat een privilege.

SN: En bij jou, Rony? Ik ga er van uit dat jij niet zomaar toegang hebt tot een breedband internetaansluiting?
RC: Nee, ik zit nog met een telefoonaansluiting.
JM: Oeieoei.
RC: Met andere woorden, mijn dag bestaat hoofdzakelijk uit mijn krant lezen, dat duurt dus minstens drie uur, niet omdat ik zo traag lees, maar omdat alles zo traag is. Een foto aanklikken op Flickr, dat probeer ik gewoon niet. Een filmpje van Huug tijdens de Gentse Feesten bijvoorbeeld, van drie minuten, duurt iets van een achttien minuten voor op te laden. In die tijd kan je al eens naar het toilet gaan of een boterham gaan smeren.
SN: Een Chinese krant?
RC: Nee, dat is gewoon de Morgen.
SN: En zo’n verbinding via de telefoon, is dat duur?
RC: Nee, dat is eigenlijk spotgoedkoop, maar het is enorm traag. En Gentblogt heb ik via Hans leren kennen. Nu, wat het lezen ervan betreft, dat is eigenlijk heel simpel. Ik sta op en ik kijk. Je mag ook niet vergeten dat er zeven uur verschil op zit. Als jullie dus thuiskomen van het werk, dan is het bij ons na middernacht. Dus ik zit dikwijls nog om één, twéé uur ‘s nachts nog op, omdat dan pas de reacties komen op een artikel.
JM: Zegt jouw echtgenote daar dan niks van?
RC: Mijn echtgenote is daar tevreden mee, want die heeft alle tijd daarvoor gekregen hé. (grijnst) Dus wanneer zij gelukzalig in slaap valt, sta ik op en ga terug achter mijn computer zitten.
(algemene hilariteit)

EV: Gentblogt lezen is dan ook een nobele vrijetijdsbesteding.
RC: Zeker, ik kijk minstens vijf, zes keer per dag.
EV: En er is echt geen andere mogelijkheid om op internet te geraken?
RC: Ja, men spreekt daar nu van, en de laatste tijd heb ik in de wijk zelfs nieuwe draden zien leggen, maar voorlopig eindigt het aan onze blok gewoon met een kastje van China Mobile, dat is het staatsbedrijf dat alles in handen heeft. En de telefoon blijft nog steeds de enige manier.
SN: Dus wanneer China Mobile zegt dat Gentblogt niet bereikbaar mag zijn over de grote firewall van China, dan is het voor jou gedaan?
RC: Ja. Er zijn verschillende sites waar ik niet op kan. Zattevrienden bijvoorbeeld, daar kan ik gewoon niet op. Nu, ik moet niet naar porno-sites gaan zoeken want filmpjes kan ik toch niet downloaden met mijn trage verbinding. Maar daar kan je in principe wél op dus.
JM: Dat houdt de mensen koest, misschien?
RC: Ja, misschien. Ook gewone porno, die dus zogezegd niet bestaat in China, maar stap je de eerste de beste videotheek binnen, dan heb je daar de gele afdeling, met een zeer volledig aanbod. Porno-sites dus wel, maar andere sites, vooral over politiek, daar kan je niet op.

Binnen een paar dagen volgt meer.

© 2007 GENTBLOGT VZW