Gentblogt

Waar ik nog gewoond heb

zaterdag 9 februari 2008 16u58 | Michel Vuijlsteke | 11 reacties
Trefwoorden: wonen.

Ik verdeel mijn werktijd tegenwoordig tussen Antwerpen en Brussel: vorige week was het maandag B, woensdag A, donderdag B, vrijdag terug A. Een man van de wereld, ik. En toch… ik woon op tweehonderd meter van de Vrijdagsmarkt, en op zeshonderd meter van het hospitaal waar ik geboren ben. Gent is mijn thuis, en zal dat ook voor altijd blijven.

In navolging van Ivan: een tocht door Gent, en waar ik nog gewoond heb.

(1) Net voorbij de Sneppebrug, Sint-Denijs-Westrem (1970–90)
Mijn grootouders woonden al sinds jaar en dag temidden de velden. Vanaf eind de jaren 60 werd rond hun huis alles verkaveld, zoals toen wel meer gebeurde, en aan de overkant van de tuin in de straat ernaast, daar hebben mijn ouders een huis gebouwd. We hadden één grote tuin samen, en aan de andere kant van het viaduct waren beekjes met salamanders en kikkervissen en waterspinnen. We speelden op de talud van de spoorweg, en “wij”, dat is mijn broer en ik, want we waren te ver uit het centrum om het dorpsleven van Sint-Denijs mee te maken, snif. Geen vriendjes voor ons.

Neem de fiets, rij over en onder de Sneppebrug, door de vogelstraatjes, de Sint-Denijslaan, onder de brug van het station, het plein over, de Elisabethlaan, Kortrijksesteenweg en -poortstraat, scherp naar rechts, naar boven tot aan de klerenwinkel, net vóór het café, rechtover het frietkot: mijn eerste kot.

(2) Sint-Kwintensberg (1990)

Ik moest en zou op kot gaan. In januari. En dus was er niets meer te vinden, behalve dat ene kot. Heldenverhalen: een verstopt toilet dat met een emmer moest doorgespoeld worden, een jaar overleefd op yoghurt van 8 frank per liter en pakjes broccolikaasrijst, een bovenbuur die elke dag om stukken van 20 frank kwam schooien voor sigaretten en die de vuilbakken van het frietkot leeg at… rock en roll. Oh, en die keer dat ik op blote voeten aan mijn bureau zat, en plots nattigheid voelde: die keer dat bleek dat er over de hele breedte van de gevel ter hoogte van mijn vloer een scheur zat van een paar centimeter.

Rij de Blandijnberg op, door de Sint-Amandsstraat en door de Overpoort, tot het huis na de Bilbo, boven het Turks restaurant: de gang door, de trap op.

(3) Overpoortstraat (1991–92)

Tja, de Overpoortstraat. Ik had er een minuskuul klein kot dat uitkeek op een plat dak waar een gemeenschappelijke keuken was die nooit gebruikt werd. Er was net plaats genoeg voor een bed en een bureau in de kamer, en er stond een klein zwartwit-televisietje, maar ondanks veel gebricoleer en kladestiene aftapping, lukte het niet om er de kabel op de te krijgen. Voor de rest: ik ontdekte het studentenleven, en het was verrekte handig dat het niet zo ver naar huis strompelen was na de cantussen. Het was ook het jaar dat ik Sandra leerde kennen, en dat ik, euh, meer op haar kot zat dan op het mijne.

De Overpoortstraat door richting Sint-Pietersplein, de eerste links, en dan het eerste huis, op het gelijkvloers.

(4) Kunstlaan (1992–1994)

Sandra zat in Finland op Erasmus, ik zat op een kot met bruine tapis-plein op de vloer en op de muren. We hadden een poes, en toen twee poezen, die velcrogewijs over de muren klommen en op de duur zelfs omgekeerd in de deuropening hingen. Helaas: poes één was de eerste zomer dat we er zaten twee weken weggelopen en teruggekomen met vlooien. Tegen dat we uit het kot gingen, een jaar daarna, zat het hele huis onder de vlooien. Oh ja, en het tweede jaar dat we er zaten, gebruikten we het gelijkvloers als living en hadden we in het huis naast de deur op de bovenste verdieping onze slaapkamer. En tegen dan hadden we eigenlijk al meer dan twee jaar samen gewoond, gingen we op zoek naar werk, en was het tijd om een huis te huren.

De Overpoortstraat weer door richting ring, en aan de bakker links inslaan. Voorbij het citeetje, en in het inhammetje het voorlaatste afgebladderde huisje.

(5) Voetweg (1994–1998)

Een echt huis: met een inkom, een grote keuken (vloer: half beton en half lichtgrijs vasttapijt!), een smalle living, op het eerste een bureau en een slaapkamer, en een zoldertje. De badkamer was achter de keuken, in een hokje van snelbouwsteen op het koertje: in de winter kon je letterlijk het ijs breken op een teil water. Mijn eerste bibliotheek, mijn eerste snelle verbinding met het internet, mijn eerste werk—aan de Burggravenlaan, en dan in de Ham.

En na een jaar of twee: op zoek naar een huis om te kopen. We waren niet gehaast, we moesten vooral onze zin vinden. Uiteindelijk zuiver toevallig, via de vriendin van de moeder van een collega…

Over het Sint-Pietersplein, door de Sint-Pietersnieuwstraat, naar beneden voorbij de Minard, de Koestraat door, Kalandeberg, Mageleinstraat, over het Braunplein, achter het stadhuis, door het graffitistraatje, rechts voorbij Michel Kleding Problemen, meteen links, voorbij Bayram, de Vrijdagsmarkt over, naar de Ottogracht, links, en dan rechts de Waterwijk in.

(6) Sint-Katelijnestraat (1998–)

Thuis. Sandra was zwanger toen we het huis kochten; ondertussen hebben we vier koters rondlopen. En we wonen allemaal samen, op tweehonderd meter van de Vrijdagsmarkt, en op zeshonderd meter van het hospitaal waar de kinderen geboren zijn.

Alle plaatsen waar ik gewoond heb, het huis van mijn ouders incluis, zijn bijna onherkenbaar veranderd. En, nu ik erover nadenk, ons eigen huis is ook onherkenbaar veranderd, en onze straat, nu ze een woonerf geworden is en de wijk, nu het Baudelopark herenigd is.

Gent is in zijn geheel veranderd, op die bijna-veertig jaar, ten meer dan goede. Het is niet dat Gent iets anders geworden is: het lijkt wel alsof Gent steeds meer Gent wordt, en dat doet deugd.

Ik zie ons hier oud worden. Ik kan haast niet wachten.

© 2008 GENTBLOGT VZW