RSSPuppetbuskers 2008 op zondag 20 juli in het EFTC
Vanmiddag waren wij vanzelfsprekend weer present in het EFTC. Als opener werden we vergast op de traditionele Punch and Judy van professor Robanti – waarover San reeds schreef – die de hele binnenkoer op zijn hand kreeg. Helaas was het reeds zijn laatste speeldag.
Eveneens uit Engeland kwam Yalla Theatre, de eerste voorstelling in het kader van Jong Talent. Het zijn studenten van de Central School of Speech and Drama aan de University of Londen. Jawel, in Engeland kan je een mastersgraad als poppenspeler behalen.
Transitions vertelt het verhaal van een man die vrouw en kind achterlaat om overzee een beter leven te zoeken en er geconfronteerd wordt met alle problemen van de immigrant: de administratieve mallemolen bij de immigratiediensten, de huisvesting (belandt in een piepklein kamertje waar hij kan draaien noch keren en waar hij na een tijd ook weer op straat vliegt), de zoektocht naar werk, het gemis van zijn geliefden en vooral, zal het hem lukken om ze ooit terug te zien?
Het is een woordloze, heel poëtische voorstelling met een combinatie van – vooral – mime en poppen. Ik vond het mooi maar rondom mij hoorde ik ook echo’s dat het wat langdradig bevonden werd. Ik zou zeggen, kom vooral zelf kijken.
Nog te zien op dinsdag 22/7 om 16.30 u. (EFTC)
Om eerlijk te zijn, over Tok Tok Miauw van Theater Hutsepot, die we zaterdag reeds zagen met Ginder, weet ik niet veel wat geschreven. Het is een stuk over een kip en een poes en over eieren en over picknicken, maar wat nu precies de story is, dat heb ik niet goed begrepen.
Het zal wellicht wel komen doordat het kind in mij soms al ver weg zit, want het was een productie gericht op kleuters. Het was wel een verzorgd decor, met zwarte achtergrond en daarmee contrasterend warm oranje en geel en groen. Ook de menselijke pop – dezelfde als in Ginder – vond ik heel mooi. Als er lezers met kleine kinderen deze voorstelling ook gezien hebben, laat eens weten in de commentaren wat jullie kinderen ervan vonden (mijn tieners zijn daarvoor geen referentie).
Sinds Mikropodium (Hongarije) in 1997 de Luk Vincentprijs won, is die naam mij altijd bijgebleven. U weet hoe dat gaat met het menselijk geheugen, de voorstelling zelf was ik vergeten, maar niet dat ik het heel mooi vond. Ik was dan ook heel blij dat ik gisteren Stop nog eens opnieuw kon bekijken. En mijn herinnering heeft mij niet bedrogen.
Op een ‘mikropodium’ van enkele vierkante decimeters laat hij in losse stukjes verschillende figuurtjes bewegen of dansen: vissen, een zeemeermin, een clown, een ballerina, heel eenvoudige dingetjes, maar hij doet dat met zo’n fijne en unieke manipulatie, ondersteund door klassieke muziek, dat je van het begin tot het einde geboeid zit te kijken. En toen hij zijn ballerina op de handen van het publiek liet dansen, was ik helemaal ontroerd. Zo mooi. Als u dus de komende dagen in de stad bent, en u vindt het kleine theatertje van Mikropodium, blijf vooral staan en laat u meeslepen door de poëtische manipulatie.
Nog te zien op op dinsdag 22/7 om 15 u. (EFTC) en om 17 u. (Vredeshuis), op woensdag 23/7 om 15 u. en om 16.15 u. (beide Veldstraat).
Kleine wijzigingen in het programma zijn altijd mogelijk. Check daarvoor het best het volledig programma van het Puppetbuskersfestival alhier.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Mijn kindjes (4 en 3) spraken nadien nog positief over Tok Tok Miauw. Maar op die leeftijd is het verrassende gedrag en geluid van zulke figuren al een belevenis.
Ik denk niet dat ze er een verhaal in konden zien, maar dat verhaal is misschien wat het voor iets oudere kinderen boeiend maakt.
Misschien lukt het verhaal volgen met kleuters beter als ze echt dichtbij zitten. Al lijkt het me ook dan moeilijk voor hen om de gemoedstoestand van de dieren te interpreteren uit hun geluiden.
Ikzelf vond de menselijke popfiguur wat ‘vaag’. Een echt gezicht zou de kleinsten toch meer aanspreken denk ik?
please, translate the page into english or spanish. Thanks, Javier Arguindegui, argentinian journalist. Send it to my e-mail.