RSSVergeten schrijvers: Lisbeth Aerens-Verwest (2)
Gentblogt pakt uit met zijn eigen literaire lente die meteen het hele jaar doorloopt. De cirkel is intussen helemaal rond, maar de reeks is lang niet uitgeput.
Daniël van Ryssel, lange tijd redacteur van het tijdschrift Yang, is voor ons in zijn uitgebreide archieven gedoken. Hij heeft een reeks mooie stukjes geschreven over literaire figuren die op de achtergrond zijn geraakt, maar ooit een rol van enige betekenis hebben gespeeld.
Lisbeth Aerens-Verwest is de volgende in een rij vergeten schrijvers die weer voor het voetlicht worden gebracht. Daniël selecteerde twee korte fragmenten voor ons.
Il pleut, il pleut toujours, les gouttes tombent, tombent sans cesse.
Les sentiers sont transformés en ruisseaux clairs.
Les moutons et bergers, les vaches et vachers attendent vainement de pouvoir retourner aux champs.
Et les petits enfants, assis aux fenêtres des fermes, regardent l’eau tomber, tomber abondamment et regrettent leur jeux interrompus dans l’herbe molle, sous le ciel devenu gris, immensément gris.
Il pleut, il pleut toujours.
***
Het regent, het regent altijd, de druppels vallen, vallen zonder ophouden.
De paden zijn veranderd in heldere grachten.
De schapen en de herders, de koeien en de koewachters wachten tevergeefs te kunnen terugkeren naar de weiden.
En de kleine kinderen, die achter de vensters van de boerderijen zitten, kijken naar het vallen van het water, het overvloedig vallen en vergeten hun onderbroken spelletjes op het zachte gras, onder de grijs geworden hemel, onmetelijk grijs.
Het regent, het regent altijd.
Le vent gémit dans la plaine. La cloche du soir pleure… Le silence de ma demeure me remplit l’âme de lourdeur…
Le chat, dans mes bras, ronronne de bonheur. Il ne sent que mes doigts qui le caressent, mes doigts qui lui prouvent toute ma tendresse…
Mais il ne peut sentir combien mon cœur est lourd de tristesse et d’ennui !
La cloche du soir pleure… le vent gémit autour de la maison étouffant par ses plaintes mes sanglots et mes pleurs…
Dans mes bras, le chat ronronne de bonheur.
***
De wind kreunt in de vlakte. De avondklok schreit… De stilte van mijn woning vervult mijn ziel met gedruktheid…
De kat, in mijn armen, spint van zaligheid. Ze voelt alleen mijn vingers die haar strelen, mijn vingers die haar al mijn tederheid betonen….
Maar ze kan niet voelen hoe mijn hart bezwaard is door droefheid en verveling!
De avondklok schreit… de wind kreunt rond het huis en verstikt door zijn weeklagen mijn tranen en mijn verdriet…
In mijn armen spint de kat van zaligheid.
© 2008 GENTBLOGT VZW