RSSDe Ha van gevoel
Het was druk die donderdagavond in de Handelsbeurs, veel jong volk ook. Het deed deugd, want de vorige keer dat The Frames in de Handelsbeurs passeerden was het er heel rustig. Glen Hansard herinnerde het zich nog levendig. Deze keer had hij The Frames thuis gelaten en Markéta Irglová meegebracht. Hoewel dat eerste relatief was, maar eerst was het de beurt aan Mark Geary, een Ierse song-writer van wie ik vooral de zin “An Irishman abroad is a beautiful yet tragic thing” onthou. Zijn songs gaan over de mooie en triestige dingen van het leven, doorspekt met af en toe een heiligennaam. Die Ieren toch. Hij kon me moeilijk raken, zeker toen hij zijn laatste song moeiteloos liet overgaan in No surprises van Radiohead. Ik vrees dat ik een beetje te veel naar het optreden van Swell Season had uitgekeken. En we zijn de laatste weken natuurlijk verwend met UwGed8.
Op het filmfestival vorig jaar was de film Once onze eerste kennismaking met Glen Hansard en Markéta Irglová. Toch kennen de twee elkaar al langer. The Frames traden regelmatig op in Tsjechië, de organisator had een dochter: Markéta en van het één kwam het ander, maar niet meteen. Ze schreven samen de muziek voor de film Trouble in beauty en brachten in 2006 samen het album Swell season uit. Op de filmset van Once sloeg de vonk over en sindsdien gaan ze ook samen door het leven. Maar dat zijn verhalen voor de boekskes. Wat telt, is de muziek.
This low opende de set met een grote bezetting: drums, gitaar, bass, viool. Zoveel volk had ik niet verwacht. Het was wachten op het derde liedje When your mind’s made up voor er een zucht van collectieve herkenning door de zaal ging. Met een guitig lachje liet de drummer van zich horen, live wordt een iets hardere versie gespeeld en misschien was dit wat Glen Hansard nodig had om zijn gewone doen terug te vinden. Ook al kan die Ierse pub in Gent er voor iets tussen zitten, waar ze te lang waren blijven zitten en te veel gedronken hadden. Maar met iedere noot trok hij zijn frontman-kostuum aan. Elke song werd geïntroduceerd met een hele uitleg. Geen metafoor bleef onbelicht.
Het was een komen en gaan op het podium. Markéta kwam van achter haar piano en kreeg een gitaar voor het wondermooie I have loved you wrong. Een mooie overgang naar Falling slowly met Glen en Markéta, alleen op het podium. Toen verdween ook zij en stemde Glen zijn gitaar, hij keek het publiek aan, trok de versterkingskabel uit de gitaar en kwam vlak voor ondergetekende Say it to me now zingen. Ik zal er misschien nog lang mee geplaagd worden, maar dit pakken ze mij niet meer af.
Van zachtjes tot luid roepend, Glen bespeelde het publiek zoals een meester. What happens when the heart just stops, een wondermooie song van The Frames paste perfect in het lijstje met Back broke. Glen deed een lang verhaal over “an Asian with a typewriter” in zijn hoofd maar liep vast tot grote hilariteit van het publiek. De liefde, weet wel.
De uiteindelijke playlist werd een heel stuk langer dan de 16 liedjes die ze voorzien hadden op hun papiertje. Trouwens, bij de nummers waar ze de keuze tussen twee songs hadden, hebben ze gewoon beide gespeeld. Waar voor uw geld, noemen we dat. En toen hadden we de bisnummers nog niet gehad. Twee uur wondermooie liedjes over de liefde en haar venijnig kantje.
Zoals het Ieren betaamt, werden ook de andere muzikanten in de schijnwerper geplaatst. Op vraag van Markéta speelde Collin een 18de eeuwse liefdesliedje Court of New town. Marc Geary kwam nog een liedje meezingen om hun laatste avond samen te vieren.
Mag ik trouwens het publiek bedanken? Ik kan me ergeren aan mensen die praten tijdens optredens, maar zo stil heb ik het nog nooit geweten. Ik hoorde de kralen aan de armband van de vrouw twee rijen na mij toen Markéta het ongelooflijk mooie “Where are you my angel” uit de film inzette als bisnummer.
En de titel? Ach, West-Vlamingen weten wat ik bedoel. Toen Markéta liet vallen dat Brugge naar het schijnt ook wel een mooie stad is, wees het publiek haar terecht. Een paar studenten uit West-Vlaanderen niet te na gesproken.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik had ook willen gaan. The Swell Season eens beluisterd op myspace en ik ben er zeker van dat ik genoten zou hebben! Maar helaas, ik moet tot nader order voor ieder concert op donderdagavond verstek geven, wegens avondschool. :-(
Ik had eigenlijk meer studenten verwacht, ik had het gevoel dat we zowat de enige waren. Op de avant-première van Once in Studio Skoop was er bijna enkel maar studenten (Ik moet er wel bij zeggen dat de film gesponserd werd door Studio Brussel)
Mooie recensie maar jammer dat je niet in de gaten had dat The Frames wel degelijk op het podium stonden! Onderstaande zin:
“Deze keer had hij The Frames thuis gelaten en Markéta Irglová meegebracht. ” klopt dus niet. Complimenten voor de fotograaf !
We hadden de gitarist herkend maar waren het niet zeker van iedereen, dat is wat ik bedoelde met “dat eerste is relatief”
Was inderdaad een alleraardigst optreden. Hetzelfde publiek woensdag bij Jolie Holland graag, op de toen ietwat druk bewegende jongeman links van mij na misschien.
the frames zelf heb ik ooit leren kennen toen ik niet zo op de wereld was op cactus festival, iets recentere jaren geleden genoot ik ongelofelijk van hun concert in den AB en nu met the swell season, me aangeraden door mijn gezelschap, ben ik weer fan, tijd op de cd’s die sinds dien liggen te bestoffen terug boven te halen, het fantastische arrangement van “fitzcaraldo” bracht me in hogere sferen, chance dat ik nog scherpe kiekskes kon trekken ;-)
Yep, toch wel sympathiek van Hansard dat ie zijn Frames bandleden werk geeft door ze mee te pakken met The Swell Season, met uitzondering van de drummer stonden/zaten ze allemaal op het podium. En die nieuwe drummer was cute/grappig :-) Ook fijn om te zien dat Glen er met goesting stond (hoe meer goesting, hoe meer interactie met het publiek bij hem kennelijk) en dat Marketa zich ondanks haar jonge leeftijd begint te ontpoppen als een uiterst charmante frontvrouw. We hebben er lang op moeten wachten – al van in 2006, toen de originele opname gereleased werd – maar het was het wachten waard; dit wordt er zeker een voor de eindejaarslijstjes.
Altijd grappig om Fitzcaraldo nog s te horen – weet uit goede bron dat hij zich ondertussen een beetje schaamt voor de songtekst, elke keer hij hem moet zingen denkt hij kennelijk ‘what was I ON when i wrote this?’ Er is iets van aan :)