Gentblogt

Raymond pakt Sint-Jacobs in

zondag 20 juli 2008 12u20 | Tom Van Steenbrugge (tekst), Bart Haeve (beeld) | 6 reacties
Trefwoorden: Bij-Sint-Jacobs, Raymond van het Groenewoud.

Wanneer Raymond in de schaduw van de St-Jacobskerk verschijnt, krijgt het plein altijd zo iets uitbundig-sacraals over zich. Toen zijn silhouet gisteren tijdens de linecheck op het grote rode doek verscheen (en wie kan er ooit twijfelen aan zijn typische contouren), waren sommigen al niet te houden. Een paar miezerige regendruppels, niet meer dan een poging tot, zouden daar niets aan veranderen. Redelijk stipt om een paar minuten na één vloog het gordijn dan open, om nog stipter om drie uur weer te sluiten – ja, het zijn geen wilde Groenewoudsessies meer tot het ochtendgloren. Maar wat wil je, we moeten allemaal nog wat energie sparen voor de rest van de Feesten.

Zelfverzekerd vloog ouwe getrouwe Raymond uit de startblokken met “Hoe zie ik er uit?” Zeer goed, dank u voor uzelf. Enige zelfrelativering is hem niet vreemd, getuige ook het recente “Komaan met dat lijf”. En wanneer hij de zinsnede “Wanneer het minder goed gaat” uit “Je veux l’amour” declameerde, schuifelde hij vooruit op het podium als een honderdjarige. Overigens zelden een volgelopen plein zo collectief horen schreeuwen om een beetje liefde. Nu, niet direct, niet subiet, niet seffens, niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite, heute godverdomme. Het zijn onzachte tijden voor hongerige harten, maar die werden gisteren dan weer meteen gevoed met het volgende nummer “Kip aan’t spit”. Van een overgang gesproken.

Een tikkeltje solidariteit en engagement is ook nooit veraf (“L’étranger c’est mon ami”), en dit keer kon er zelfs een knipoog annex smeekbede naar de Heer zelf vanaf, toen “Vlaanderen Boven” aangeheven werd. Of hij nu naar de Almachtige zelf of naar koning Albert knipoogde weet ik niet, feit is dat deze laatste het straks wel mag komen uitleggen op tv. Wij gaan intussen wel mosselen-friet eten.

Verdere memorabele momenten zijn natuurlijk het intieme moment bij “Twee meisjes” en het collectieve delirium tijdens de knotsgekke gospel “Liefde voor muziek”. Of anders het “Meisjes” dat meegekeeld werd tot aan de Vlasmarkt (vooral door jongens en oudere dames had ik de indruk), en de oerklassieker “Maria, Maria, ik hou van jou”. Voor jou sta ik hu-uren hi-in de kou, voegen we daar sinds jaar en dag volautomatisch aan toe. De wachttemperaturen waren gisteren inderdaad wel aan de krappe kant, maar een levendige Raymond Van Het Groenewoud warmde de zielen probleemloos op.

Het plein stond dan ook afgeladen vol, had er een tweede en een derde balkon boven gekund, dat was ongetwijfeld ook volgelopen. Voor zij die er te laat bij waren: volgende keer vroeger opstaan, of iets minder lang bij de cocktails blijven hangen. Neem deze tip van een ervaringsdeskundige maar aan, anders moet je daar zélf nog staan zingen van “Foei, foei, foei en we hebben weer gedronken…”

Of hij nu de Feesten opent of afsluit, het volk op ‘Bij St-Jacobs’ draagt Raymond altijd op de handen. Hij leek er zelfs even zo de kluts van kwijt dat hij het nog eens moest vragen: “Hoevéél dagen nog??” Nog negen. En nu de zon nog. En de koning mag straks zeggen wat hij wil.

© 2008 GENTBLOGT VZW