Gentblogt

Portus Ganda, samenvloeiing van rivieren en gevoelens

vrijdag 22 augustus 2008 9u52 | Stijn Geldof (tekst), Steven Noels en Johan Jacobz (beeld) | 6 reacties
Trefwoorden: kroniek, Portus Ganda.

Het mag gezegd: Portus Ganda is één van de meest unieke en wonderlijke plekken van Gent. ‘Portus’ in de taal van de Romeinen: ‘haven’, ‘monding van een rivier’ en ‘toevluchtsoord’. De haven van het vroegmiddeleeuwse Gent, de samenvloeiing van Vlaanderens twee mooiste rivieren en tot op vandaag toevluchtsoord voor mensen die de unieke sfeer van dit eeuwenoud maar evengoed vernieuwd stukje Gent willen in zich opnemen. De plek waar Gent is ontstaan. En de plek die, door de vernieuwingen enkele jaren geleden, datzelfde Gent het nieuwe millennium binnenloodst. De oudste muren van de stad (Sint-Baafsabdij) naast het magnifieke vernieuwde Zwembad Van Eyck, met daartussen de samenvloeiing waaraan Gent haar bestaan te danken heeft. Deze plek doet iets met een mens. Met ondergetekende toch. Ik mag van u hetzelfde hopen.

Het is dan ook niet minder dan een voorrecht daar de dagelijkse loopsessies te mogen houden. Tel daar nog eens de stem van de niet minder dan ravissante Evy G. in mijn oren bij, en het mag duidelijk wezen dat ik tegenwoordig gráág loop. ‘Als ze nu eens een gigantisch groot wit scherm aan de overkant zetten’, zei ik vorige week tegen een goede vriendin, tevens ex-liefde, terwijl we op één van die glooiende grasperkjes voor Van Eyck lagen. ‘Inklapbaar uiteraard.’ Zonder iets tegen elkaar te zeggen, dreven onze gedachten weg naar ‘Big Fish’ van Tim Burton aan de overkant, terwijl wij aan deze kant naast elkaar zaten te kijken. Bij ondergaande zon natuurlijk. En tussen onze beider armen liggend onze nieuwe liefdes. Dit soort taferelen roept Portus Ganda op.

Terwijl we daar wat aan de edele volkssport grasliggen deden, zagen we een bont allegaartje mensen de revu passeren. Al te lyrische lieden zullen hebben over: een perfecte doorsnede van het soort mensen die je op een plek als deze kunt zien. Maar omdat ik niet de pretentie heb te weten welk publiek bij welke plek hoort, houd ik het bij louter beschrijven. Een man van middelbare leeftijd die zwemmensklaar een halfuur lang naar de openingsuren van een gesloten Zwembad Van Eyck staat te staren. Een jonge vrouw met prachtige gelaatstrekken en wonderbaarlijke kastanjebruine krullen die haar kinderen uitlaat. Al gauw zwermt de vierkoppige kroost over het hele grasplein uit. En racen maar, op die kleine twee- en vierwielige fietsjes. Mijn persoonlijkheid en kinderen, dat gaat niet zo goed samen – ook de omgekeerde richting is waar – maar zelfs ík vond het iets hebben. Tot grote verbazing van mijn gezellin. En ex-lief, weet je wel. Een oudere vrouw, getooid in sluiter en een lang zwart, euh, kleed. Dat ze, voor ze in het gras ging liggen, uitdoet en over zich drapeert. De echte warme zomerdagen liggen definitief achter ons. Ook achter ons: een jongen die een kwartier lang komt uithuilen op een bankje. Zou hij hier ooit ook nog terugkomen met zijn gloednieuwe ex?, vraag ik me af. Maar ik zwijg. Lopers – al dan niet met Evy dichtbij – , eigenaars van even protserige als afgunst opwekkende jachten, die met hun vrienden hun beste wijn drinken op het bovendek. De beste vriendin van mijn gezellin, die per fiets tussen haar twee werkplekken pendelt. Uiteraard een sigaretje meeroken en even het uitblazen van de twee grootste gezondheidskwalen van deze post-postmoderne tijden: werkstress en sigarettenrook.

Maar het mooiste waren de twee futen die zich een beschermende holte onder de Voorhoutkaai hadden toegeëigend en nu op het persoonlijke stukje waterterras voor hun woonst flaneerden, tot ergernis van gindse meeuwen. Vroeger ben ik ze ontelbare keren tegengekomen in natuurgidsen allerhande – ergens tussen de smient en de mandarijneend in – en nu zag ik het voor het eerst: een koppel futen. Hier bij Portus Ganda. En weten dat ik ben opgegroeid in het platste der plattelanden. Prachtige roestige koppen hebben die. Bijna even sierlijk en verfijnd in het bewegen als Evy. Sommige stadsmussen zullen zeggen: een eend is een eend en that’s it. Niet dus.

Of je nu een observator bent van mensen of dieren, geschiedenisfreak, loper, zwemmer of kanoër, eigenaar van een jacht als symbool van het amechtig vasthouden aan al lang verloren rijkdom, argeloos beeldend wolkenkunstenaar, zuip-, woon- of andere schuit, monnik in de orde van Sint-Bavo of Spaans Gouverneur, student of oudere van dagen, Portus Ganda is en blijft voor zowat iedereen een wonderlijke plek die bijzonder veel aantrek uitoefent. Ik zou iemand willen bedanken voor het bestaan ervan, maar ik zou verdraaid niet weten wie. Dan maar de natuur, die gezorgd heeft voor de samenvloeiing van Schelde en Leie, een veilige haven, een toevluchtsoord voor mensen die schoonheid in hun hart dragen.

© 2008 GENTBLOGT VZW