Gent Jazz – 19/07: Funky grooves
Gisteren begon de avond relatief rustig op Gent Jazz, ik kon zo maar doorlopen aan de kassa. Was het de eerste dag van de Gentse Feesten? Was het het programma? Of had het publiek wat meer tijd nodig om op te komen dagen? Misschien werden ze ergens opgehouden in het centrum? Later op de avond leek het wel mee te vallen.
Voor het podium stonden slechts een drietal rijen bij de start van het eerste optreden. Als winnaar van Jong Jazz Talent van vorig jaar mocht Brazzaville de avond inzetten. De jongens lieten het echter niet aan hun hart komen en zetten sterk in met veel blazers, wat ik persoonlijk wel kan appreciëren. Het zal wel geen toeval zijn dat Vincent Brijs, de baritonsaxofonist van de groep, de meeste nummers schrijft. Maar dit betekent allesbehalve dat de andere instrumenten naar de achtergrond verdwijnen. Tijdens nummers als The way it is komt de gitaar op de voorgrond met een mooie solo. Er zijn duidelijk raakvlakken met rock, waardoor het ook voor een jazzleek als ondergetekende vlot in het gehoor klinkt. En aan het publiek te merken was ik niet de enige die er zo over dacht. Brazzaville heeft zeker de verdienste dat ze er in slaagden om het volk toch naar de concerttent te lokken. Wie er al geweest is, weet dat de verlokkingen van het terras groot zijn, zeker als de zon door de wolken durft piepen, zoals gisteren op zeldzame momenten.
Marcus Miller is een naam die niet meteen een belletje bij me deed rinkelen. Nochtans heeft hij aan talrijke cd’s meegewerkt als producer, muzikant, componist,… Een echte duizendpoot. Van Stevie Wonder tot Miles Davis, voor elk wat wils dus. Zijn set sprak me echter maar met mate aan. Dj Logic achter de draaitafel deed wat hij moest doen, de bass was indrukwekkend,… Goede muzikanten, swingende funk, maar de vonk was er gewoon niet. Spreek me gerust tegen, want ik merkte dat het publiek het best wel kon smaken.
Ik maak een uitzondering voor When I’ll fall in love op sax of klarinet. Of beide, maar wat had Marcus Miller vast? Mijn gezelschap kon er alvast niet aan uit, dus help ons uit ons lijden. Marcus Miller mocht een bis brengen, het publiek mocht kiezen en het werd het nummer dat hij voor Miles Davis in de jaren 80 schreef, toen een deel van het publiek, althans volgens Marcus Miller nog niet geboren was. Had ik al gezegd dat hij bijzonder sympathiek is? Zonder problemen zet hij zijn muzikanten op de voorgrond.
De muzikale familie The Neville Brothers kon niet meteen de grote toeloop veroorzaken die we de voorbije avonden bij Gent Jazz gekend hebben. Hun bekendste en meest succesvolle muzikale wapenfeit dateert al van 1989 met het album Yellow Moon. Maar dit bederfde de sfeer allerminst.
De vier broers en hun muzikanten hadden er duidelijk zin in. “Dat gaat hier de pan uit swingen”, zei mijn buurvrouw en gelijk kreeg ze. De stemmen van de broers klonken vertrouwd in de oren. Net als de nummers die ze brachten. Fever was de start van een reeks bekende nummers zoals het wondermooie A change is gonna come dat ook in de film Ali gebruikt werd. Een ontroerend moment. Heeft u ooit Ain’t no sunshine in een reggaekleedje gehoord? Als u er gisteren bij was op Gent Jazz wel en u zal het met mij eens zijn dat het anders grijsgecoverde lied verrassend fris in de oren klonk. Uiteraard konden The Neville Brothers ook putten uit hun eigen rijkgevulde repertoire. Vermoedelijk was de meest gestelde vraag voor niet-kenners van The Neville Brothers: “is dit ook van hen of is het een cover?” Na gisteren zijn de broers geen onbekende meer.
—
Brazzaville
Vincent Brijs (baritonsaxofoon), Andrew Claes (tenorsaxofoon), Nicolas Rombouts (bas), Jan Willems (keyboards), Geert Hellings (gitaar), Maarten Moesen (drums)
Marcus Miller with Special Guest DJ Logic
Marcus Miller (basgitaar, basklarinet), Alex Han (saxofoon), Fédérico Gonzales Pena (keyboards), Jason “JT” Thomas (drums), DJ Logic (turntables)
The Neville Brothers
Art Neville (toetsen, zang), Charles Neville (saxofoon, fluit), Cyril Neville (zang), Aaron Neville (zang)
—
Gent Jazz Festival, van 17 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets: in voorverkoop betaalt u 27 euro voor een dagticket of 68 euro voor een driedagenpas.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Geweldig grappig om te horen en te zien dat zo’n “beer van een vent” (Aaron Neville, de zanger) zo’n angeliek knapenkoorstemmetje kan produceren!
“op sax of klarinet”: volgens mij was het een basklarinet!
Na wat rondgeslenterd te hebben op de Kouter ( de markt stelde heel weinig voor ) was het tijd om een bezoekje te brengen aan Gentjazz. Brazaville niet gezien, wel Marcus Miller. Ex-bandlid van de Miles Davis-group. Virtuoos op de slapping bass en sterk openend met “Blast”. Daarna werd het toch wat minder, te veel spielerei, te veel vraag-en antwoordmuziekjes met het “kijk eens wat ik allemaal kan-syndroom “. De klank was uitstekend en het swingde idd naar behoren. Maar echt beklijven, neen. Het “rare” instrument was trouwens een Buffet basklarinet. Daarna was het de beurt aan de Neville Bros. Zanger Aaron, met armen als boomstronken en een kop die iets weg had van Mr Proper, is veruit de bekendste van de broers. Hij won indertijd nog een Grammy met “Tell it like it is”. Dat de man ook al heel wat tegenslagen te verwerken kreeg ( zijn huis werd tijdens de Katrina-storm verwoest ) was er aan te horen, SOUL ladies and gentlemen. Great gig, de afwezigen hadden ongelijk.
Patricia,
Indien je Marcus Miller nog niet kent (kende)en ook geen basklarinet, kan je misschien beter het artikel de volgende keer door iemand anders laten schrijven. Het is al lang geleden dat ik nog zo onder de indruk was van een optreden: wat een energie, wat een klasse. Om je even te helpen: “het nummer dat hij voor Miles Davis in de jaren 80 schreef” noemt Tutu. Misschien moet je de CD maar eens beluisteren. En nog even een laatste tip: indien het er uit ziet als een koe; het kan loeien als een koe en je kan het melken als een koe dan is het meestal ook een koe… of wanneer het publiek in lichterlaaie staat is het waarschijnlijk een fantastisch optreden
tot Jazz Gent’s
Geert jong, er is zoveel verkeerd aan uw reactie, dat ik er niet eens op ga reageren.