Gentblogt

Arsenal jaagt tropische storm door de Handelsbeurs

donderdag 15 mei 2008 17u02 | josie (tekst), Jeronimo (beeld) | 4 reacties
Trefwoorden: Arsenal, bespreking, concert, Handelsbeurs, Muziek, optreden.

Het lijkt wel of Arsenal een patent heeft op de soundtrack bij mooi weer. De zwoele temperaturen van de afgelopen dagen bleken dan ook ideaal voor het op repeat zetten van het duo’s nieuwste worp, Lotuk.
Het gaat duidelijk goed met Arsenal, de spanningen en ruzies tussen bezielers John Roan en Hendrik Willemyns resulteerden gelukkig niet in een split, maar in een knappe, typsiche Arsenal plaat en in een reeks uitverkochte concerten; eerst de AB, gisterenavond ook de Handelsbeurs.

Toen ik doorweekt na een tropisch onweer om acht uur in de zaal toekwamen, was er van dat uitverkochte weinig te merken. Zaten de mensen nog vast door de treinproblemen van die namiddag of hadden ze geen zin het onweer te trotseren? Langzamerhand druppelde de zaal echter toch vol, Gent had ‘zijn’ groep gemist, zo veel was duidelijk.

Eerst moesten we echter nog even het voorprogramma door, onder de vorm van de Nederlandse hiphoppers Pete Philly & Perquisite.

Voorzien van atypische hiphopinstrumenten (bas, cello, piano) en een molenwiekende en overenthousiaste zanger probeerden ze het Gents publiek enkele hiphopprincipes bij te brengen, met matig succes.
De groep mocht maar liefst 35 minuten volspelen, wat ze dan ook deden. Mij deed het eerlijk gezegd vrij weinig, al kon ik de cello- en basstukjes wel smaken.

En dan was het nog een kwartiertje wachten op Arsenal. Ondertussen schoven we nog op zoek naar het perfecte plekje nog een meter naar voren, en waren daarbij niet de enigen; ondertussen stroomde het volk massaal toe. Zoals te verwachten een vrij vrouwelijk publiek, met zowel studentes als dertigers.

Na de intro (Denikemba) kwam de groep dan, meteen onthaald door applaus en gejoel, op en zette Estupendo in, het aanstekelijke openingsnummer van de nieuwe plaat. Deze thuismatch leek al bij voorbaat gewonnen, de mensen gingen door het dak voor er een noot gespeeld werd, en John Roan en Leonie Gysel hadden er ook duidelijk zin in. Beiden zijn trouwens nog gegroeid qua charisma en podiumpresence sinds hun laatste doortocht in Gent en kregen dansend en lachend moeiteloos de ganse zaal op hun hand.

Na Selvagem, een ander nieuw nummer, werd meteen prijsbeest Switch (van de vorige cd Outsides) in de zaal gezwierd, met Leonie in een glansrol. Onmogelijk om hierbij de voeten stil te houden, al zat het net iets te vroeg in de set om echt een uitbarsting te veroorzaken.

Toen The Coming werd ingezet speurde ik de coulissen af op zoek naar Gabriël Rios, die dit nummer op plaat heeft ingezongen en tijdens de vorige tournee regelmatig kwam meedoen. Helaas helaas, geen Rios, een gemis. We wisten echter op voorhand dat Arsenal die avond op zijn minst één gast bijhad, en niet de minste, Amerikaan Shawn Smith, die onder luid applaus op het podium werd geroepen. Een grappig figuur, met zijn indrukwekkende omvang, lange zwarte haar en witte hoedje, die echter wel iets toevoegde aan de muziek en zijn nummer Lotuk doorleefd zong. Al is het vrij grappig om zo’n rocker te zien dansen achter zijn micro.

Een eerste hoogtepunt, maar zeker niet het laatste van die avond. Er stonden immers nog een heel aantal prijsbeesten op stal, zoals oudje Longee, waarbij Leonie de schouderbandjes van haar wit zomerjurkje naar beneden danste en de hele zaal vlotjes meedeed. Wel had ik de indruk dat het geluid ondertussen een streepje luider was gezet, waardoor de details van de klank een beetje verloren gingen in een soep, op de zang na.

Na Egun, een nieuw nummer waarbij ik hoopte op een gastoptreden van de Braziliaanse Mario Vitalino Dos Santos, maar tevergeefs, geen verdere gastoptredens vandaag, was iedereen aan een afkoelmoment toe, dat kregen we onder de vorm van het bloedmooie Either, nu nog breekbaarder gebracht in een versie van enkel gitaar en dan het duet tussen Leonie en John. Kippenvel!

Het zweet kreeg echter geen tijd om verder op te drogen, want het ging meteen weer up tempo met Not a man en Personne ne bouge!. De sfeer zat er ondertussen dik in, en de hele zaal stond eigenlijk constant te bewegen, zowel op als voor het podium. Het publiek was gekomen om te feesten, en Arsenal speelde de perfecte gastheer van een exotisch feestje.

Ondertussen was de groep al bijna een uur aan het spelen, en kregen we nog Turn me loose en Saudade, waarbij het dak er finaal afging, de perfecte afsluiter van een zalig optreden. Maar geen definitieve afsluiter, het gejoel om bisnummers weerklonk zo luid dat Arsenal ons niet te lang liet wachten en Shawn Smith opnieuw zijn opwachting mocht maken voor de verrassing van de avond; een eigen nummer, het bloedmooie The day brings (van Brad) of ook wel de enige hit die de man in onze contreien heeft gescoord. Mooi!
Daarna sloeg de sfeer van een ballad radicaal om naar tropische dansmuziek met rocktintjes en werd er nog een blik Oyebo Soul opengetrokken, met het groovy Mr Doorman en A Volta, waarbij volgens mij zelfs de stijfste hark zijn onderlichaam niet meer in bedwang kon houden. Mijn voeten en rug schreeuwen intussen om rust, het zweet plakte aan mijn lijf, en de groep nam opnieuw afscheid van een hongerig publiek. Dat publiek besliste dat het nog niet genoeg was, en zo kregen we nog een tweede bisronde in de vorm van een herhaling van het stomende Switch. En toen was het sprookje helaas echt uit.

Arsenal, op 14 mei gezien in de Handelsbeurs

© 2008 GENTBLOGT VZW