RSSEveraert staakt het bakken
Brood- en banketbakkerij Everaert sluit de deuren. Met vijfenzeventig jaar bakkerij op de Rooigemlaan op hun palmares, verzekert de familie Everaert zich van een plaats in het collectieve geheugen van de broodetende Gentenaar. Vandaag verkopen zij hun allerlaatste brood onder familiale vlag.
Voor vader Jos betekent dit het afscheid van zijn stiel, voor zoon Wim een nieuw begin in de Koestraat, bij Pain et Compagnie.
Wat begon als het gemiddelde ochtendritueel, liep uit op een regelrecht interview. Ik betaalde net mijn klein gesneden roggebrood, toen ik de strooibrief op de toonbank ontwaarde. “Laatste dag zondag 27 januari 2008!” Ik werd er even stil van, en voelde hoe een stukje jeugd me ontglipte. Als alles moet verdwijnen, dan toch niet ons dagelijks brood? Ik stelde de vraag aan Wim Everaert.
Everaert staat voor drie generaties bakkerschap. In 1933 kneedde grootvader Emiel de eerste deeg in zijn piepkleine atelier, dat in die dagen paalde aan een autoluwe en karrenrijke Rooigemlaan. Vader Jos (voluit Jozef) bouwde de zaak verder uit. Hij verwierf het aanpalende pand en bracht er een nieuw en ruim atelier in onder. Dat leverde dan weer plaats op voor een make-over van het winkelgedeelte. Ook zorgde hij voor een gevoelige uitbreiding van het assortiment. Meerdere jaren avondschool in Antwerpen vormden zijn inspiratiebron voor talrijke creaties, en luidden een tijdperk in van patisserie, suikerwerken en pastillage. Dit recept bestendigde zich onder de leiding van zoon Wim, die tot en met vandaag een hoge kwaliteit handhaafde voor een cliënteel van trouwe klanten.
Waarom dan sluiten? Als voornaamste reden vermeldt Wim de vergeefse zoektocht naar personeel. Het invoeren van een beurtrol had de job van bakkershulp mogelijks aantrekkelijker kunnen maken, maar voor een groots opgezet systeem met beurtrollen was de zaak toch wat te klein. Verder noemt hij ook het hoge prijskaartje die nieuwe infrastructuur met zich mee zou brengen, en tenslotte de steeds geringere mogelijkheid tot parkeren, die sommige klanten weghoudt.
Waar het bakkersverhaal voor Jos een eindpunt kent, krijgt dat van Wim een nieuwe impuls. Hij richt zijn pijlen op hartje Gent, want vanaf eind februari werkt hij als bakker bij “Pain et Compagnie” in de Koestraat. Zaakvoerster Pascaline Van Hauter is niet toevallig zijn vriendin, en nu hun toenadering ook zakelijk wordt, kunnen zij het assortiment van de broodjeszaak uitbreiden met de ambachtelijke toets van Everaert. Als alles moet verdwijnen, dan toch niet Everaert! Wim en ik groeten elkaar, en zeggen niet vaarwel maar tot ziens. “Tot in de Koestraat.”
© 2008 GENTBLOGT VZW
Prachtig verslag
Spijtig, maar het is énen van de velen.
Nu, in de Koestraat zullen ze vermoedelijk wel tevreden zijn.
dat is nu typisch een blauwe reactie: de sterken zullen overleven, de zwakke broertjes moeten eruit.
de sociale functie van zo’n bakker telt natuurlijk niet mee: de harde realiteit. over naar het volgende punt. het feit dat daar nu geen bakker meer is voor al die mensen, slecht te been, aangewezen op hulp, om maar aan hun broodje te geraken, dat speelt natuurlijk geen rol. zaken zijn zaken.
het sociale contact, het eens bijpraten, desnoods iets vragen, “wil je voor mij naar de apotheker gaan”, noppes.
jongens, jongens waar is de echte geest van het liberalisme naartoe? elk voor zichzelf is het geworden. ruw egoisme.
die mensen in die buurt zullen je gedenken in hun gebeden, en ik weet dat je daar gevoelig aan bent.
wentel je maar in je bed, want met die opmerking: maar het is enen van velen, zul je nog lang moeten leren leven.
ok.j.m.? ik heb mijn best gedaan om je toch maar stof te geven om te reageren :)
GVD, rony! Ik daag u nu uit, een winkel , of een bakkerij langer dan één jaar te runnen zonder winst! De winst is het zuur verdiende loon van de zelfstandige. Ik kan nu zoveel sympathie voor alle oudjes (en mezelf) uit de buurt maar als ik geen voldoende aantal klanten heb kan ik niet overleven? en Everaert ook niet! Het gaat zeker niet over egoïsme, het gaat over de natuurlijke gang van zaken.
Als gij iets kunt uitvinden om van deze bakkerij een bedrijf te maken zonder roterend personeel, waar ge zelfs postzegels en overschrijvingen kunt aanvaarden, en medicamenten, en bloemen, en charcuterie kunt aan de man brengen zonder afgrijselijk hoge investeringen, dan vraag ik u : aub kom terug uit China!
Wat was de leuze nu weer? Gien ruud, gien bruud!
Oei, waar gaan de waterspolospelers van VZG nu hun pistolets halen?
Goed geschreven!
Wat is goed geschreven: het artikel hierboven of de reacties?
mijn stukje natuurlijk!
je hebt gelijk j.m. het is moeilijk overleven met een “kleine” zaak.
als zoon van een middenstander weet ik dat goed genoeg.
voor vele bakkers is het alleen mogelijk als ze nog een paar verkooppunten hebben, waar de geranten ook al niet veel verdienen. dan loont een investering en bijkomend personeel. anders kan je beter je brood langs de achterdeur laten binnen komen, en vooraan als warme bakker verkopen. wat heel veel gebeurt. een grote bakkerij in hamme heeft zo acht leveringswagens rondrijden,[ er gaan zeshonderd broden en een paar duizend boterkoeken en evenveel pistolets of sandwiches in] geen naam op, en alles moet weg voor vijf uur. niets gezien. een bakkerij in lokeren is gekend voor zijn boterkoeken, ze staan er voor in de rij. ik reed daar om 3u. langs, achteraan de garage binnen, en lossen maar. twee straten verder idem, maar die vonden de mensen dan weer niet goed, “want dat was geen warme bakker”.
maar die”warme bakker” had dan tijd om zijn taarten te maken, waarvan je kon zeggen dat die af waren. niets tijd verlullen met brood of koeken bakken, verkopen! en geloof me uit zo’n grote bakkerij komt ook kwaliteit. ik heb de grootvader nog in een trog deeg zien kneden en die keurde elke dag nog hetgeen dat buiten ging. ze bakten daar meer dan dertig verschillende broden, ook bio, en, hou je vast, zeventig verschillende koeken. natuurlijk, want elke “warme bakker” moest zijn specialiteit hebben. de ene in lokeren, hetzelfde in zele, dendermonde, lochristi, ja ook gent, en niet de minste, geen klant die rond gaat om te vergelijken.
je ziet, beste, dat ik nog wat anders gedaan heb dan leraar gespeelt: altijd minstens twee jobs gedaan, en daarvan kan ik nu naar de markt gaan en oesters kopen aan 80eurocent voor 48. smakelijk, want ze staan hier naast mijn tokkelding.
yves montand: les feuilles mortes (1945-53) past daar goed bij, alsook een leuke witte, chinese, wijn.
Ik bedoelde het stukje zelf…
Ik herkende er de stijl van Wouter7 in die ook op http://delaatstewoorden.blogspot.com/ vaak gehanteerd wordt.
Sorry als het een beetje onduidelijk was..
Ik wens Wim en Pascaline heel veel succes in hun zaak “Pain et Compagnie” ! En dat Jos en Magda nog lang mogen genieten van hun welverdiende pensioen !!!
Als de kwaliteit van het brood bij de kleine warme bakker nauwelijks verschilt van deze van grootwarenhuizen, is het moeilijk standhouden in dit vak.
Wie in de branche verder wil, moet iets beters of anders te bieden hebben. Naast de terechte opmerking over het moeilijk vinden van personeel, moet de klant ook in eigen boezem durven kijken. Het gemak gaat vaak voor op de kwaliteit. Goede vakmensen moet men koesteren en steunen, ook al kost het ietsje meer.
Echt spijtig dat weer een echte bakker verdwijnt. Het wordt als Gentenaar steeds moeilijker om écht lekker brood te krijgen. De kwaliteit bij Pain et compagnie is zeker niet slecht, ik ging er vroeger geregeld, maar is toch net niet zo lékker als de echte traditionele warme bakkers…
Everaert was een hele goede bakkerrij den al die durft bewere va