Gentblogt

Café De Vriendenkring

woensdag 22 oktober 2008 12u30 | Hendrik Braet (tekst), PW (beeld) | 8 reacties
Trefwoorden: De Vriendenkring, volkscafés.

Begin dit jaar lanceerde vzw Volkskunde Vlaanderen de actie “Help ons de volkscafés redden!”.
Een mooi initiatief waar wij van Gentblogt maar al te graag gehoor aan geven. Aldus lopen uw reporters buurt na buurt af voor onze eigenste reeks over volkscafés.

In de kronkelende drukte en het betonnen niemandsland van de Palinghuizen ben je zo voorbij café De Vriendenkring geraasd. Ik had er in elk geval nooit op gelet dat daar ten huize van nr. 13 een echt volkscafé welig tiert. Ik kwam daar terecht via onze gastfotograaf PW die een neus heeft voor alles wat volks en authentiek is. Hij wist namelijk dat in dit cafeetje ook de Koninklijke Duivenmaatschappij is gevestigd.

Onze vertrouwde strategie om aan de toog aan de integratie te beginnen, lukte niet, want de enige drie plaatsen waren bezet door vaste stamgasten. We namen dan maar centraal plaats voor de toog aan de enige ronde tafel. We hadden onze stoel nog maar neergezet of we kregen al gezelschap van waard Gust.

Honderduit begon hij ons in te leiden in zijn geliefde duivensport. Het seizoen begint pas in maart, maar nu moet er al volop voorbereid en vergaderd worden over de afstanden en plaatsen van de nieuwe vluchten, over nieuwe regels en zo meer. Een klant aan de toog bleek de voorzitter te zijn. Ik bespeurde een beetje paniek bij hem want hij “wist nog van niks voor de vergadering van zondag”. Gust speelt al gans zijn leven met de duiven en zijn ogen fonkelden toen hij erover sprak, ondanks zijn recente gezondheidsproblemen. Hij expliceerde hoe goed hij zijn jonge duifkes soigneert, zodat ze niet bij de straatduiven onder de brug aan de Palinghuizen gaan emigreren. Achter het café staan de negen duivenkoten van Gust. Met de duivensport loopt het volgens de voorzitter zoals met de volkscafés: van verjonging is er geen sprake. “Je moet geen lief gaan zoeken en zeggen dat je een duivenmelker bent hé, wie wilt er dat nog?”. Opvallend in café De vriendenkring is dat er weinig of geen sporen van hun geliefde sport te bespeuren vallen, behalve dan een zilverkleurige plaat met daarop een vredesduif. Maar dat is maar schijn. Onze fotograaf werd al snel uitgenodigd om een kijkje te nemen in het lokaal achter het café. Dit lokaal ademt één en al ode aan de duivensport uit. De foto hierbij spreekt dan ook boekdelen.

Terwijl mijn fotograaf op expeditie was, viel mijn blik op de knappe zwart-wit print van een vrouwelijk vijfgeslacht waarvan de waardin Jacqueline deel uitmaakt. Een betoverend intiem portret van vier trotse moeders met de kleinste spruit in de armen van haar betovergrootmoeder Paula. Nu zag ik dat Paula, die ondertussen 86 is, zich in een hoekje van het café bevond. De klanten ontfermen zich over haar als ze voor de tweede keer een beetje verweesd het café uitloopt naar de gevaarlijke baan. Hier wordt zorg gedragen voor elkaar. Hier leven grootmoeders, kleinkinderen en vastgeroeste stamgasten onder elkaar. Jacqueline verlaat telkens geduldig haar toog als haar moeder voor de zoveelste keer denkt dat ze naar het toilet moet.

De dochter van Jacqueline heeft maar liefst 9 kinderen. Een van hen, een vlasblonde knaap van een jaar of elf, komt zijn grootmoeder vergezellen achter de toog en pronkt fier met zijn sjaal van rapper 50 Cent die hij rond zijn hoofd heeft gebonden. “Ik zit niet zo zot van de modernen tijd” zegt Jacqueline. Geef mij maar zanger Christoph, die heeft tenminste schone liedjes. “Ja 50 Cent, dat is maar nen halven euro hé!” treedt mijn fotograaf haar bij.

Ik zit ondertussen aan de toog zalig weg te dromen na een zoveelste pintje van 1 euro (!), terwijl Bart Peeters zingt van “zo van die zomerdagen die vragen om weinig of niks”. Ik zit naast een ingetogen, opgewekte man, Tuur. Hij is 77 en komt al meer dan 30 jaar naar café De Vriendenkring. Tuur blijkt een bewoner van het Guislain te zijn.

Jacqueline noemt de klanten van Guislain die over de vloer komen, smalend “haar studenten”. Ze vervolgt: “Hier komt er goed volk, over het water zit het misschien wel vol maar daar kloppen en smijten ze, daar moeten wij hier niets van weten.” Naarmate 22 u. nadert, drinkt Tuur echter met een steeds sneller tempo jeneverkes, dit ten koste van zijn verstaanbaarheid.

Ook in De Vriendenkring komt het klassieke verhaal van het volkscafé terug naar boven. Jacqueline en Tuur zijn al verschillende keren benaderd om hun zaak te verkopen. Ze zijn al met pensioen en van gevorderde leeftijd en na hen zullen er waarschijnlijk appartementen worden gebouwd. Dan zal niets nog herinneren aan de duivensport die er onder Gust welig heeft getierd en van de warme gezellige familiesfeer die er zijn thuis had in de vorm van een perfect afgewerkte zwart-wit print van een trots vijfgeslacht.

© 2008 GENTBLOGT VZW