Gentblogt

Op (be)zoek in het nieuwe gerechtsgebouw

woensdag 14 mei 2008 8u48 | Veerle (tekst), Charles Strijd (beeld) | 10 reacties
Trefwoorden: gerechtsgebouw.

Onlangs moest ik samen met een collega naar de griffie van de Rechtbank van Koophandel. De laatste keer dat ik daar moest zijn, huisden ze nog op de Oude Schaapmarkt, maar nu zitten ook zij in het splinternieuw gerechtsgebouw. Meteen een gelegenheid om eens in die glazen doos te kunnen rondkijken. Wellicht wordt dat allemaal anders ervaren als je een regelmatig bezoeker van het gebouw bent, pakweg als medewerker of als advocaat of misschien zelfs als beklaagde, maar wij kwamen daar als kersvers bezoeker toe met de onbevangen blik van een onschuldig kind.

Eerste opdracht: vind de ingang van de parking (we gingen er gemakshalve van uit dat in een nieuw gebouw wel een bezoekersparking zou zijn). Na wat rondrijden, vinden we die nog redelijk gemakkelijk, hoewel de signalisatie heel wat beter kan. Er staat één enkel bordje, maar eigenlijk rij je al de inrit op vooraleer je het echt ziet. Iets verder zien we twee slagbomen. De linker is gesloten, de rechter staat open. Aha, rechts houden dus, want daar ergens zien we een A4-blaadje met de boodschap “gratis parking voor bezoekers”. Tegelijk zien we een bord met “Bezoekersparking. 125 plaatsen vrij” (het cijfer staat op een elektronisch bord). We hebben geluk, er is blijkbaar nog ruim plaats. We rijden verder en zien de auto voor ons ergens rechts afslaan. Ergens. Wij rijden bijna de fietsenstalling in. Oeps, te vroeg. We vinden de juiste doorgang. Op de parkeerverdieping is het donker, alleen hier en daar brandt een zwak licht. Op precies hetzelfde moment vragen we ons af of men de kosten wil drukken door te bezuinigen op de verlichting van de parkeergarage. In het donker zoeken we een parkeerplaats. Waar zijn die 125 vrije plaatsen? Misschien is er nog een verdieping. We rijden verder en komen weer bij de uitgang. We moeten naar rechts maar dat lukt niet in één keer. In het midden staat een pilaar de boel te ondersteunen en te beletten dat grotere auto’s in één beweging naar rechts kunnen draaien. Tijdens onze speurtocht naar de 125 goed verstopte parkeerplaatsen staan we plots weer op straat. Weer de hele toer gedaan (de Opgeëistenlaan is een straat met een middenberm, en je bent telkens verplicht om tot aan de kruispunten te rijden om te kunnen draaien) en weer de parking in. Iemand heeft inmiddels een lichtschakelaar gevonden en nu zien we tenminste het schaarse vrije gaatje. Oef. Geparkeerd. Zover zijn we al.
Met de trap naar boven, naar de hoofdingang. We komen in een grote open betonnen ruimte, de ‘salle des pas perdus’. Ik vind dat zo’n mooie uitdrukking. Op het eerste gezicht zien we geen bordjes die ons de weg wijzen, maar wel een grote balie in het midden. Een vriendelijke dame legt ons de weg uit: door die deur daar kom je in de gang, en dan naar links de lift nemen tot de eerste verdieping en daar dan weer naar links. Euhm, juist. We zien vooral een grote glazen wand, onderverdeeld door profielen. Ramen en deuren zien er dus eender uit. Aha, daar is een deur en dan staan we op de gang. Nu de lift nog. We lopen er bijna voorbij, want ook de beide liften zijn volledig doorzichtig. De voordelen van een transparant gebouw zeker? Enfin, we vinden met gemak waar we moeten zijn en we doen wat we daar moeten doen.

We gaan terug naar de lift en bedenken dat we evengoed naar -1 kunnen om vandaar naar de parking door te steken. Dachten we. Mis poes. De deur waarvan we vermoeden dat die uitkomt in de parking, dient enkel als nooduitgang. We moeten weer de hele weg terug via de hoofdingang. Bij het buitenrijden sluit de slagboom vlak achter de wagen voor ons. Oei, wat nu? Die slagbomen waren daarstraks toch altijd open? We hebben toch nergens een ticket moeten nemen? De auto’s achter ons rijden gewoon door de ingang naar buiten. Er zit niet veel anders op dan hetzelfde te doen, maar veilig is toch anders. Hoewel, nu konden we in één keer naar rechts afslaan. Zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel. We rijden weer naar buiten en vandaar naar het werk.

Volgende week moeten we nog eens komen. Ik durf wedden dat het al veel vlotter zal gaan (misschien vinden we wel die 125 geheime parkeerplaatsen).

En ja, ik heb ze gezien: de groene bureaulampjes! In veel Engelse films en series (genre Judge John Deed) maken die dikwijls deel uit van het decor in statige bureaus en bibliotheken, en eigenlijk vind ik die niet mooi. Hier ten huize maken we er inmiddels een sport van om te kijken of er in een interieur geen groene lampjes te zien zijn. En op verschillende foto’s en tv-beelden had ik al gemerkt dat ze ook overal in het nieuwe gerechtsgebouw geplaatst zijn. En nu heb ik ze in het echt gezien. En neen, dat niemand het waagt om mij ooit zo’n lamp cadeau te doen.

© 2008 GENTBLOGT VZW