RSSIsabelle A, haar band & A Brand (en een beetje AC/DC)
Ik moet het ruimschoots toegeven. Ik heb getwijfeld. Meermaals zelfs. Of ik na m’n avondwandeling op deze vierde Gentse Feestenavond de thuisbasis aan de Muide weer zou opzoeken of niet. Maar die keuze viel nog mee. Ik had net een kippenveloptreden van Hannelore Bedert in de spiegeltent achter de rug. Het was de eerste keer dat ik notities nam bij een optreden. Hierin kwamen krabbels over vergelijkingen met Flip Kowlier, knappe teksten en de steenweg naar de hel, haar versie van de AC/DC klassieker. Dat smaakte naar nog, maar buiten liefst. Buiten die inmiddels snikheet geworden tent, want de zomer kondigde zich vandaag gelukkig aan.
Andere jaren was het eenvoudig. Boomtown, geen twijfel mogelijk. Over de Vlasmarkt naar de Oude Beestenmarkt, wat aanschuiven, en je was de hele avond buiten, op je gemak aan genieten van aanstormend talent of gevestigde waarden. Iets zegt me dat ik niet enige ben die op deze editie van de Gentse Feesten wat verloren loopt, nu zijn favoriete plekje er niet bij is.
De twijfel overviel me vooral op de Vlasmarkt. Aan de Charlatan werd Isabelle A aangekondigd, samen met een verrassingsoptreden. Ik had al opgevangen dat Isabelle A zich door een stel goede muzikanten had laten omringen, en een nieuwe plaat had uitgebracht. En geef toe, Charlatan en Isabelle A, dat wringt toch ergens een beetje. Alleszins in mijn hoofd toch. Eigenlijk was ik ook enigszins benieuwd of ze met dit optreden het Charlatanpubliek het huppelnummer (een beter woord schiet me nu even niet te binnen) Hé Lekker Beest zou kunnen doen vergeten.
Verder zou Isabelle A worden gevolgd door een “verrassingsoptreden”, waarbij het volk werd gelokt met de melding dat “het ging om een merkwaardige band, die nog oefende voor Pukkelpop”. Kon niet misgaan, want we’re into surprises. Besluit genomen, acht euro, asjeblief, bandje aan, dankjewel.
22u30. De band maakt z’n intro. Ik herkende Alex Carlier op de bas en Tom Pintens aan de toetsen. Voor de rest een bas, een drum en een leadgitaar. Charmant en vol vertrouwen kwam Isabelle aan en vergastte ons op popliedjes van de hand van Alex Carlier zelf, Luc de Vos, Sioen, Mauro, Gert en Sarah Bettens en nog een aantal anderen. Het is en blijft nog steeds de stem van Isabelle A, zoals ze in mijn muzikaal geheugen staat gegrift, maar de muzikale arrangementen klinken inderdaad van de hand van een aantal muzikale klasbakken.
En ze is het Nederlands trouw gebleven. Ik had het geluk naast een heel enthousiaste fan te staan die de tekst van de eerste single vol overtuiging meezong (het is qua bekijks altijd fijn naast een kenner te staan die er helemaal in opgaat). Af en toe polste hij of ik het wel mooi vond. En hij wist duidelijk al wat het bisnummer zou worden. Daar ging mijn verrassing van de avond. Dácht ik, want we waren nog niet aan de helft.
Zijn geroep (en ons voorafgaandelijk geduim) leverde inderdaad een downtempo versie op van Hé Lekker Beest. Voor de gelegenheid was dit muzikaal in een groovy kleedje gestoken en ontdaan van alle huppelkreetjes van destijds. Moest je dit liedje door dit artikel nu in je hoofd hebben, dan zit ik er voor niks tussen.
Maar waar ik helemaal in opging was de “merk”waardige verrassing van de avond: de band A Brand (heb je’m?) die met vier loeiharde gitaren en een ontketende drum openden met het nummer Hammerhead. De zeemzoeterige zweverige tonen van Isabelle A waren snel vergeten en maakten plaats voor een ruw blok onbewerkt graniet dat dringend met gitaargeweld te lijf moest worden gegaan. De wall of sound die dit in dit kleine achterafzaaltje in de Charlatan teweeg bracht deed zijn werk, en greep mij bij de keel om pas bij het nieuwe werk tussendoor even de greep te lossen.
Foto (c) Esther KenisDe nummers die ik kende van op Studio Brussel (Beauty Booty Killerqueen, Riding Your Ghost) werden afgewisseld met nieuwe nummers van hun in augustus te verschijnen plaat. Nummers die ongetwijfeld op diezelfde zender geregeld te horen zullen zijn zoals hun nieuwe single Time. Ze bewezen tevens dat je zonder synths en DAT tapes de Block Rockin’ Beats van de Chemical Brothers kunt brengen.
De opzwepende drums en de gierende gitaren van A Brand leenden zich perfect voor dit techno-uitstapje. Als bisnummer en afsluiter brachten ze een hun eigen versie van Thunderstruck van AC/DC, niet zo snerpend als het origineel, maar met minstens zoveel power. Conclusie: Isabelle A dient me nog over de streep te halen, maar A Brand heeft er, zeker live, een nieuwe fan bij.
© 2008 GENTBLOGT VZW
En ik ben blij dat er iets over Isabelle A. op Gentblogt staat! Zo zie je maar. Tof artikel: ik ben bijna blij voor u dat Boomtown niet meer echt bestaat.
beetje vreemd dat gentblogt niks blogt over de kraamexplosie…
dat staat tussen onze actuaberichten hoor.
onze notities zijn immers inde vlammen opgegaan, of ben ik nu echt slecht bezig met zo’n grap?
ik vind het vreselijk erg dat ongeval…maar er wordt al genoeg over geschreven in de pers
wat kunen wij toevoegen? we kunnen moeilijk het laatste nieuws achterna en de slachtoffers gaan interviewen hé :-)
Ik mis Boomtown in elk geval superhard, je beschrijft het goed, de uitvalsbasis om de rest van de feesten te verkennen, de pleisterplaats waar je gratis en gegarandeerd goeie muziek krijgt voorgeschoteld is weg… ‘t Is triestig!
En nu lees ik ook nog eens dat ik een super optreden van A Brand heb gemist, had ik het geweten, ik had er zelfs een kleine dosis Isabelle A bijgepakt ;-)