Gentblogt

Comedy Zone 2008, dag 3

vrijdag 1 februari 2008 3u13 | Michel Vuijlsteke | 4 reacties
Trefwoorden: comedy-zone, Etienne, Piet-Depraitere.

De afwezigen, en u was met heel veel, hadden, om met het kattenluik in huis te vallen, zwaar ongelijk.

Piet Depraitere‘s Etienne Voermischielle, congenitaal opgezadeld met een open verhemelte, werd ergens eind vorige eeuw geboren in Studio Kafka. Een programma op de radio was dat, waar onder het peterschap van Kamagurka ook bijvoorbeeld Gunter Lamoot openbloeide. Vorige eeuw ondertussen, tjaha.

Spoel door naar deze eeuw: Etienne is heel lang bijzonder populair geweest, Piet Depraitere heeft er niet minder dan vier zaalshows mee gespeeld –vier verschillende zaalshows met een verschillende inhoud, welteverstaan, niet vier optredens in totaal, dat zou niet echt een prestatie geweest zijn. Helaas voor mij heb ik die allevier gemist, en trouwens ook de hele Studio Kafka. Wél gehoord van mensen dat het bij tijd en wijlen briljant was, maar daar koop ik natuurlijk niet veel mee.

En dan zag ik Piet Depraitere uiteindelijk echt in het écht, twee jaar geleden op Comedy Zone, en bleek dat hij net Etienne met het Open Verhemelte in de frigo gestoken had, samen met Dikke Gilles de la Tourette. Ik kan me inbeelden dat het niet geestig is, voortdurend over dat ene personage aangesproken te worden, en dat een mens wel eens zin heeft om iets anders te doen dan altijd hetzelfde, en dus deed Depraitere een gooi naar iets helemaal nieuw. Helaas: dat ik niet extatisch laaiend enthousiast was over zijn voorstelling in 2006, is niet noodzakelijk a priori een compleet understatement te noemen.

Maar wat blijkt? De mannen van Comedy Zone hebben Depraitere kunnen overtuigen om Etienne nog eens op te poetsen. Vier avondvullende programma’s tot één programma gedistilleerd, enkel het allerbeste van het allerbeste: what’s not to like? — en ook wel: last chance to see, dus ik keek er wel een beetje naar uit.

Een best of en een revival: Piet Depraitere met tonnen ervaring en thuisvoordeel, zeker dat het zal lukken omdat het al ontelbare keren gelukt is. En jazeker, het lukte inderdaad. Stukken die stonden als huizen, waar geen speld tussen te krijgen was, en een bootlading stukjes waar mindere goden een pointe rond zouden bouwen, maar die hier gewoon als tussendoortjes geserveerd werden: klasse.

“Ik geloof in leven na de dood, maar ik denk dat ik er niet meer bij zal zijn.” “Bij ons thuis waren er acht kinderen, mijn broers en zusters niet meegerekend.” “Ik woog 2 kilo 800, en ik kan het weten want ik ben een weegschaal.” In een stukje ‘brieven aan mijn moeder” vlogen ze ons om de oren, dergelijke quips. Een gebreid bierglas!

Pas op, het was niet allemaal cerebraal, hoegenaamd niet. Er werden apen nagedaan, het ging over bordelen en VDAB en RVA en zelfmoord en euthanasie, en veel over sex en masturbatie en Roemeense kindjes en de derde wereld, en dingen.

Tja, inderdaad: niet meteen allemaal de meest actuele onderwerpen. Koning Boudewijn en masturbatie, Boudewijn en één teelbal, een mop over 69 die dan maar 1.71 euro meer waard zou zijn… Het was er soms wel erg hard aan te horen dat het echt oud materiaal was. Om zo maar iets te zeggen: weet ù nog wat een Moviebox was, en kan u er zich iets bij voorstellen wat het effekt is van uw vrienden met zo’n ding in mekaar te slaan?

Gelukkig bleef het zowat allemaal overeind. En zo’n liedje (titel gemist, was het iets met Guimarães?) is natuurlijk tijdloos, zeker als daar een fijn dansje bij past:

We hadden begod zelfs recht op een sketchken, al was dat voor mij meteen ook het enige zwakke moment van de avond: Etienne en zijn vrouw kunnen geen kinderen krijgen, en ze kopen een hond. Ze noemen die “Sex”, en dan gaan ze op hotel. Cue een scène met een receptionist die niet snapt wat Etienne bedoelt met “ik wil een aparte kamer voor Sex”. Ho-hum, en ga ik te ver als ik zeg dat dit Nonkel Jef-materiaal is? Goed Nonkel Jef-materiaal, maar toch.

Ach, niet getreurd: de sketch ging over op een diavoorstelling, die dan wel weer wreed leutig was.

Wat ik helemaal niet verwacht had was de interactie met het publiek, of beter, met één dame uit het publiek: aangesproken, beloofd dat hij haar met rust zou laten, teruggekeerd, en dan uiteindelijk het meisje zelfs tot op het toneel gekregen, badminton mee gespeeld, stukjes toneel laten meespelen (een Nederlandstalige minofmeer-versie van Who’s on first?), en een bijna ontroerend stukje “heb je mij al eens emotie X zien doen?”.

Hou me tegen, ik ga heiligschennis plegen: dit was bijna Marx Brothers-achtig materiaal. En Etienne was bij tijden bijna een avatar van, slik, Groucho. We gaan daar niet in overdrijven, maar toch, een beetje.

Las ik daar in De Standaard, onlangs, dat Etienne alsnog verder zou optreden?

Comedy Zone Festival, Minard, nog tot 2 februari 2008. Met vanavond, 1 februari, de altijd onmisbare Gunter Lamoot en de consisent uitstekende Ter Bescherming van de Jeugd. Wees daar of wees een rechthoekig ding.
www.comedyzone.be

© 2008 GENTBLOGT VZW