RSSEstômago
Een film over macht, seks en eten, zo lezen we ergens. Klinkt als een leuke film voor een grauwe zomeravond, niet? Bij het binnenwandelen van de StudioSkoop valt me echter de grote filmaffiche op, die donkerder en dreigender toont dan ik me de film had voorgesteld. Ik ben benieuwd…
We zoeken ons een plekje in zaal vijf, wat met zijn vier rijen stoeltjes toch een van de kleinste cinemazalen moet zijn die ik ooit gezien heb. Ook de andere bezoekers die avond verwonderen zich over het zaaltje, dat klein, maar best wel gezellig en comfortabel is.
Estômago vertelt het verhaal van Raimundo Nonato, een nietsnut die ontdekt dat hij kan koken en aan de hand van dat onvermoede talent zijn plaats verovert in de maatschappij. In het verhaal wordt heen en weer geswitcht tussen Nonato’s huidige leven in een grauwe Braziliaans gevangenis en flashbacks, die uitleggen hoe hij daar terecht gekomen is.
De film begint met de aankomst van Nonato, een leegloper zonder een cent op zak, in een Braziliaanse stad. Wanneer hij in een groezelige snackbar de rekening niet kan betalen, laat de eigenaar hem afwassen. Al gauw blijkt echter dat Nonato over een verborgen talent beschikt; zijn kookkunsten vallen bij iedereen in de smaak. Al gauw kan hij de gefrituurde kipsnacks beter klaarmaken dan zijn baas, en wordt hij weggesnoept door de eigenaar van een chiquer, Italiaans restaurant. Die beschouwt Raimundo Nonato als pupil en neemt hem voortdurend op sleeptouw om zijn geheimen van de fijne keuken door te geven.
Niet enkel de klanten en de bazen zijn trouwens onder de indruk, ook de prostituee Iria, verslaafd aan lekker eten, kan niet weerstaan aan Nonato’s eten en laat zich door middel van grote hoeveelheden voedsel betalen voor geleverde prestaties. En zo stijgt deze scrupuloze leegloper hoger in de hiëarchie van het leven, tot uiteindelijk datgene gebeurt dat hem in een overvolle cel doet belanden waar de dagelijkse maaltijden vol zitten met wormen en de hiëarchie nog veel strikter is dan op straat.
Na de film weet ik niet goed wat ik er nu eigenlijk van moet denken. Een film om te laten bezinken dus, maar enkele dagen later hou ik er nog steeds geen duidelijk gevoel aan over. Was het dan een slechte film? Zeker niet; hij was onderhoudend, zat goed in elkaar, behandelt interessante thema’s. Was het dan een schitterende film? Dat evenmin. Maar ik kan de vinger niet helemaal op de wonde leggen…
Misschien lag het ook aan mijn eigen verwachtingen en gemoedstoestand? Elders wordt de film omschreven als een exotische fabel die het midden houdt tussen humor en drama. Ik had dan ook een lichtvoetiger film verwacht. Daar waar in Estômago toch ook een portie drama en donkerte zit; donkerte in de thema’s die er aan bod komen, in de realistische weergave van het absurde leven in de gevangenis, maar toch ook in het personage van Raimundo Nonato zelf. Misschien dat ik daar nog het meest problemen mee heb; Nonato is geen onmens, maar ook geen sympathieke man. Hij laat me vrij koud, komt soms te weinig over als een man van vlees en bloed, met empathie, waardoor zijn lotgevallen me soms weinig raakten. Langs de andere kant blijft de film, met zijn soms speciale beelden dan weer wel bij, op de een of andere manier. Neen, ik ben er duidelijk nog altijd niet uit…
Estômago van Marcos Jorge, gezien in Studio Skoop, Sint-Annaplein 63.
© 2008 GENTBLOGT VZW
sounds so very interesting, de bekende filmfreak uit leuven en omstreken raadde me ook al deze film aan