RSSVrijspraak Hof van Assisen Gent
Marie-Louise Van der Meersche, de 79-jarige vrouw uit Wichelen die beschuldigd werd van doodslag eind 2005 op haar 80-jarige echtgenoot Frans Van Driessche, en deze week diende te verschijnen voor het Hof van Assisen te Gent, werd vrijgesproken. Het Openbaar Ministerie had voordien een milde straf gevorderd. De stelling van de beschuldigde was dat zij handelde uit wettige zelfverdediging.
© 2008 GENTBLOGT VZW
wat mij vooral doet schrikken is, zoals gisteren avond op de nieuws te horen, de buren zeer goed wisten wat er aan de hand was en toch, ze hebben braaf gezwegen, weggekeken! Dat het überhaupt tot deze vreselijke daad is gekomen is ook het grote “verdienst” van de buren! Zij hebben mevrouw Van der Meersche in de steek gelaten, en zoals te lezen valt, jarenlang!
Voor dit soort buren moet je echt benauwd krijgen!
Of hebben de buren weggekeken omdat het slechts “huiselijk” geweld was? Na het motto: Trek ik me niets van aan!
Deze daad had niet MOETEN gebeuren! Deze daad gebeurde omdat iedereen gezwegen heeft in plaats van hulp te verlenen, de politie te bellen!
Als er hier één schuldige is, dan is het wel die man zelf zeker? En wat die verantwoordelijkheid van de buren betreft, dat is voer voor discussie. Hoe vaak en hoe luid moeten de buren tekeer gaan vooraleer je belt? Trouwens, je kan iemand ook gewoon heel erg jennen en uitdagen terwijl je niet eens hoeft te roepen…
dan had je wel eens naar het onthutsende gesprek van de onmiddellijke buren moeten luisteren, Els-die-andere. Uiteraard blijft de dader de dader, geen bezwaar. Maar je kunt me niet vertellen dat nooit een kans was om in te grijpen. Volgens hun eigen woorden hebben de buren dit alles jarenlang gehoord en wisten zeer precies wat er in die huis aan de hand was. Men had zelf “medelijden” met “Wiske”. Ook haar familie heeft niets gedaan.
ben blij voor die dame, hopelijk kan ze het nu wat van zich afzetten en eindelijk wat van t leven genieten
ik wens die mevrouw, voor de jaren die ze nog heeft, echt veel geluk.(alhoewel, ik denk heus niet dat ze nu blij is) hopelijk zal de familie nu wel over de vloer willen komen. zullen haar buren nu wel eens vragen of ze iets nodig heeft.
die sociale bewogenheid, en desnoods controle, is er steeds minder en minder. ik vel geen oordeel, ik stel het alleen vast.
je mag een maand ziek zijn, niet buiten kunnen, pas als je begint te stinken, bellen ze de politie.
het is niet ver, gewoon een paar huizen. als iedereen nu eens wat meer naar zijn buren zou kijken!
pas op, ik heb nog iemand gevonden van goed dertig, die op zijn sokken van de trap gevallen was. afspraak gemist, gaan kijken. meer moet dat niet zijn.
bv.recht over ons wonen zes doven, drie koppels. twee koppeltjes komen naar huis. sleutel vergeten. bonken op de deur, niets hielp want dat ander paartje was, eindelijk alleen, turnoefeningen aan het doen. ik zag dat, heb natuurlijk een tijdje gewacht, maar dan via mijn vrouw een slotenmaker gebeld. iedereen gelukkig.
chin. gebarentaal is totaal verschillend van vlaamse, heb ik kunnen ondervinden, tijdens het etentje met hun samen: ze lagen plat van het lachen. ik moet er een hoop vuile praat uitgeslagen hebben. het gebaar “deur open” is jawel….
Ik heb niets tegen de vrijspraak van die mevrouw. Maar waarom moest deze terreur JAREN duren. Kon er dan écht niemand ingrijpen: buren, familie… Kan er na afloop van deze zaak iemand “gelukkig” zijn ?
neen, en ik hoop dat er veel met schuldgevoelens blijven zitten. misschien trekt men er dan lessen uit.
het is cru gesteld, maar ik word daar niet goed van.
Tjah… is het al niet altijd zo geweest dat men zich het liefst zo min mogelijk bemoeit met wat er bij de buren gebeurt? Ten hoogste zou men, onder voorwaarde van strikt anoniem te mogen blijven, de politie opbellen.
b-west: …Ten hoogste zou men, onder voorwaarde van strikt anoniem te mogen blijven, de politie opbellen.
Anoniem blijven…? De naam van de mondige beller wordt genoteerd in het strafdossier en is ter inzage van de advocaat van de verdediging.
Enkele jaren geleden wordt ik ‘s nachts gewekt door geluid op de donkere parking rechtover de deur.
Twee figuren morrelen aan de deur van een Volvo.
Na een telefoontje naar de politie komt na luttele minuten een politiewagen met flikkerende lichten de straat ingedraaid. Twee agenten springen uit de wagen en bellen bij mij aan om te vragen waar de inbrekers zich schuil houden. Op mijn aangeven steken zij de straat over en betrappen de dieven op heterdaad.
Het waren twee Franssprekende brusselaars. Hun moto stond verder in de straat geparkeerd met de bedoeling dat een er van met de Volvo aan de haal zou gaan.
Bij de buren stak niemand het licht aan.
‘s Anderendaags bleek dat velen toch het gebeuren vanachter de gordijnen hadden gevolgd.
Op vraag van de politie moest ik beide boeven komen identificeren in het plaatselijk commissariaat.
Let maar op, zeiden de buren, dat zij in de komende dagen geen wraak komen nemen nu ze U weten wonen.
Slot: de twee werden onmiddellijk vrijgelaten omdat zij (nog) geen strafbaar feit hadden gepleegd. Hun namen stonden nochtans als bekend bij het gerecht…
anoniem bellen bestaat niet meer: ze vinden altijd je adres, of je zou uit zo’n kotteke moeten bellen, maar die zijn er bijna niet meer.
zijn die kerels nog aan je deur geweest?
mijn gezicht is eens bijgetimmerd geweest omdat ik tussen een koppel sprong. ze lagen nadien in de kliniek, zij door hem, hij door mij.
soms, als ik eens in hamme ben tracteert die pipo mij op een pint. ze zijn gescheiden, gelukkig hertrouwd.
had ik toen die meppen niet ontvangen, zat hij nu nog altijd vast. en dat weet hij.
ik denk dat daar het probleem zit: men steekt zijn nek niet meer uit. nu, ik verlies liever een vriendschap(?) dan iets door de vingers te zien dat niet kan.
het is een weerkerend gegeven: men wist het, maar deed niets.
ik zeg tegen vriend A. dat hij aan het ontsporen is. wil hij nadien niet meer praten, het zij zo.
wil iemand morgen tegen mij dat zeggen, ik ben hem, haar, daar dankbaar voor. ik doe er nog mee wat ik wil, maar denk toch eens na. soms helpt dat, soms niet, maar de boodschap was er wel.
meestal is het zo dat mensen juist die opmerkingen of tekens nodig hebben, er eigentlijk op wachten. maar als we allemaal onze kop in het zand steken?