RSSSebadoh, op en top
Groot was mijn verbazing, zo ook mijn enthousiasme toen ik onlangs op een affiche van de Handelsbeurs een optreden van Sebadoh in originele bezetting aangekondigd zag staan. Nu ja, deze indie-rockband is altijd al een soort van duivekot geweest, en dan vooral met het komen en gaan van medeoprichter Eric Gaffney.
Om een lang verhaal kort voor u samen te vatten: Sebadoh wordt eind jaren ’80 opgericht door Lou Barlow (beter gekend als bassist bij het legendarische Dinosaur Jr.) en dus Eric Gaffney. Begin ’90 maakt drummer en songwriter Jason Loewenstein het trio compleet. Samen met bands als Pavement en Guided bij Voices zal de groep uitgroeien tot één van de voorlopers van de lo-fi rock, een genre dat scherp contrasteert met de gepolijste muziek van de jaren ’80 . In 1993 breken ze underground door met hun vierde full-cd Bubble and Scrape, waarop Gaffney de band verlaat. Met ‘s mans terugkeer halen ze op deze “Don’t look back tour” de plaat vanonder het stof.
Uw reporter zit nog juist op tram 2 en genoot in andere tijden vooral van het latere Sebadoh werk. Met name Bakesale (1994) en Harmacy (1996) staan op mijn puberzieltje gebrand, en ik hoop vanavond op pareltjes als Beauty of the Ride of On Fire. Tegelijk maakt het dat ik vanavond tot het kleiner grut behoor. Ondanks het erg gevarieerde publiek bestaat de meerderheid uit dertig- en veertigers.
Ook aan de bandleden valt te merken dat ze niet meer van de jongsten zijn. Hoewel, vestimentair gewijs worden we terug gekatapulteerd richting het grunge tijdperk. Vooral Lou Barlow en Jason Loewenstein lopen er aangeschokkeld en als een stel overjaarse tieners bij. Grappig eigenlijk om deze iconen aangesloft te zien komen met hun just out of bed hairdo, oversized en sleazy t-shirts, strakke jeans en gympen die makkelijk verkozen kunnen tot de lelijkste in de rockgeschiedenis.
Uiteraard is het vooral het geluid dat ons terug naar de nineties voert. Openen doet het trio meteen in de lijn van onze verwachtingen: een stevig, knullig baslijntje en dito drumpartij laten Lou Barlow doen waar hij best in is. Ofte, al zwijmelend en jammerend een song opbouwen om die vervolgens te laten verzanden in chaotische doch melodieuze en fragiele klanken. We begrijpen vanwege de ruizige wall of sound nauwelijks iets van de lyrics, maar wat zou het: de tragiek druipt van de gitaren en ook de eenvoudige, stevig doorklinkende basspartij laat in dat verband weinig aan de verbeelding over. Dat treft, want het is aan dit soort verwrongen subtiliteit dat uw reporter ooit verknocht raakte.
Het feit dat Sebadoh weigert te kiezen tussen één stijl of sound maakt hen uniek. De groep is dan ook een samenraapsel van drie totaal verschillende muzikanten, wat wij maar al te goed merken wanneer resp. Barlow, Gaffney en Loewenstein afwisselend de lead nemen. Jawel, deze oudgedienden houden nog altijd vast aan het romantische ideaal dat elk hun eigen weg kan kiezen -zowat Sebadohs eigenste handelsmerk. Staat Gaffney voor psychotische noise, dan Loewenstein voor punkballads en Barlow -als meest begenadigd songwriter van de drie- voor breekbare ballads en gruizige lo-fi melodieën. Die compromisloze maar democratische aanpak resulteert in veelvuldige wissels van bezetting en afwisselende perspectieven op de meest uiteenlopende genres. Gewoontegetrouw klinken ze daarbij alsof ze recht uit een garage annex repititieruimte gekropen komen.
Net als de kleuren van de felle spots, gaat het dus werkelijk alle kanten uit met dit concert. De veelvuldige instrumentenwissels, het eigenhandig stemmen van de instrumenten, het lo-fi gekunstel tussendoor en de onnozele, mislukt sarcastische bindteksten halen talloze keren de vaart uit het concert -wat in dit geval meer dan welkome pauzes zijn. In een sneltempo horen we immers lo-fi rock, punk, psychedelische flarden, zelfs een vleugje metal passeren. Steengoede en wondermooie rockballads gaan over in contraire pokkeherrie, dewelke steevast eindigt in halfslachtige outro’s. Als u weet dat een Sebadoh song -of beter: afgebroken experimenten en halve schetsen- zelden de kaap van de twee minuten rondt, dan begrijpt u dat het voor de toeschouwer af en toe naar adem happen is. Wanneer Lou Barlow plots als een spastische ballerina zijn basgitaar staat te mishandelen onder begeleiding een soortement van spoken word door de immer enthousiaste Eric Gaffney, staan we dan weer allen in verbijstering toe te kijken. Bij Sebadoh is het een intermezzo als een ander.
Bijna onvermijdelijk resulteert die kakafonie in hoogtepunten maar ook dipjes van formaat. Die laatste dekken we al te graag toe met de mantel der liefde, want dit is op en top Sebadoh: nog altijd even tegendraads, onstuimig, chaotisch, woest en bij wijlen een parodie op zichzelf.
Al die willekeurigheid mist zijn effect niet en we worden gewillig meegesleurd in de experimenten en het spontante speelplezier van de drie. Al geldt dit alles minder wanneer Eric Gaffney de lead neemt. Hij is goeddeels verantwoordelijk voor de ontoegankelijke dissonante sound die Sebadoh maakte, en daarna ook weer kraakte. Naar ons bescheiden mening produceerde de groep de betere (lees: coherentere) platen na zijn vertrek in 1993. Ook vanavond zien we de eigenwijze man liever achter het drumstel zitten, want als groep klinkt Sebadoh op z’n best wanneer Barlow leidt. Dat blijkt eens te meer uit de sterke bisronde. Dan krijgen we zowaar afgewerkte songs voorgeschoteld en komt Sebadohs ware klasse eindelijk naar boven. Voor de eerste keer deze avond mondt met Gimme Indie Rock een partijtje spontaan jammen uit in een reeks van fantastische climaxen; de pijnlijk mooie hartenbreker Too Pure doet ons dan weer kippenvel krijgen.
Neen, dit trio heeft beslist niet de meest virtuoze of geniale muzikanten in de gelederen, maar zij behoren wel tot het puurste en authentieke soort dat je kunt krijgen. Dit Sebadoh bezorgde ons een uiterst fijne nostalgietrip en maakte van uw reporter een gelukkig mens: anno 2008 is lo-fi rock nog helemaal levend en wel.
Sebadoh, gezien in de Handelsbeurs op dinsdag 29/04
© 2008 GENTBLOGT VZW
Iets tegen hun kledingstijl? :-) ik loop er iedere dag zo bij… indien nobutterfly me niet zou aankleden.
neen, hoor absoluut niet. ik vond het een grappig zicht, dat wel.