RSSFilmfestivalflash 9/10: Het leven zoals het is…
Niet enkel de grote verhalen verdienen het om verfilmd te worden. Ook kleine verhalen hebben hun plaats op het Filmfestival. Gisteren had ik er in alle soorten, veel muziek, grote en kleine emoties, in verschillende landen en culturen en veel muziek.
In de onmetelijke steppe van Kazachstan gaat Asa op zoek naar een vrouw. Hij was matroos maar droomt van zijn eigen kudde. Het leven bij het gezin van zijn zus wordt hem wat te veel, zijn schoonbroer laat het meermaals blijken en zo in een tent met drie kinderen wordt het wel eens te druk. Alleen kan hij maar een kudde krijgen als hij een vrouw vindt. Tulpan lijkt een goede keuze, maar kan hij haar overtuigen? Of laat hij zich toch verleiden door de lokroep van de stad? Zijn vriend Boni zou het wel weten. Wat met de schapen die sterven?
Tulpan is een aanrader voor mensen die houden van mooie beelden, kleine verhalen over alledaagse dingen, andere culturen. De steppe levert mooie beelden op, storm, wind,… maar het leven is er hard, voor mens en dier. Bij de realistische beelden van de schapen moest ik mijn ogen dichtdoen, niet voor gevoelige zielen dus. Er zijn nog tickets voor vrijdag en zaterdag. By the rivers of Babylon,…
Ook niet voor gevoelige zielen is Heavy metal in Baghdad. Lach maar, de documentaire over de enige heavy metal band die Bagdad rijk is, heeft me geraakt. De mannen van Acrassicauda, wat zoveel betekent als zwarte schorpioenen willen gewoon muziek maken die ze graag horen, lang haar hebben, een sik en een t-shirt naar keuze. De groep begon onder het regime van Saddam, maar ook na zijn val is hun muzieksmaak een doorn in het oog. Stay away from the devil, sing for it. Op de zes jaar die ze bestaan hebben ze zes concerten gegeven. De filmmakers geven een aangrijpend beeld van de stad die we denken te kennen uit het nieuws. Wil u zitten headbangen in uw stoel, want ook dat hoort erbij, dan weet u vrijdag of maandag waarheen. De film heeft geen Nederlandstalige ondertitels, soms Engelse maar de groepsleden leerden Engels van bootlegs en muziek, je hoort dus veel: you know en dude.
Vanavond en morgennamiddag kan u naar O’Horten wat me een banale film leek afgaande op de beschrijving uit het programma werd een verrassing. Ok, ik kan niet meer vertellen dan: Odd Horten is een machinist die op pensioen moet en daar moeilijk mee overweg kan, maar ik beloof u, het wordt een absurd verhaal. Bent Hamer verraste een aantal edities geleden met Kitchen stories, een film waar ik nu benieuwd naar ben, en doet het nu duidelijk opnieuw. Ook op het festival van Cannes vond men dit een opmerkelijke film. O’Horten gaat niet zo ver als Du levande vorig jaar, maar ik garandeer u dat u meer dan eens grote ogen zal trekken of zal lachen. Hopelijk kunnen de 55-plussers die deze film op hun parcours tegenkomen er ook van genieten.
Als tegengewicht trok ik naar een film uit de Xplore-selectie. Mannen som elsket Yngve ofte The man who loved Yngve, ook al een Noorse film. Schaamteloze ontspanning. Het verhaal is er één uit de duizend: jongen ontmoet meisje, alles dik in orde tot er een nieuweling in de klas verschijnt. Maar het debuut van regisseur Stian Kristiansen is niet in één hokje te vatten. de 17-jarige Jarle zet ons bij het begin van de film met beide voeten op de grond: het zijn de jaren 80, er is Maggie Tatcher, gsm’s en internet zijn science fiction, mensen dragen roze parka’s en luisteren naar slechte muziek. Stavanger is ook niet meteen de meest hippe stad van Noorwegen, eerder een dorp. Als je dan toch indruk wil maken op de meiden begin je toch een groep? En dan verandert zijn wereld, zoals dit bij tieners wel eens meer gebeurd. De new wave muziek was zijn toevlucht, maar Yngve houdt van synthesizerpop, Duran Duran volgens het programmaboekje, maar ik wil geen ambras met een redactielid door een kwaad woord over hen te schrijven.
The man who loved Yngve is een ontspannende film over tieners die opgroeien en niet gespaard blijven van een portie liefdesverdriet. De regisseur omzeilt de valkuilen en kon op verschillende momenten de zaal aan het lachen krijgen. De film heeft trouwens een schitterende soundtrack. “Show me how you do that trick, “the one that makes me scream” she said, “the one that makes me laugh” she said . Ik verliet de zaal half zingend, met een grote glimlach op mijn gezicht. Vrijdagnamiddag of woensdagavond zijn er nog tickets.
Filmfestival, nog tot 18 oktober.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik ga naar Tulpan kijken, en ik ben al benieuwd. Enkele andere van de hier besproken films (die van Yngve en O’ Horten) stonden ook op het lijstje, maar raakten niet meer ingepast in de drukke agenda, en als ik dit hier zo lees, krijg ik daar nu al spijt van!
Ik ben alvast benieuwd naar je mening