RSSJohnny Berlin walst vlotjes over een bomvolle Charlatan
Het stond in de sterren geschreven: het concert dat het Sint-Truidense Johnny Berlin op donderdag 23 oktober zou geven in de Charlatan zou een voltreffer van formaat worden. Daar was ondergetekende van overtuigd, en ook het bijzonder talrijk opgekomen publiek. Enkel de bandleden hadden het blijkbaar niet verwacht, want ze waren duidelijk overdonderd. Maar, beste Johnnyberliners, wij waren wellicht nog meer onder de indruk van jullie optreden.
De groep bracht eerder dit jaar een eerste album uit (‘Find What You Love And Let It Kill You’, bij het Gentse Kinky Star Records nota bene; een applausje voor de neus voor talent bij KSR) en sindsdien zijn de singles ‘Four’, en ‘Bender Parts’ niet weg te slaan uit Humo’s top 20, de playlist van Studio Brussel en de kwalijk ruikende vehikels die JimTv en TMF heten.
Dat de jonge groep nu al een stevige fanbase heeft, is zoveel als zeggen dat de zanger hip haar heeft: een understatement van heb ik jou daar. Dat de hun sound strakker is dan de reet van Evy Gruyaert en de samenzang tussen zanger en toetsenman mooier klinkt dan de morgenstem van Cat Power na een avond van bier en sigaretten, was al duidelijk op de cd. Maar deze jonge wolven brachten dit alles live alsof het niets was. Genoten!
Ze openden ijzersterk met ‘JB & The Negative Skyline’ en huidige single ‘Bender Parts’. Non-believers – met hoe weinig ze ook waren – werden al meteen over de streep getrokken en ook mijn gezellin – die naar eigen zeggen niet zo rockminded is, het is haar bij deze vergeven – kon ik betrappen op enig ritmisch getokkel met haar rechtervoet. Dan was het even wachten op het formidabele ‘Jenny C’. Dit, beste mensen, is zonder twijfel een instant-klassieker. Het was pure Editors met daarbovenop de samenzang van Frank Black en Kim Deal van Pixies. Johnny Berlin speelde gewoon verder, alsof ze dat al jaren deden en zich niets aantrekkend van deze vergelijkingen.
We wisten dat de groep een cover zou spelen van Sufjan Stevens. Dé grote Sufjan Stevens ja. En we waren bang, zeer bang. Maar toen we de zanger zich hoorden kronkelen rond de zanglijnen van ‘John Wayne Gacy Jr.’, wisten we dat onze vrees ongegrond was. Onversneden klasse wat ze deden met dit klein intimistisch meesterwerkje van Sufjan: wijd opentrekken tot een episch rockanthem, zonder daarbij de subtiliteit te verliezen die De Meester er had ingelegd. De eerste single van het album, ‘Four’, zorgde voor een perfect hoogte- en eindpunt van de set. Waarvoor dank, jongens!
Zelf omschrijft de groep hun sound als ‘A clash between post-punk, post-rock and popmusic.’ Omdat we niet van vakjes houden, geven we enkele namen mee waar we aan dachten: Grandaddy (die stem!), Editors en Interpol (die strakheid gecombineerd met jaren ’80-gevoelens! Die coolness!), Pixies (die samenzang!), Explosions in the Sky (die epische weidsheid!) en de wintervacht van een Golden Retriever (dat kapsel van de zanger!).
We mogen hopen dat de zanger zich ver houdt van sterke drank en sigaren, want we willen nog veel nummers horen van deze stem, die niet uit een mensenkeel lijkt te komen, maar lijkt neder te dalen of aan te waaien op een lichte bries uit een plaats ergens ver van hier.
Puik werk! Meer van dat!
© 2008 GENTBLOGT VZW
dit kan ik alleen maar beamen! mijn, in tegenstelling tot jouw gezellin, linkervoet bewoog en dat gebeurt niet vaak!
ook van jou puik werk
leuk verslag, krijg nu echt wel het gevoel dat ik vanalles gemist heb ;-)
nog mogelijkheden genoeg om die mannen aan het werk te zien, nu zaterdag in Hasselt!
ze zijn dan wel niet zo heel lang aan het werk maar die 5 jaartjes, om zo snel al zo goed te zitten met hun muziek is gewoon zalig, ik word soms gewoon in een soort droom gezogen door de muziek,dit is echt de beste groep die ik ooit heb gehoord, nu al 3 jaar fan en ik word het nooit moe gehoord, de nieuwe liedjes zijn ook zalig! dat ze zo maar blijven doordoen