RSSDe Lobstershop
Needcompany, een tot zaterdagavond mij onbekend gezelschap, omschrijft zichzelf op zijn website als “een performance group die zich van bij haar ontstaan in 1986 uitgesproken internationaal, meertalig en multidisciplinair heeft geprofileerdâ€. En dat is een vrij perfecte samenvatting, afgaande op hun stuk De Lobstershop, dat de afgelopen dagen in Vooruit werd gespeeld.
Het podium stond vol. Niet alleen met rare witte vormen, maar ook met acteurs. Maar liefst acht acteurs die vaak allemaal tegelijk op het podium stonden en allemaal dingen aan het doen waren.
Het verhaal werd vooral door de vrouwen verteld, ieder afwisselend een of enkele zinnetjes, maar zelden lag de focus op één acteur of één actie. Terwijl de ene actrice aan het woord was, wervelden de andere dansend over het podium, stond een acteur op zijn gitaar te tokkelen, zag je achter de witte vormen nog een hoofd voorbij flitsen van een rennende acteur…
Als ik de Lobstershop in één zin moet samenvatten, dan is het een stuk waarbij voortdurend vanalles gebeurt, dat bestaat uit zowel theater, zang, dans als video en dat je aandacht geen seconde loslaat. En zelf kon ik dat ten zeerste smaken.
In de ogenschijnlijke chaos van zingende en dansende acteurs, een dansende beer, verantwoord naakt en video zat wel degelijk een verhaal verborgen. Axel, de biogeneticus die de perfecte mens wil creëren, en zijn vrouw Theresa worden door het noodlot getroffen wanneer ze plots hun zoon Jef verliezen. Het blijft hier echter niet bij voor Axel, Theresa verlaat hem en hij blijft alleen achter. Ten einde raad besluit Axel uit het leven te stappen, maar daarvoor wil hij nog één keer uitgebreid dineren in restaurant de Lobstershop. Het loopt enigszins anders en door een vreemd incident in het restaurant, een samenloop van omstandigheden, ziet hij plots zijn leven aan zich voorbij flitsen.
Als publiek wordt je meegesleurd in deze korte flashbacks en krijg je fragmenten te zien uit het leven van Axel. Soms zijn die heel verwarrend, en zeker in het tweede deel van de voorstelling raak ik de draad soms kwijt. Was dat personage nu dood of niet, waarom doet die ene acteur zo vreemd, wat is er met Theresa gebeurd, vanwaar komt het hoertje Nasty en wat heeft ze eigenlijk met het verhaal te maken, waar gaat het allemaal naartoe…? Toen ik na de voorstelling het de uitleg bij het stuk nog eens rustig herlas, werd het me wel duidelijk, maar op het moment zelf was ik niet altijd direct mee moet ik bekennen.
Toch bleef de voorstelling altijd boeiend, interessant en ook gewoon heel erg grappig. Ik hou wel van deze vorm van theater, met een mengeling van kunstvormen, talen, geluid en beelden. Een bombardement van je zintuigen, modern en absurd, grappig en triest tegelijk, kolderesk en toch ernstige en zware thema’s aan snijdend. Ik vond het een verfrissend, verrassend stuk, een echte aanrader.
De Lobstershop van Needcompany, op 23 december gezien in Vooruit.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Anders dan anders, dat wel. Wel erg jammer dat hun Engels en zangtalent zo slecht was.
Het had voor mij niet de kracht van één van hun vorige, Isabella’s room (tranen van ontroering bij mij, toen), maar wel een boeiend stuk. Opnieuw voor mij meer pijnlijk en ontroerend – zeker dat laatste in de gezongen ‘rustmomenten’, maar, An-Sofie, ik heb verre van een absoluut gehoor – dan grappig.