Gent Jazz - 20/07: 1-2-3-4 Piano

Gent Jazz – 20/07: 1-2-3-4 Piano

maandag 21 juli 2008 21u08 | patricia (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | 1 reactie
Trefwoorden: festival, Gent Jazz Festival, jazz, Muziek.

De laatste dag alweer. Het is bijna niet te geloven. Vier concerten kregen we voorgeschoteld, de rode draad leek moeilijk te vinden. Om halfvijf al gaven we present voor Dez Mona. Gevoelige materie binnen de Gentblogt redactie, ik was dus benieuwd. De groep wordt geprezen om haar gevoel voor drama en dat is meteen een understatement van formaat. De stem van Gregory Frateur kent haar gelijke niet en is de oorzaak van de onoverkomelijke meningsverschillen tussen voor- en tegenstanders. Geloof me, een tussenweg is er niet. Zijn lichtblauwe kostuum stak fel af tussen de sfeer die ze opriepen. Achter de torentjes van de Bijloke site schuilen ook donkere verhalen moet u maar denken. Dez Mona is hiervan de ideale vertolker. Ik luisterde meer dan geboeid naar de verhalen uit dit griezelig universum. Dez Mona bewandelt de dunne grens tussen weltschmerz en kitsch, een andere vergelijking vind ik niet meteen. De gospelinvloeden werden versterkt door de jonge vrouwen van het Go_Tell Choir. “They say the devil is in my soul, but I feel good”, zong Frateur en niemand die hem ongelijk zou durven geven. De zon stak schril af bij het verlaten van de concerttent.

Gabriel Rios kan rekenen op een schare fans, zijn smoeltje zal daar wel voor iets tussen zitten zegt mijn slechte kant dan. Maar al mijn vooroordelen smolten als sneeuw voor de zon toen hij de set bijna a cappella inzette, bijna omdat Jef Neve de snaren van de piano al voorzichtig beroerde. Ook Kobe Proesmans liet al snel van zich horen. Gabriel Rios haalde zijn gitaar boven voor Voodoo Child, weliswaar in een “gekuiste” versie, maar zo mooi. Ook Angelhead passeerde de revue, ontdaan van alle franjes. Verder veel Spaanse songs en ik vind dat hij dat meer zou moeten doen. Het werd echter geen set uitsluitend opgebouwd rond de sympathieke Puertoricaanse Belg. De toverkunsten van Jef Neve kunnen moeilijk verborgen blijven. “When he gets like that, we just have to stand back”, sprak Rios. Persoonlijk vond ik dat Jef Neve te fel met zijn rug naar het publiek zat. Misschien was deze opstelling beter om met de andere twee artiesten te communiceren maar bij de indrukwekkende pianosolo was het zeker spijtig om enkel zijn rug te zien. Gelukkig waren er de grote schermen. Het applaus sprak boekdelen. Het is een formule die werkt omdat drie rasmuzikanten elkaar gevonden hebben en er duidelijk zin in hebben. Gelukkig zijn er plannen om dit nog even verder te zetten. Dus als u dit najaar de kans krijgt om ze alsnog aan het werk te zien, grijp ze.

CocoRosie moet zowat de meest verrassende naam op de programmatie van Bertrand Flamang zijn. Ik zag ze gisteren voor de derde keer aan het werk en ik denk dat iedereen het met me eens is dat hij misschien een gedurfde keuze heeft gemaakt, maar zeker de juiste. De zusjes Cassidy zijn zowat het tegenovergestelde van Dez Mona, hun wereldje wordt bevolkt door allerlei rare personages, maar ondanks het wrange kantje fladderen ze als sprookjesnimfen door hun universum. De muziek klinkt vaak naiÃ«f en simpel maar de zusjes Cassidy weten heel goed wat ze doen. Voor de gelegenheid hadden ze Gael Rakotondrabe meegebracht, een pianist die ook op het Jazzfestival van Montreal op de affiche stond. De set opende met klassieke piano op een achtergrond van videobeelden door de zusjes geselecteerd. Wow, ze passen zich aan het publiek aan, dacht ik nog even. Maar al snel haalden ze me uit mijn droom. Gelukkig maar, want CocoRosie laat zich niet in een hokje drummen. Sierra had zich Minnie Mouse-oren aangemeten, Bianca verdenk ik er van een indiaan te zijn. Hun lichtgevende make-up gaf een bevreemdend effect en ik ben dan ook heel benieuwd om te zien hoe Bruno dit aangepakt heeft. De muziek was meeslepend, de beklijvende operastem van Sierra, de beatbox, de samenzang bij life is like a rollercoaster… Ik waande me zelfs even op 10 Days off toen de beats de tent deden daveren. Woorden schieten te kort, dit moet je gewoon meegemaakt hebben. Het publiek kreeg zijn tweede bis, zelfs nadat de lichten al weer aangestoken waren. De komende jaren zouden ze nog een keer terugkomen naar Gent, maar ze zijn niet de enige Amerikaanse artiest die dit onlangs beloofd heeft, afwachten dus.

Zoals het een jazzfestival past, werd het festival op de Bijlokesite afgesloten met een jazzconcert. ADHD jazz, punk jazz, death jazz, het zijn de woorden van de presentator Wilfried Haesen die acht dagen lang de bezoekers naar de dranktent, de eetstanden of EHBO verwees. Deze groep uit Japan zag ik spijtig genoeg over het hoofd bij mijn aankondiging. Gelukkig hebben wij aandachtige lezers en bleef ik na CocoRosie luisteren naar Soil & Pimp sessions. Eerder speelden ze de AB plat. Dit lukte hen niet meteen op Gent Jazz. De site was reeds grotendeels leeggelopen. Op de vlucht voor de Japanners? Of onderweg naar het vuurwerk?

De piano was duidelijk de constante op het podium op de slotdag. Voor het slotconcert was die verhuisd naar de andere kant en zat de pianist wat meer op de achtergrond. Testen ze bij Gent Jazz op epo? De vraag kwam spontaan in me op. Deze mannen gaven er een lap op, jazz in de hoogste versnelling en een stevig antigif voor al wie jazz zou durven associÃ«ren met oude mensen of knikkebollende muziek. Toen de frontman in het Japans begon te spreken, leek het even Lost in Translation. Het was slechts een kort rustmoment tussen alweer een stevige geluidsmuur. Soms had ik de indruk dat hij teveel probeerde om het publiek mee te krijgen. En net toen ik dacht dat de volledige set opgebouwd was uit stevige kost, verrasten ze me met een rustig nummer. Ik kreeg bijna kippenvel. Soil & Pimp Sessions deed het licht uit in de concerttent. Nu is het aftellen naar volgend jaar. Wie ondertussen zijn portie jazz wil kan tijdens de feesten terecht bij Jong Jazz Talent op het Gouden Leeuwplein en natuurlijk ook altijd bij Gentblogt.

—

Dez Mona & GO_TELL
Gregory Frateur (zang), Nicolas Rombouts (contrabas), Bram Weijters (piano), Roel Van Camp (accordeon), Steven Cassiers (drum), GO_TELL (zang)

Gabriel Rios feat. Jef Neve & Kobe Proesmans
Gabriel Rios (zang, gitaar), Jef Neve (piano), Kobe Proesmans (percussie)

CocoRosie
Sierra Casady (vocals, gitaar, harp, toetsen), Bianca Casady (vocals, percussie, speelgoedinstrumenten), Gael Rakotondrabe (piano, toetsen, synthesizers)) Tez (beatbox)